Derleme
BibTex RIS Kaynak Göster
Yıl 2021, Yunus Emre ve Türkçe, 206 - 217, 06.01.2022

Öz

Kaynakça

  • Akar, A. (2005). Türk Dili Tarihi. İstanbul: Ötüken Neşriyat.
  • Ediskun, H. (2004). Türk Dil Bilgisi. 9. Basım. İstanbul: Remzi Kitabevi
  • Eker, S. (2009). Çağdaş Türk Dili. 5. Baskı. Ankara: Grafiker Yay.
  • Ercilasun, A. B. (2006). Türk Dili Tarihi. 3. Baskı. Ankara: Akçağ Yay.
  • Ergin, M. (2003). Türk Dil Bilgisi. İstanbul: Bayrak Yay.
  • Erkman-Akerson, F. (2008). Dile Genel Bir Bakış. 2. Baskı. İstanbul: Multilingual Yay.
  • Ermiş, H. (2014). Arapçadan Türkçeleşmiş Kelimeler Sözlüğü. 2. Baskı. İstanbul: Ensar Neş.
  • Gedizli, M. (2017). Tek Kelimeyle Üç Dil. İstanbul: Akademik Kitaplar Yay.
  • Gedizli, M. (2018). Bir Söyle İki Dinle. İstanbul: Akademik Kitaplar Yay.
  • Gedizli, M. (2018). Dilinizdeki Kelimelerimiz. İstanbul: Akademik Kitaplar Yay.
  • İmer, K., Kocaman, A., Özsoy, A. S., (2011). Dilbilim Sözlüğü. 2. Baskı, İstanbul: Boğaziçi Üniversitesi Yay.
  • Karaağaç, G. (2008). Türkçe Verintiler Sözlüğü. Ankara: TDK Yay.
  • Kızılözen, C. (2019). Farsçada Türkçenin En Eski İzleri. Ankara: Akçağ Yay
  • Korkmaz, Z. (2007). Gramer Terimleri Sözlüğü. 3. Baskı. Ankara: TDK
  • Mermer, A. (2009). Türkçenin Konuşulduğu Coğrafyalar. Ankara: Türkiye Kültür Portalı Projesi. https://www.kulturportali.gov.tr/medya/dokuman/dokumandetay/38
  • Öz, Y. (2016). Tarih Boyunca Farsça-Türkçe Sözlükler. 2. Baskı. Ankara: TDK Yay.
  • Özkan, N. (2017). Türk Dilinin Yurtları. 4. Baskı. Ankara: Akçağ Yay.
  • Saussure, F. (2001). Genel Dilbilim Dersleri. Çev. Berke Vardar. İstanbul: Multilingual Yay.
  • Saussure, F. (2014). Genel Dilbilim Yazıları. Çev. Savaş Kılıç. İstanbul: İthaki Yay.
  • TDK, https://www.tdk.gov.tr/tdk/kurumsal/gorev-ve-hedef/
  • TRT, https://www.trt.net.tr/Kurumsal/Gorevlerimiz.aspx
  • TDK Komisyon (2015). Türkçede Batı Kökenli Kelimeler Sözlüğü. Ankara: TDK Yay.
  • TDK Güncel Türkçe Sözlük, https://sozluk.gov.tr/
  • Tuna, O. N. (2011). Sümer ve Türk Dillerinin Tarihi İlgisi ile Türk Dili’nin Yaşı Meselesi. 2. Baskı. Ankara: TDK Yay.Türk Keneşi, https://www.turkkon.org/tr
  • Uzun, N. E. (2000). Ana Çizgileriyle Evrensel Dilbilgisi ve Türkçe. İstanbul: Multilingual Yay.
  • Yunus Emre Enstitüsü, https://www.yee.org.tr/tr/kurumsal/yunus-emre-enstitusu

Türkçevren

Yıl 2021, Yunus Emre ve Türkçe, 206 - 217, 06.01.2022

Öz

“Türkçevren” kelimesi, Türkçe için yenidir ve ilk defa burada ayrıntılı bir şekilde ele alınmaktadır. Kendine özgü kullanım alanı ve Türkçeye has oluşum özellikleriyle hem Türkçenin kelime üretim düzenini hem de Türkçenin dünya üzerindeki varoluş alanlarını göstermesi bakımından dikkat çekilmesi ve işletilmesi gereken Türkçevren kelimesi, Türkçenin tarihi tecrübesiyle gelecek tasavvuru arasında istemli ve amaçlı köprüler kurulmasına katkıda bulunabilecek niteliktedir

