EGE BÖLGESİNDE TARIMSAL YAYIM ve İNOVATİF KÜLTÜR

Year 2020, Volume: 57 Issue: 2, 191 - 208, 30.06.2020

Murat Boyacı

https://doi.org/10.20289/zfdergi.620318

Cited By: 1

Abstract

Çalışmanın amacı Ege Bölgesinde tarımsal yayım ve inovasyon sürecindeki etkinlikleri, illere göre inovatif
kültürel değerlerin varlık düzeylerini ortaya koymak ve inovatif değerleri
etkileyen faktörleri belirlemektedir. Ege Bölgesi’ndeki sekiz ilde kamu, bayi, özel firma, kooperatif ve
ziraat odalarında görevli 966 yayımcı/danışmanla
anket yoluyla veriler derlenmiştir. Veriler yüzdeler, ortalamalar, parametrik
(T testi, Varyans analizi) ve parametrik olmayan testler (Kruskal Wallis; Ki
kare), faktör ve regresyon analizleri ile yorumlanmıştır. Yayımcıların ortalama yaşları
38 ve mesleki deneyimleri 11 yıl olup, %26,5’i kadındır. İş ortamından
memnuniyet arzulanan düzeyde değildir. Yayım etkinliklerinin mesaideki payı
(%26,4) düşüktür. Bölgede bir yayımcı 25 köye, 1559 çiftçiye, 784.000 dekar
araziye, 7,5 farklı ürüne hizmet vermekte ve ayda 9,8 günü çiftçi ziyaretlerine
harcamaktadır. Son beş yılda çiftçilere aktarılan yenilik/öneri sayısı 8,2
olup, benimseyen çiftçilerin oranı %56,2’dir. Meyve ve sebze ile çalışılanlar
daha yenilikçidir. Bölgede öncelikli hedef, ürün kalitesini iyileştirmektir. İnovasyon
sürecinde yaşamsal olan işbirliği ve ekip kültürü yayım örgütlerinde yeterince
içselleşmemiştir. İnovatif illerde diğer aktörlerle ilişkiler daha güçlüdür. İnovatifliği
düşük grup daha bürokratik çalışmakta, yukarıdan aşağıya bilgi akışını tercih
etmekte olup, piyasa bilgisine sahip olma eğilimi zayıftır. Sonuç: Örgüt içi
iletişim ve ekip çalışması, inisiyatif kullanma, farklı aktörlerle işbirliği,
çiftçiden düzenli bilgi akışı, hizmet içi eğitim, bilgi kaynakları çeşitliliği,
düşük bürokratik iş yükü yayımda inovasyon becerilerini artırmaktadır. Sonuçlarının
ölçülebilmesi ve değerlendirilmesi için yayım çalışmaları proje bazlı ve hedef
odaklı yürütülmelidir.

