THE LEGACY OF CIVILIZATIONS IN GEDIZ AND SUSTAINABLE GOVERNANCE: NEW PUBLIC ADMINISTRATION APPROACHES TO NATURAL AND CULTURAL VALUES

Year 2025, Volume: 6 Issue: Gediz, 84 - 98, 01.09.2025

Cansu Öztürk

https://doi.org/10.58702/teyd.1739955

Abstract

This study provides a comprehensive analysis of the preservation of Gediz’s cultural heritage, the transformation of its socio-economic structure, and the role of local governments in facilitating this process. Gediz emerges as a significant settlement in Turkey due to its rich historical legacy, abundant natural resources, agricultural potential, and strategic geographical location. Nevertheless, the region faces several development challenges, including limited economic diversification, inadequate youth employment opportunities, migration pressures, and infrastructural shortcomings. Employing the frameworks of sustainable development, participatory governance, and innovative policy instruments, this research evaluates the capacity of local administrations to address these challenges effectively. Particular emphasis is placed on strategies for safeguarding cultural heritage, diversifying the tourism sector, enhancing investments in renewable energy, and modernizing agricultural practices, all of which are critical for achieving long-term regional development objectives. Additionally, the study underscores the necessity of establishing robust cooperation networks among local stakeholders, strengthening technological infrastructure, and implementing planning initiatives aligned with environmental sustainability principles. In conclusion, by simultaneously preserving its historical identity and reinforcing its economic and social structures, Gediz demonstrates significant potential to be positioned among Turkey’s dynamic, competitive, and livable urban centers.

Keywords

Gediz , Cultural Heritage , Sustainable Development , Local Governance , Environmental Justice.

GEDİZ’DE UYGARLIKLARIN MİRASI VE SÜRDÜRÜLEBİLİR YÖNETİŞİM: DOĞAL-KÜLTÜREL DEĞERLERDE YENİ KAMU YÖNETİMİ YAKLAŞIMLARI

Abstract

Bu çalışma, tarih boyunca pek çok medeniyete ev sahipliği yapmış olan Gediz’in kültürel mirasının korunması, sosyo-ekonomik yapısının dönüşümü ve bu dönüşüm sürecinde yerel yönetimlerin üstlendiği rolü kapsamlı bir şekilde ele almaktadır. Gediz, sahip olduğu zengin tarihî miras, verimli doğal kaynaklar, tarımsal potansiyel ve stratejik coğrafi konumuyla Türkiye’nin önemli yerleşim merkezlerinden biri olarak öne çıkmaktadır. Bununla birlikte, ekonomik çeşitliliğin sınırlı olması, genç nüfusun istihdamında yaşanan yetersizlikler, göç eğilimi ve altyapı eksiklikleri bölgenin kalkınma sürecinde karşılaştığı başlıca sorunlar arasında yer almaktadır. Araştırmada, sürdürülebilir kalkınma ilkeleri, katılımcı yönetişim modelleri ve yenilikçi politika araçları çerçevesinde, yerel yönetimlerin bu sorunlara yönelik çözüm üretme kapasitesi analiz edilmiştir. Özellikle kültürel mirasın korunmasına yönelik stratejiler, turizm sektörünün çeşitlendirilmesi, yenilenebilir enerji yatırımlarının artırılması ve tarımsal üretim süreçlerinin modernizasyonu, Gediz’in uzun vadeli kalkınma hedeflerine ulaşmasında kritik öneme sahiptir. Ayrıca, yerel aktörler arasında güçlü bir iş birliği ağı kurulması, teknolojik altyapının güçlendirilmesi ve çevresel sürdürülebilirlik ilkesine uygun planlama faaliyetlerinin hayata geçirilmesi gerekliliği vurgulanmaktadır. Sonuç olarak, Gediz’in tarihî kimliğini koruyarak aynı zamanda ekonomik ve sosyal açıdan güçlenmesi, onu Türkiye’nin dinamik, rekabetçi ve yaşanabilir kentleri arasında konumlandırabilecek potansiyele sahiptir.

Keywords

Gediz , Kültürel Miras , Sürdürülebilir Kalkınma , Yerel Yönetim , Çevresel Adalet

Thanks

Her zaman yanımda olup beni destekleyen sevgili arkadaşım Selda Demirden'e teşekkürlerimi sunarım.

References

• Bulut, M. ve Yılmaz, B. (2023). Küçük şehirlerde kültürel miras ve turizm gerilimi: Katılımcı planlama ihtiyacı. Kentsel Araştırmalar Dergisi, 6(1), 35-48.
• Bulut, M. ve Yılmaz, E. (2023). Yerel yönetimlerde kültürel mirasın korunması ve toplumsal katılım. Yerel Yönetimler Dergisi, 15(2), 45-65.
• Bulkeley, H. ve Mol, A. P. J. (2003). Participation and environmental governance: Consensus, ambivalence and debate. Environmental Values, 12(2), 143–154. https://doi.org/10.3197/096327103129341261
• Demirtaş, A. (2020a). Jeotermal kaynakların sürdürülebilir kullanımı: Gediz örneği. Çevre Politikaları ve Yönetimi Dergisi, 4(2), 60-72.
• Demirtaş, A. (2020b). Kırsal kalkınma ve yerel yönetimler: Gediz örneği. Sürdürülebilir Kalkınma Araştırmaları, 12(1), 68-80.
• Doğan, H. ve Bayraktar, F. (2021). Yenilenebilir enerji yatırımlarının bölgesel kalkınmaya etkisi: Gediz bölgesi üzerine bir inceleme. Enerji Politikaları Dergisi, 9(3), 75-89.
• Doğan, S. ve Bayraktar, G. (2021). Murat Dağı ve Gediz havzasında biyoçeşitlilik yönetimi. Ekosistem Araştırmaları Dergisi, 5(1), 65-80.
• Erdoğan, S. (2022). Anadolu kentlerinde kültürel katmanlar ve koruma stratejileri: Gediz ilçesi üzerinden bir değerlendirme. Toplum ve Kültür Araştırmaları, 7(1), 110-125.
• Healey, P. (1997). Collaborative planning: Shaping places in fragmented societies. Macmillan.
• Keleş, R. (2021). Kamu yönetimi ve çevre politikaları. İmge Kitabevi.
• Schlosberg, D. (2007). Defining environmental justice: Theories, movements and nature. Oxford University Press.
• Turan, M. (2020). Kültürel miras ve yavaş şehir uygulamaları: Kamusal alanın yönetimi üzerine bir değerlendirme. Kent Politikaları Dergisi, 5(2), 85-96.
• Turan, İ. (2020). Gediz’in tarihî ve kültürel mirası üzerine bir değerlendirme. Anadolu Kültür Araştırmaları, 8(3), 80-105.
• United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization. (2011). Recommendation on the historic urban landscape. United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization.
• Yıldırım, A. ve Altay, Z. (2019). Türkiye’de kültürel miras yönetiminde kurumsal koordinasyon sorunları. Kamu Politikaları ve Yönetimi Dergisi, 2(1), 45-59.
• Yıldırım, O. ve Altay, S. (2019). Yerel yönetimlerde sürdürülebilir kalkınma stratejileri: Gediz örneği. Kamu Yönetimi ve Siyaset Bilimi Dergisi, 11(4), 59-70.