Kaynakça

  • Akar, A. (2005). Türk Dili Tarihi. İstanbul: Ötüken Neşriyat.
  • Ediskun, H. (2004). Türk Dil Bilgisi. 9. Basım. İstanbul: Remzi Kitabevi
  • Eker, S. (2009). Çağdaş Türk Dili. 5. Baskı. Ankara: Grafiker Yay.
  • Ercilasun, A. B. (2006). Türk Dili Tarihi. 3. Baskı. Ankara: Akçağ Yay.
  • Ergin, M. (2003). Türk Dil Bilgisi. İstanbul: Bayrak Yay.
  • Erkman-Akerson, F. (2008). Dile Genel Bir Bakış. 2. Baskı. İstanbul: Multilingual Yay.
  • Ermiş, H. (2014). Arapçadan Türkçeleşmiş Kelimeler Sözlüğü. 2. Baskı. İstanbul: Ensar Neş.
  • Gedizli, M. (2017). Tek Kelimeyle Üç Dil. İstanbul: Akademik Kitaplar Yay.
  • Gedizli, M. (2018). Bir Söyle İki Dinle. İstanbul: Akademik Kitaplar Yay.
  • Gedizli, M. (2018). Dilinizdeki Kelimelerimiz. İstanbul: Akademik Kitaplar Yay.
  • İmer, K., Kocaman, A., Özsoy, A. S., (2011). Dilbilim Sözlüğü. 2. Baskı, İstanbul: Boğaziçi Üniversitesi Yay.
  • Karaağaç, G. (2008). Türkçe Verintiler Sözlüğü. Ankara: TDK Yay.
  • Kızılözen, C. (2019). Farsçada Türkçenin En Eski İzleri. Ankara: Akçağ Yay
  • Korkmaz, Z. (2007). Gramer Terimleri Sözlüğü. 3. Baskı. Ankara: TDK
  • Mermer, A. (2009). Türkçenin Konuşulduğu Coğrafyalar. Ankara: Türkiye Kültür Portalı Projesi. https://www.kulturportali.gov.tr/medya/dokuman/dokumandetay/38
  • Öz, Y. (2016). Tarih Boyunca Farsça-Türkçe Sözlükler. 2. Baskı. Ankara: TDK Yay.
  • Özkan, N. (2017). Türk Dilinin Yurtları. 4. Baskı. Ankara: Akçağ Yay.
  • Saussure, F. (2001). Genel Dilbilim Dersleri. Çev. Berke Vardar. İstanbul: Multilingual Yay.
  • Saussure, F. (2014). Genel Dilbilim Yazıları. Çev. Savaş Kılıç. İstanbul: İthaki Yay.
  • TDK, https://www.tdk.gov.tr/tdk/kurumsal/gorev-ve-hedef/
  • TRT, https://www.trt.net.tr/Kurumsal/Gorevlerimiz.aspx
  • TDK Komisyon (2015). Türkçede Batı Kökenli Kelimeler Sözlüğü. Ankara: TDK Yay.
  • TDK Güncel Türkçe Sözlük, https://sozluk.gov.tr/
  • Tuna, O. N. (2011). Sümer ve Türk Dillerinin Tarihi İlgisi ile Türk Dili’nin Yaşı Meselesi. 2. Baskı. Ankara: TDK Yay.Türk Keneşi, https://www.turkkon.org/tr
  • Uzun, N. E. (2000). Ana Çizgileriyle Evrensel Dilbilgisi ve Türkçe. İstanbul: Multilingual Yay.
  • Yunus Emre Enstitüsü, https://www.yee.org.tr/tr/kurumsal/yunus-emre-enstitusu
Toplam 26 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Birincil Dil Türkçe
Konular İletişim ve Medya Çalışmaları
Bölüm Analiz / Değerlendirme
Yazarlar

Mehmet Gedizli

Yayımlanma Tarihi 6 Ocak 2022
Gönderilme Tarihi 10 Eylül 2021
Yayımlandığı Sayı Yıl 2021 Yunus Emre ve Türkçe

Kaynak Göster

APA Gedizli, M. (2022). Türkçevren. TRT Akademi206-217.