Indian Sufi Muhammad Ghawth Gwāliyārī: The Place of Love and Affection in Sufi Thought

Year 2025, Issue: 67, 82 - 93, 18.03.2025

İsa Yalçın

https://doi.org/10.53568/yyusbed.1580783

Abstract

The Indian Sufi Muhammad Ghawth Gawāliyārī is one of the leading representatives of Sufism in the Indian subcontinent in the sixteenth century and is especially known for his influence on the Shattāriyya sect and the depth of his Sufi thoughts. Ghawth lived during the reign of the Bābureans and stood out as an important spiritual guide in the political and cultural movements of the period. He emphasized the importance of self-training in his Sufi education and progressed on this path by undergoing an intense process of asceticism at an early age. During his long years of seclusion, he disciplined his soul by staying away from worldly elements and reached spiritual maturity. Muhammad Ghawth trained many disciples and sent them to different geographies, especially to various regions of India, on a mission of guidance. Thus, he undertook the mission of promoting the principles of the Shattāriyya order in a wide area and spreading Sufi culture among the local people. He also composed works to convey his own Sufi thoughts and teachings; these works were adopted by later generations as the basic sources of the Ghawthiyya branch of the Shattāriyya order. These works not only increased the sect’s influence but also made Ghawth’ spiritual legacy lasting and spread in a wide circle. Muhammad Ghawth attributed an important role to the concepts of love and love-affection in Sufi thought, emphasizing that divine love plays an important role in the process of purifying the soul and approaching God. According to him, love and love-affection are indispensable levels that deepen the inner journey of human beings and are indispensable on the path of integration with the Truth. In this study, Muhammad Ghawth will be introduced and his understanding of love and love-love in Sufi thought will be analyzed based on his works. In particular, the role of divine love in purifying the human soul and integrating it with the Truth and the function of love in spiritual development will be discussed and it will be revealed how love is positioned as a means of spiritual transformation in Ghawth’ thought.

Keywords

Sufism, Shattariyya, Muhammad Ghawth, Love, Love-affection

Hintli Sûfî Muhammed Gavs Gevâliyârî: Tasavvufî Düşüncesinde Aşk ve Muhabbetin Yeri

Abstract

Hintli sûfî Muhammed Gavs Gevâliyârî, XVI. yüzyıl Hint alt kıtasında tasavvufun önde gelen temsilcilerinden olup, özellikle Şettâriyye tarikatındaki etkisi ve tasavvufî düşüncelerindeki derinliğiyle tanınır. Gavs, Bâbürlüler döneminde yaşamış, dönemin siyasi ve kültürel hareketlilikleri içinde önemli bir mânevî rehber olarak öne çıkmıştır. O, tasavvufi eğitiminde nefs terbiyesinin önemine vurgu yapmış, erken yaşlarda yoğun bir riyâzet sürecine girerek bu yolda ilerlemiştir. Uzun yıllar süren inziva döneminde dünyevî unsurlardan uzak kalarak nefsini terbiye etmiş ve mânevî olgunluğa erişmiştir. Muhammed Gavs, birçok mürid yetiştirmiş ve onları başta Hindistan’ın çeşitli bölgeleri olmak üzere farklı coğrafyalara irşad göreviyle göndermiştir. Böylece, Şettâriyye tarikatının prensiplerini geniş bir alanda tanıtma ve tasavvuf kültürünü yerel halklar arasında yayma misyonunu üstlenmiştir. Ayrıca, kendi tasavvufî düşüncelerini ve öğretilerini aktarmak için eserler telif etmiş; bu eserler, Şettâriyye tarikatının Gavsiyye kolunun temel kaynakları olarak sonraki kuşaklar tarafından benimsenmiştir. Bu çalışmalar hem tarikatın etkisini artırmış hem de Gavs’ın mânevî mirasını kalıcı kılarak geniş bir çevrede yayılmasını sağlamıştır. Muhammed Gavs, tasavvuf düşüncesinde aşk ve muhabbet kavramlarına önemli bir rol atfetmiş; ilâhî aşkın, kulun nefsini arındırma ve Allah’a yaklaşma sürecinde önemli bir yer tuttuğunu vurgulamıştır. Ona göre aşk ve muhabbet, insanın içsel yolculuğunu derinleştiren, Hak’la bütünleşme yolunda vazgeçilmez mertebelerdir. Bu bağlamda gerçekleştirilecek çalışmada, Muhammed Gavs tanıtılacak ve tasavvufî düşüncesindeki aşk ve muhabbet anlayışını ele aldığı eserlerine dayanarak incelenecektir. Özellikle, ilâhî aşkın insan nefsini arındırıcı ve Hak’la bütünleştirici rolü ile muhabbetin mânevî gelişimdeki işlevi ele alınarak Gavs’ın düşüncesinde aşkın nasıl mânevî bir dönüşüm aracı olarak konumlandığı ortaya konulacaktır.

