SÖNMÜŞ HAYALLER YA DA PARİS’TE BİR TUTUNAMAMA ÖYKÜSÜ

Yıl 2019, Sayı: 45, 49 - 72, 30.09.2019

Uğur Yönten

Öz

Honoré de Balzac’ın Illusions perdues’sü (Sönmüş Hayaller), Fransa’nın

taşra kenti Angolulême’den Paris’e zengin olmak ve ünlenmek için gelen bir gencin

öyküsüdür. Romanın başkahramanı Lucien Chardon, sanayi devrimiyle hızlı

ve kolay zenginleşme yollarının çoğaldığı bir dönemde şanslarını denemek için

Paris’e akın eden nice gençlerden biridir. Paris, lüks yaşamı, güzel kadınları ve iş

imkânlarıyla dönemin taşralı gençlerinin ulaşmayı umdukları hayalidir. La Comédie

Humaine’in (İnsanlık Komedyası) tüm romanlarının ısrarla altını çizdiği, insanların

menfaatleri için birbirini yediği ve her şeyin paranın etrafında döndüğü

kapitalist bir sistem ve hâkim güç olan aristokratların aşılması neredeyse imkânsız

katı kuralları ile karşılaşırlar bu gençler Paris’te. İşte bu yüzden başkentte tutunup

bir yerlere gelebilmek öyle pek de kolay değildir. Geçit vermez kapıları zorlamak,

taşra kimliğinden vazgeçmek, ahlaki değişimler geçirmek gerekmektedir.

Bu çalışmada, Sönmüş Hayaller’in başkahramanı taşralı genç Lucien

Chardon’un Paris’te tutunabilme mücadelesinde karşılaştığı güçlükler, geçirdiği

değişimler ele alınacak ve Balzac’ın büyük bir kentte bu tutunma çabasını nasıl

sunduğu analitik bir yöntemle incelenecektir.

Anahtar Kelimeler

Balzac, Sönmüş Hayaller, gençlik, Paris

Kaynakça

• Balzac, H. de. (1855). Cabinet des Antiques. La Bibliothèque électronique du Québec, Erişim: https://beq.ebooksgratuits.com/balzac/Balzac- 33.pdf ____________. (1949). Sönmüş Hayaller I İki Şair. Nayır, N. (Çev.). İstanbul: Milli Eğitim Basımevi. ____________. (1951). Sönmüş Hayaller II Taşralı Bir Büyük Adam Paris’te. Nayır, N. (Çev.). İstanbul: Milli Eğitim Basımevi. ____________. (1990). Goriot Baba. Örik, N. S. (Çev.). İstanbul: MEB Yayınları. ____________. (2014). Tılsımlı Deri. Demir, A. (Çev.). İstanbul: Kastaş Yayınevi. ____________. (2016). Modern Çağ Uyarıcıları Risalesi ve Z. Marcas. Özcan, M. E. (Çev.). İstanbul: Notos Kitap. ____________. (2017). Zarif Bir Yaşam Üzerine. Erduman, S. (Çev.). İstanbul: Paris Yayınları. Bourdieu, P. (2017). Ayrım Beğeni Yargısının Toplumsal Eleştirisi. Fırat, D. ve Berkkurt, G. (Çev.). Ankara: Heretik. Del Lungo, A. (2004). Aux seuils de l’oeuvre capitale: Poétique et idéologie des préfaces d’Illusions perdues. José-Louis Diaz et André Guyaux (Ed.), Illusions perdues Colloque de la Sorbonne içinde (91-104). Paris: Presses de l’Université de Paris-Sorbonne. Erişim: https://books.google.com.tr/books?isbn=2840503107 Doudet, C. (2008). Comment l’élégance vient aux provinciaux: l’apprentissage des codes du Paraître dans Illusions perdues de Balzac. Isabelle Paresys (Ed.), Paraître et apparances en Europe Occidentale du Moyen Age à nos jours içinde (183-196). Lille: Presses Universitaires du Septentrion. Erişim: https://books.google.com. tr/books?isbn=2859399968 Fiorentina, F. (2004). Enseignement et révélation Stendhal et Balzac. José-Louis Diaz et André Guyaux (Ed.), Illusions perdues Colloque de la Sorbonne içinde (137-162). Paris: Presses de l’Université de Paris-Sorbonne. Erişim: https://books.google.com.tr/books?isbn=2840503107 Flaubert, G. (1982). Gönül ki Yetişmekte. Süreya, C. (Çev.). İstanbul: Adam Yayınları. Girard, R. (2017). Romantik Yalan ve Romansal Hakikat. Etensel İldem, A. (Çev.). İstanbul: Metis Eleştiri Yayınları. Hanotte-Zawislak, A. (2018). L’Arriviste: Emblème du déplacement dans le roman réaliste français des années 1830-1895. Roczniki Humanistyczne Dergisi, Cilt LXVI, S. 5, Erişim: czasopisma.tnkul.pl/ index.php/rh/article/download/…/10590 Jourdan, A. (1988). Le triomphe de Lucien de Rubempré: faux poète, vrai dandy. Françoise van Rossum-Guyon (Ed.), Balzac: Illusions perdues “l’oeuvre capitale dans l’oeuvre” içinde (62-77). Pays- Bas: Brill-Rodopi. Erişim: https://books.google.com.tr/books? isbn=9042009071 Kouassi, Y. R. (2011). Héros, jeunesse et apprentissage dans quelques romans du XIXe siècle. Thèse de Doctorat. Université de Clermont- Ferrand II, Clermont-Ferrand. Erişim: https//tel.archives-ouvertes. fr/tel-01702676/document Lucaks, G. (1987). Avrupa Gerçekçiliği. Doğan, M. H. (Çev.). İstanbul: Payel Yayınevi. Martineau, J. (1994). Opéra et loisir dans La Comédie Humaine, Bulletin de l’Association de Guillaume Budé, No.2. Erişim: https//:www. persee.fr/doc/bude_0004-5527_1994_num_1_2_1590 Maupassant, G. de. (1973). Güzel Dost. Üretürk, V. G. (Çev.). İstanbul: Nil Yayınevi. Mauriac, F. (1949). Mes Grands Hommes. Monaco: Editions du Rocher. Musset, A. de. (1991). Bir Zamane Çocuğunun İtirafları. Nayır, N. (Çev.). İstanbul: MEB Yayınları. Rousseau, J.-J. (1959). Les Confessions II. Paris: Gallimard. Sevet, F. M. (2001). Aspects du roman d’apprentissage dans Les trois mousquetaires, Sylvandire et Joseph Balsamo d’Alexandre Dumas père. Thèse de Doctorat, University of Nebraska-Lincoln. Erişim: https://kuscholaraworks.ku.edu/.../Sevet ku 0099D 10566 Stendhal. (2015). Kızıl ile Kara. Ataç, N. (Çev.). İstanbul: Can Yayınları. Yönten, U. (2017). L’Arrivisme dans Bel-Ami de Maupassant. Turkish Studies Dergisi, S.12/15. Erişim: http://turkishstudies.net./files/ 962751457 37YöntenUğur-tde-687-704.pdf Yücel, T. (1961). Balzac Hayatı Sanatı Eseri. İstanbul: Varlık Yayınları. Zweig, S. (2018). Üç Büyük Usta Balzac Dickens Dostoyevski. Ermiş, N. (Çev.). İstanbul: Türkiye İş Bankası Yayınları.