The states applied various methods in order to recruit the soldiers who would be sent to the battlefield. These applications were affected from the social and economic sources as well as from the technological and militaristic conditions of the period. Ottoman Empire also applied recruitments in various methods like distribution of income of several places or several goods (dirlik), devshirmeh, mercenary and compulsory military service. In some extraordinary situations like insufficiency of the regular recruitment, Ottomans recruits civilians who are eligible to fight with levy en masse (nefîr-i âmm) and sent them to the campaign. In normal conditions, sending the folks to the campaign as soldiers is not preferred in Ottoman social order. However, such a circumstance had to be applied when it was come up a great enemy attack and it was not possible that the regular troops were not able to turn an attack against this enemy. Ottoman Empire sent the folks to the campaign by means of this method in numerous important wars in the process from its early periods to its demolition. From 1396 Battle of Nicopolis to 1915 First World War, the levy en masse were declared over and over. This study will look at the early examples of this method applied by the Ottoman Empire due to necessity and as out of the system. It will be tried to present the conceptual and theoretical fragments of the subject. Moreover, one of the questions that this study seeks an answer is how the folks respond to such an invitation. Finally, it will be investigated whether the folks whose social status is rayah (reaya) have an opportunity to move up the social ladder.
Tarihi süreç içerisinde devletler, savaşa sürecekleri askerin alımı için çeşitli yöntemler uygulamışlardır. Bu uygulamalar, devrin teknolojik ve askerî şartları kadar toplumsal ve ekonomik kaynaklardan da etkilenmiştir. Osmanlı Devleti de uzun tarihi boyunca dirlik dağıtımı, devşirme, paralı askerlik, zorunlu askerlik gibi çeşitli usullerde asker alma yöntemi uygulamıştır. Osmanlılar normal asker alma yöntemlerinin yetersiz kaldığı olağan dışı durumlarda nefîr-i âmm uygulamasıyla ahali içerisinden savaşa elverişli kişileri sefere sürmüştür. Normal şartlarda Osmanlı toplum düzeninde ahalinin asker olarak sefere sürülmesine sıcak bakılmamaktadır. Ancak böylesi bir durum, büyük bir düşman saldırısı ile karşı karşıya kalındığında ve muvazzaf birliklerin bu düşmana cevap vermesinin mümkün görülmediği zamanlarda uygulanmak zorunda kalınmıştır. Osmanlı Devleti, erken dönemlerden yıkılışına kadarki süreçte önemli birçok savaşta bu yöntemle ahaliyi sefere sürmüştür. İlki 1396 Niğbolu Savaşında, sonuncusu 1915 I. Dünya Harbinde olmak üzere defalarca nefîr-i âmm ilan edilmiştir. Bu çalışmada Osmanlı’nın zorunluluk sebebiyle sistem dışı olarak uyguladığı bu yöntemin erken dönem örneklerine bakılacaktır. Bu yapılırken konunun fıkhi boyutu ve teorik çerçevesi ortaya konmaya çalışılacaktır. Ayrıca ahalinin böylesi bir davete ne şekilde karşılık verdiği bu çalışmanın cevabını bulmayı hedeflediği sorulardandır. Son olarak toplumsal statüsü reaya olan ahalinin bu yolla statü atlama imkânına sahip olup olamadığı incelenecektir.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Journal Section | Araştırma Makaleleri |
Authors | |
Publication Date | December 1, 2016 |
Published in Issue | Year 2016 Volume: 80 Issue: 289 |
Belleten is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License (CC BY NC).