Keywords

Tasavvuf, Şettâriyye, Muhammed Gavs, Aşk, Muhabbet

References

• Acem, R. (1999). Mevsû‘atu mustalahâti’t-tasavvufi’l-İslâmî. Mektebetü Lübnan Nâşirûn.
• Muhammad, Shaikh (1500-1563)” (2001). Encyclopaedia of Muslim Biography: India, Pakistan, Bangladesh. (Ed. N. K. Singh), (Cilt. IV, ss. 75-76). A.P.H. Publishing Corporation.
• Ahmad, Q. M. (1963). History of the Shattari Silsilah. [Thesis Submitted fort the Degree of Doctor of Philosophy, Aligarh Muslim University]. Aligarh.
• Ahmed, M. M. (1418/1998). Hazret Şâh Muhammed Gavs Gevâliyâri (rihâlât ve âsâr). (İkinci Baskı). Pakistan İslâm Cumhuriyeti (Karaçi), İdâretü Mesûdîye.
• Askari, S. H. (1950). A Fifteenth Century Shuttari Sufi Saint of North Bihar. Proceedings of the Indian History Congress, (13), 148-157.
• Ayyâşî, Ebû Sâlim b. Ebî Bekr es-Sicilmâsî Abdullah b. Muhammed (2011). er-Rihletü’l-‘ayyâşiyye li’l-bikâil hicaziyye. Cilt. I-II. (A. F. Mezidî, Thk.). Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye.
• Beale, T. W. (1881). The Oriental Biographical Dictionary. The Asiatic Society of Bengal.
• Bedâûnî, A. (1380). Müntehabü’t-tevârîh. Cilt. III. (Mevlevî Ahmed Ali Sâhib, Tsh.). Encümen-i Âsâr ve Mefâhîr-i Ferhengî.
• Bedevî, A. (1962). Şehîdetü’l-aşki’l-ilâhî Râbiatü’l-‘Adeviyye. Mektebetü’n-Nahdati’l-Mısriyye.
• Bekçi, S. (2023). Yemen’de Tasavvuf (Bâ Alevî Tarikatı). İlâhiyât Yayınları.
• Brockelmann, C. (1938). Geschichte der Arabischen Litteratur. II. Ek Cilt. (Zweiter Supplementband). E. J. Brill.
• Brockelmann, C. (1949). Geschichte der Arabischen Litteratur. II. Cilt. (Zweiter Band). E. J. Brill.
• Cerrâhî, Safer el-Muhibbî (2013). Istılâhât-ı sofiyye fî vatan-ı asliyye/Tasavvuf Terimleri. (D. Çakır Baş, Haz.). Kırk Kandil Yay.
• Cîlî, A. (2002). İnsân-ı Kâmil. (İkinci Baskı). (A. M. Tolun, Terc.). İz Yayıncılık.
• Çiştî, A. (1993). Mirâtü’l-esrâr. (Mevlânâ el-Hâc, Thk.). Ziyâu’l-Kur’ân.
• Derin, S. (Haz.). (2021). Tasavvuf ve Budizm İlişkilerine Dair Bir Risale: Havz-ı Hayat. Paradigma Akademi.
• Dihlevî, A. M. (1383). Ahbârü’l-ahyâr fî esrâri’l-ebrâr. (Alîm Eşref Han, Tsh.). Encümen-i Âsâr-ı Mefâhir-i Ferhengi.
• Ernst, C. W. (2003). Şettâri Sufîlikte Mihne ve Temkin Tavrı. (U. M. Kılavuz, Çev.). Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 2003, 12 (1), 345-364.
• Ethé, H. (1903). Catalogue of Persian Manuscripts in the Library of the India Office. Vol. I. India Office.
