III. Selim döneminden başlayarak Tanzimat, Meşrutiyet ve Cumhuriyet dö-
nemine kadar yaşan modernleşme/batılılaşma sürecinde, Osmanlı devleti
Batı karşısındaki durumunu tahkim etmeye yönelik bir takım düzenlemelere
gitmiştir. Söz konusu düzenlemeler çoğu zaman dış manipülasyonların
bazen de iç dinamiklere bağlı taleplerin etkisiyle gündeme gelmiştir. Yapılan
bu düzenlemelerin başarı veya başarısızlıkları, Osmanlı-Türk toplum yapısı-
na uygunluğu veya uygunsuzluğuna bağlı olarak tartışılmıştır. Bu çerçevede
ortaya çıkan fikir akımlarının tartışma ve önerileri, özellikle Batı uygarlığı
karşısında nasıl bir pozisyon alınması üzerinde odaklanmıştır. Bu çalışmada,
Türk modernleşme sürecinde ortaya çıkan değişim planındaki pratik uygulamaların
yönü ve yeterliliği konusunu tarihi, ekonomik ve sosyolojik boyutlarıyla
tartışan ve kendi yaklaşımlarını teorik olarak ortaya koyan Niyazi
Berkes’in sosyolojik analizleri üzerinde durulacaktır. Berkes temel yaklaşı-
mını, Cumhuriyet dönemine kadar ortaya konmuş çözüm önerilerinin palyatif
olduklarını, dolayısıyla geleneksel düzene (nizam, nizam-ı alem) eklemlenerek
şekillendiği argümanı üzerinden belirlemiştir. Berkes bu yaklaşmana
bağlı olarak Cumhuriyet döneminde gündeme gelen devrimci yöntem ve
buna bağlı değişim programıyla gerçekçi çözümün ortaya konmuş olması-
na rağmen, daha sonra devrimden sapmaları gündeme gelmesiyle Kemalist
devrimin amaçlarından uzaklaşıldığını iddia etmektedir. Ona göre, geleneksel
düşünce ve değerler (gericilik) toplumun gelişmesine engel olmaktadır ve
bu durumdan kurtulmanın tek yolu devrimci (Kemalist) uygulamalardır.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 30 Nisan 2018 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2018 Cilt: 4 Sayı: 7 |
Sosyal ve Kültürel Araştırmalar Dergisi (SKAD)'da yayınlanan makaleler Creative Commons Atıf-GayriTicari 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır. SKAD bilginin paylaşımı için Açık Erişim Politikasına uymaktadır.