Keywords

tarımsal yayım, tarımsal inovasyon sistemi, , inovatif/yenilikçi kültür

Supporting Institution

TÜBİTAK

Project Number

112O208

References

• KaynakçaAnderson, and J. R., Feder, G., 2003, Rural Extension Services, Worldbank Policy Research Working Paper 2976, 33 p
• Axinn, G., 1988. Guide on Alternative Extension Approaches, FAO, Rome, Italy, Pp: 148.
• Boyaci, M., and Yildiz, Ö., 2017, Agricultural knowledge and information system from extension window: the Turkish case, Ege Üniversitesi Ziraat Fakültesi Dergisi, 54 (1), 37-44.
• Boyaci, M.,and Yildiz, Ö., 2016, Computer literacy and information society skills of public extension workers in Turkey, Ege Üniversitesi Ziraat Fakültesi Dergisi, 53 (4), 407-414.
• Boyacı, M., 1998. Tarımsal Bilgi ve Teknoloji/Enformasyon Akis Sisteminin Özellikleri, Sorunları ve Çözüm Önerileri Üzerine Bir Araştırma: Manisa İli Örneği, EU. Fen Bilimleri Enstitüsü, Tarım Ekonomisi Anabilim Dalı, doktora tezi (basılmamış), 182s.
• Boyacı, M., 1996. Avrupa Birliği Ülkelerinde ve Türkiye’de Tarımsal Yayım, E.Ü. Tarımsal Uygulama ve Araştırma Merkezi, Yayım Serisi (3), E.U. Basımevi, Bornova, 21s.
• Chambers, R., 1994. Challenging the Professions, Frontiers For Rural Development, Intermadiate Technology Publications, Pp:143.
• Csaki, C., 1999. Agricultural higher education in transforming Central and Eastern Europe, Agricultural Economics 21 Pp: 109-120.
• Delgado, M., Porter, M. E. Scott S., 2011, Clusters, convergence, and economic performance, The North American Regional Science Association International Meetings, March 11,
• Engel, P., 1990. Knowledge management in agriculture, building upon diversity, knowledge in society, The International Journal of Knowledge Transfer, Volume:3, (3).
• Expere, J.A., 1974. A Comparative Study of Job Performance Under Two Approaches to Agricultural Extension Organization, Land Tenure Centre, Research Paper (61), USA, Pp: 62.
• FAO, 1990. Organization and Overview of the Global Consultation on Agricultural Extension, Swanson, B. E (Ed), Report, Rome, Italy, Pp: 217.
• Feder, R. G., et al, 1999. Agricultural Extension Generic Challenges and Some Ingredients for Solutions, The World Bank Policy Research Working Paper 2129, Washington DC., Pp: 32.
• Gray, R. And Malla, S., 2007, The late return to agricultural research in Canada, CAIRN Policy Brief Number 11, October, 11 pages.
• Gürsu, H., 2018, Sahi, İnovasyon Neden Bize Bu Kadar Uzak? Dost Kitabevi, Ankara, 295s.
• Hall, A., 2006. Public Private Sector Partnerships in an Agricultural System of Innovation: Concept and Challenges, UNU-MERIT Working Papers 2006-002 Maastricht Economic and Social Research and Training Centre on Innovation and Technology Keizier Kaprelplein 19, 6211 TC Maastricht, The Netherlands ISSN 1871-9872, January-2006.
• Markard C., and Truffer, B., 2006, Innovation processes in large technical systems: Market liberalization as a driver for radical change? June 2006Research Policy 35(5):609-625
• Ramaswamy, V. ve Özcan, K., 2015, İnovasyonun Şifresi Birlikte Yaratma Paradigması, Optimist Yayın No.400, İstanbul, 379s.
• Rodewald, A.D., 2001. Delivery systems-is the lastest technology the greatest? August V:39, N:4, Journal of Extension, http://www.joe.org/joe/2001august/tt2.html
• Rogers, A., 1993. Third generation extension towards and alternative model, Extension Bulletin (3), The University of Reading, Reading, UK.
• Rogers, E. M., 1983, Diffusion of Innovations, the Free Press, New York, 453p.
• Roling, N., 1989. The Agricultural Research Technology Transfer Interface: A Knowledge System Perspective, ISNAR, Hague, Netherlands.
• Scheuermeier, U.,2004. Public private partnerships for rural development, BeraterInnen News 2/2004, 10-15pp.
• Sigman, A. and Swanson, B.E., 1993. Utilization of technology: the corner stone of agricultural development policy and programmes, Agricultural Extension A Reference Manual, Second Edition, FAO, Rome, Italy. Pp: 227-231.
• Spielman, D.J, 1999, Innovations systems perspectives on developing-country agriculture: a critical review, ISNAR, Discussion paper 2
• Stanford, N., 2014, Organizasyon Kültürü, Çeviren Ümit Şensoy, Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları No: 3093, 291s.
• Strauss, J. et al., 1991. Role of Education and Extension in The Adoption of Technology: A Study of Upland Rice and Soybean Farmers in Central-West Brazil, Yale University Economic Growth Center, Paper (456), Connecticut, USA., Pp: 20.
• Swanson, B.E., et al, 1989. The current status of extension worldwide, Global Consultation on Agricultural Extension, Swanson B.E. (ed), FAO, Rome, Italy, Pp: 43-76. TOKB, 1987. TYUAP, Yayım Kılavuzu, Bölüm 1, Ankara, 28s.
• Trindade, A.R. 1999. ICTs and Human Resources Development, ICDE, Moscow, October, Pp:10.
• TUİK, 2018, Bölgesel İstatistikler, https://biruni.tuik.gov.tr/bolgeselistatistik/tabloOlustur.do erişim 17.07. 2018
• Van den Ban and Hawkins, H.S., 1989. Agricultural Extension, Longman Scientific & Technical Publications, Newyork, Pp: 328.
• Van der Bor, Brydan. M.J., and Fuller, A.M., 1995. Rethinking higher agricultural education in a time of globalization and rural restructuring, Journal of Agricultural Education and Extension, Vol. 2, Number 3, Pp: 29-40.
• Wagemans, M.C.H., 1990. Analysis the role of information in planning: the case of town and country planning, Knowledge in Society The International Journal of Knowledge Transfer, Vol:3 (4), Pp: 72-90.
• World Bank, 2006, Enhancing Agricultural Innovation: How to Go Beyond the Strengthening of Research Systems, Agriculture and Rural Development, Washington D.C. 20433, 118p.