• Gaborieau, M. (2004). Hint Alt-Kıtası’nda İslam Tarîkatları -Etnolojik Bir Yaklaşım-. O. Türer, (Terc.). İslâm Dünyasında Tarîkatlar (Gelişmeleri ve Aktüel Durumları). (ss. 195-255). Sûf Yayınları.
• Gazzâlî, Ebû Hâmid Muhammed b. Muhammed (1957). İhyâ’u ulûmi’d-dîn. Cilt. I-IV. (Bedevî Tabâne, Thk.). Maktaba Kiryate Fûtra.
• Gevâliyârî, Muhammed Gavs (1988). Evrâd-ı Gavsiyye. (Ğ. M. Ferîdî, Terc.). Medine M.A. Cinnah.
• Gevâliyârî, Muhammed Gavs (2010). el-Cevâhirü’l-hams kitâbün yebhasü fî esrâri’l-ibâdeti ve’t- telâsimi ve’l-ahvâli ve’l-makâmâti ve ma‘rifetüllahi Te‘âlâ. (Âsım İbrâhîm el-Keyyâlî el-Huseynî eş-Şâzilî ed-Derkâvî, Thk.). Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye.
• Gevâliyârî, Muhammed Gavs (2021). Kurb-i nevâfil ve kurb-i ferâiz. (Muhammed Riyad Ahmed Saidî, Thk. ve İbn İshak Seyfullah Hezârevi, Terc.). Cemâ‘atü Rızâ-yi Mustafâ.
• Gevâliyârî, Muhammed Gavs (ts.). Bahru’l-hayât. (Seyyid Mir Hasan, Thk.). Matba-u Rizvî.
• Gevâliyârî, Muhammed Gavs (ts.). İrşâdu’d-damâîr. Library of Dargah Pir Mohamad Shah, AhmadAbad Gujarat, MC No.:86/4, Liby. S. No.: 1830-D.
• Gevâliyârî, Muhammed Gavs (ts.). Kilîd-i mehâzin. y.y.
• Gibson, T. (2007). Islamic Narrative and Authority in Southeast Asia -From the 16 th to the 21st Century-. Palgrave Macmillan.
• Hakîm, S. (2004). İbnü’l-Arabî Sözlüğü. (Ekrem Demirli, Çev.). Kabalcı Yayınevi.
• Hanif, N. (2000). Biographical Encyclopaedia of Sufis (South Asia). Sarup & Sons.
• Haq, M. M. (1985). Some Aspects of the Principal Sufi Orders in India. Islamic Foundation Bangladesh.
• Harîrîzâde Kemâleddin (ts.). Tibyânü vesâ‘ili’l-hakâ’ik fî beyâni selâsili’t-tarâ’ik. Cilt. III. Süleymaniye Ktp., İbrâhim Efendi, nr. 430-432.
• Hasenî, Abdülhay b. Fahreddin (1420/1999). Nüzhetü’l-Havâtır ve Behcetü’l-Mesâmi‘ ve’n-Nevâzır. Cilt. IV. Dâru İbn Hazm.
• Isfehânî, Seyyid Cafer Seccâdî (1983). Ferheng-i ıstılâhât ve ta‘bîrât-ı irfânî. Kitabhane-i Tahûrî. İbn Manzûr (ts.). Lisanü’l-‘Arab. Cilt. IV. (Abdullah Ali Kebir,
• Muhammed Ahmed Hasbullah & Hâşim Muhammed eş-Şâzelî, Thk.). Dâru’l-Ma‘ârif.
• İbnü’l-Arabî (2008). el-Fütûhâtü’l-Mekkiyye. Cilt. VIII. (E. Demirli, Çev.). Litera Yayıncılık.
• Kâdirî, F. A. (1996). Târih-i meşreb-i Şettâr. Educational Book House.
• Kehhâle, Ö. R. (ts.). Mu‘cemü’l-müellifîn. Cilt. IX. Dâru İhyâi’t-Türâsi’l-Arabî.
• Knysh, A. (2000). Islamic Mysticism A Short History. Brill.
• Knysh, A. (2011). Tasavvuf Tarihi. (İ. Durdu, Terc.). Ufuk Yayınları.
• Lâhûrî, Gulâm Server-i (1894). Hazînetü’l-asfiyâ. Cilt. II. Munshi Naval Kishor.
