This article primarily examines the origin of ‘sorrow’ and its place in philosophy andpsychology; and expilates the role of personal pain on the artist's creative process.Thence, some particular artists and major devastation and depression periods in the ArtHistory are reconsidered through a psychological and sociological perspective. Here, theboundries of the subject is created by the fact that the artist heals his wounds bydirecting his personal and social sorrow and concern to a creative process. For thisreason; figures who are identified by their extraordinary sensitivity, like Goya, VanGogh, Camille Claudel, Frida Kahlo, Marina Abramovi or Beuys; and movements thatbring out personal expression, like Expressionism, Art Informel or AbstractExpressionism are especially emphasized. In addition, particular examples from TurkishArt are pointed out.The basic argument is that sorrow triggers creation, and creationbrings recovery
Bu yazı, öncelikle ‘acı’nın kökenini, felsefe ve psikolojideki yerini inceler; bireysel acınınsanatçının yaratma sürecindeki rolünü irdeler. Bu sebeple Sanat Tarihi’ndeki büyükbunalımların ve yıkımların yaandıı dönemler ve belirli sanatçılar, psikolojik vesosyolojik bir bakı açısıyla yeniden ele alınır. Burada konunun sınırlarını oluturan;toplumsal ve kiisel bunalımların yarattıı acı ve kaygı ile sanatçının, yaratıya yönelerekbireysel yaralarını sarıyor olmasıdır. Bu nedenle, duyarlılıkları ile özdelemi, Goya, VanGogh, Camille Claudel, Frida Kahlo, Marina Abramoviya da Beuys gibi farklıdönemlerden simgesel figürler ve Ekspresyonizm, Art Informel ya da SoyutDıavurumculuk gibi bireysel ifadenin öne çıktıı dönemler üzerinde durulmu; TürkSanatı’ndan da belirli örnekler verilmitir. Ana fikir, acının yaratıyı tetikledii, yaratının dabir iyilemeye saladııdır
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 1 Aralık 2013 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2013 Cilt: 1 Sayı: 12 |