Amaç: Bu çalışmanın amacı 12-16 yaş aralığındaki İstanbul’da ikamet eden Suriyeli öğrencilerin, pandemi sürecinde yararlanılan uzaktan eğitim modelinde yaşadıkları sorunları belirlemek ve bu süreçte yaşadıkları zorlukları sosyal hizmet perspektifinden değerlendirmektir.
Yöntem: Çalışmada nitel yöntemden yararlanılmıştır. Katılımcılarla derinlemesine görüşmeler yapılmış ve görüşme esnasında yarı yapılandırılmış görüşme formu ile kişisel bilgi formu kullanılmıştır.
Bulgular: Araştırmaya katılan 15 katılımcıdan 11’i uzaktan eğitime erişmekte dolaylı ya da doğrudan zorluk yaşamaktadır. Katılımcıların yalnızca 4’ü uzaktan eğitimde zorlanmadığını bildirmiştir. 11 katılımcı uzaktan eğitime dair; elektronik cihaz eksikliği ya da yetersizliği, evde uzaktan eğitim gören öğrenci sayısının fazlalığı, bazı katılımcıların ekonomik destek amaçlı çeşitli işlerde çalışması, uygulama dilinin anlaşılmaz bulunması, evde düzenli internet erişiminin veya buna uygun altyapının olmayışı gibi sorunlar yaşadığını belirtmiştir.
Sonuç: Pandemi öncesi sosyal yaşam ve eğitim alanında halihazırda yabancılık, yalnızlık, adaptasyon güçlükleri gibi sorunlar yaşayan mülteci öğrenciler, uzaktan eğitim sürecinde de ek birçok zorluk ile mücadele etmek durumunda kalmıştır. Bu nedenle katılımcıların büyük bir çoğunluğu yüz yüze eğitimi tercih etmektedir. Bununla birlikte katılımcıların, meslek edinme arzuları ve geleceğe dair umut ve beklentileri yüksektir. Bu sonuç, yaşanılan zorlu süreç dikkate alındığında sosyal hizmet açısından anlamlı ve çarpıcıdır.
Purpose: The aim of this study is to determine the problems experienced by Syrian students under temporary protection residing in Istanbul in the distance education model used during the pandemic process and to evaluate the difficulties they encounter in this process from social work. Method: Qualitative research method was used in the study. In the study, semi-structured interview technique, which is one of the interview techniques, was used. The sample of the study consists of 15 refugee students under temporary protection, aged 12-16, residing in Istanbul and studying at secondary school level. Snowball technique, one of the sampling methods, was used in the study. Data were collected through demographic information form and semi-structured interview form. The analysis of the data was provided by the descriptive analysis method. Findings: 11 of the 15 participants participating in the research have direct or indirect difficulties in accessing distance education. Only 4 of the participants reported that they had no difficulties in distance education. 11 participants on distance education; he stated that he had problems such as the lack or insufficiency of electronic devices, the high number of students receiving distance education at home, the fact that some participants were working in various jobs for economic support, the language of the application was incomprehensible, and the lack of regular internet access or infrastructure at home. Conclusion: Refugee students, who were already experiencing problems such as alienation, loneliness and adaptation difficulties in social life and education before the pandemic, had to struggle with many additional difficulties in the distance education process. For this reason, the majority of the participants prefer face-to-face training. However, the participants' desire to acquire a profession and their hopes and expectations for the future are high. This result is meaningful and striking in terms of social work, considering the difficult process experienced.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | Sociology (Other) |
Journal Section | Research Article |
Authors | |
Publication Date | December 31, 2021 |
Submission Date | December 17, 2021 |
Acceptance Date | December 30, 2021 |
Published in Issue | Year 2021 |
Bu eser Creative Commons Atıf 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.