• Laskar, S. H. (2022). Life and the Religious Thought of Shaikh Muhammad Ghawth of Shattari Silsilah. International Journal of Historical Insight and Research (IJHIR), 8 (1), 12-18.
• Mândevî, Muhammed Gavsî Şettârî (ts.). Gülzâr-ı ebrâr (Farsî). y.y.
• Mândevî, Muhammed Gavsî Şettârî (ts.). Gülzâr-ı ebrâr. (F. A. Haburî, Terc.). Mektebetü Sultâni Âlemgir.
• Nath, R. (1982). Tomb of Sheikh Muhammad Ghauth at Gwalior (c. 1565). in History of Mughal Architecture (First Published). (Vol. I, ss. 217-229). Abhinav Publications.
• Nizami, K. A. (1996a). “Gavs, Muhammed”. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, (Cilt. XIII, ss. 403-404). TDV Yay.
• Nizami, K. A. (1996b). “Gavsiyye”. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, (Cilt. XIII, s. 404). TDV Yay.
• Olivelle, P. (1981). Contributions to the Semantic History of Samnyāsa. Journal of the American Oriental Society, 101 (3), 265-274.
• Radhakrishnan, S. (1922). The Hindu Dharma. International Journal of Ethics, 33 (1), 1-22.
• Rifâî, K. (2000). Şerhli Mesnevî-i Şerîf. (İkinci Baskı). Kubbealtı Neşriyatı.
• Rizvi, S. A. A. (1983). A History of Sufism in India: From Sixteenth Century To Modern Century. Vol. II. Munshiram Manoharlal Publishers Pvt. Ltd.
• Schimmel, A. (1975). Mystical Dimensions of Islam. Chapel Hill: The University of North Carolina Press.
• Serkîs, Y. İ. (ts.). Mu‘cemü’l-matbû‘ati’l-‘Arabiyye ve’l-mu‘arrabe. Cilt. II. Mektebetü’s-Sekâfeti’d-Dîniyye.
• Shoheh, M. (2018). Naskah al-Jawahir al-Khamsah Sebagai Sumber Rujukan Ajaran Tareka Tsyattariyah Dan Persebaran Salinannya. Al Qalam, 35 (1), 75-102.
• Smith, M. (1991). Bir Kadın Sufi Rabia. (Ö. Eraydın, Çev.). İnsan Yayınları.
• Şettârî, F. (ts.). Menâkıbu Gavsiyye. (Seyyid Muhammed Zâhir el-Hak, Terc.). Ebu’l-Âlâi Selîm Peris.
• Şinnâvî, A. & Şeyhân, S. (1443/2021). Tekmiletü şerhi’l-cevâhiri’l-hams. Cilt. II. (Âsım İbrahîm el-Keyyâlî, Thk.). Kitab-Nâşirûn [Books Publisher].
• Uludağ, S. (2012). Tasavvuf Terimleri Sözlüğü. Kabalcı Yayıncılık.
• Ustaoğlu, S. O. (2002). Geçmişten Günümüze Tarîkatlar ve Silsileleri. Cilt. II. Filiz Matbaacılık.
• Vecîhüddîn Eşref (2011). Bahr-i zehhâr. Cilt. II. (Âzermîduht Safevî, Tsh.). Merkez-i Tahkîkât-ı Fârsî/Dânişgâh-ı İslâmî-yi Aligarh.
• Zamani, A. & Hashemi, F. (1393). Berresi ve moerrefi-yi nüsha-yi hatt-i cevâhir-i hams der akayid firke-yi Şettariyeh. Feslnâme-i tahassusi sebuk şinasi nazm ve nesr-i farisi (Behari Edeb), (4), 405-418.
• Ziriklî, H. (2002). el-A‘lâm Kâmus-ı Terâcîm. Cilt. VI. Dâru’l-İlm li’l-Melâyîn.