Bu makale, Osmanlı Devleti'nin Bedevî/Urbân aşiretlere özgü yerel adetlerin idari ve hukuki geçerliliğini tanıdığı Usûl-i Aşâir, başka bir ifade ile gelenekten kaynaklanan aşiret kurallarının anlayış ve uygulamalarını incelemektedir. Osmanlı idarecileri, Arap coğrafyasındaki çeşitli bölgelerde yerel istikrarı ve asayişi muhafaza etmek amacıyla Bedevî aşiretler arasındaki anlaşmazlık ve çatışmalar gibi sorunların çözümünde Usûl-i Aşâir’i pratik bir araç olarak kullanmışlardır. Buradan hareketle makale, devlet otoritesi açısından sorunlu olduğu halde Usûl-i Aşâir’in geçici ve istisnai bir yasal düzenlenme olarak kabul edilmesinin, Osmanlı’nın idari yapısındaki esnekliği yansıttığını vurgulamaktadır. Ayrıca, Usûl-i Aşâir uygulamalarının Osmanlı Bedevî politikasının bir parçası olduğunu ve bu politikayı şekillendiren retorik ile uyumlu olduğunu savunmaktadır. Bu çalışma, Osmanlı Devleti’ndeki Bedevîlerin hukuki meseleleri ve hukuki kurumlar ile ilişkilerini tartışan çalışmaların Usûl-i Aşâir kavramı ve sonuçlarını göz ardı ettiklerini gözlemlemiştir. Çalışmada, Osmanlı arşiv belgelerine dayalı analitik bir yaklaşım benimsenmiş olup, Usûl-i Aşâir uygulamalarının devlet tarafından ne koşullarda benimsendiği ve ne şekilde uygulandığı analiz edilmektedir. Böylece, Osmanlı'nın Bedevi politikasındaki devlet pragmatizmini ve yönetimdeki adaptasyon kabiliyetini anlamak için bir katkıda bulunmayı amaçlamaktadır.
Osmanlı Devleti Osmanlı Bedevî Siyaseti Usûl-i Aşair İdari Pragmatizm Arap Vilayetleri.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Yakınçağ Osmanlı Tarihi |
Bölüm | Araştırma Makalesi |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 16 Temmuz 2024 |
Gönderilme Tarihi | 14 Nisan 2024 |
Kabul Tarihi | 4 Temmuz 2024 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2024 Sayı: 51 |