The principle of freedom of contract, which dominates private law and is based on the principle of autonomy of will, gives individuals the freedom to make contracts in the content and manner they want. Factoring contracts are contracts drawn up as a result of the principle of freedom of contract. Law No. 6361 art. Although it is defined in Article 38, the contract is considered to be a mixed contract in anonymous contract types since its essential elements are not included in the Law. A number of tax liabilities arise as a result of the conclusion of factoring contracts shaped according to the will of the parties. Factoring companies, which are the financially strong side of the contract, can transfer their tax liabilities to the customer. The unlimited use of the freedom of contract guaranteed by the Constitution is not accepted and is subject to legal restrictions. The transfer of tax liabilities in factoring contracts should also be considered within these limits. Accordingly, although the transfer of tax liabilities through a contract is not accepted in terms of tax law, these provisions bind the parties in internal relations in individual contracts. However, in factoring contracts that contain general transaction conditions, it may be decided that they are invalid if it is understood that the transfer of tax liabilities is decided without negotiation with the customer, the other party of the contract, and that it does not comply with the fairness of the contract.
Özel hukuka hakim olan ve temeli irade özerkliği ilkesine dayanan sözleşme serbestisi ilkesi bireylere istedikleri içerikte ve şekilde sözleşme yapma özgürlüğü sağlar. Faktoring sözleşmeleri de sözleşme serbestisi ilkesinin bir sonucu olarak düzenlenen sözleşmelerdir. 6361 sayılı Kanun m. 38’de tanımı yapılsa da Kanun’da esaslı unsurlarına yer verilmediğinden sözleşmenin isimsiz sözleşme türlerinden karma sözleşme niteliğinde olduğu kabul edilmektedir. Tarafların iradelerine göre şekillendirilen faktoring sözleşmelerinin akdedilmesi sonucunda bir takım vergisel yükümlülükler ortaya çıkmaktadır. Sözleşmenin finansal yönden güçlü tarafını oluşturan faktoring şirketleri vergisel yükümlülüklerini müşteriye devredebilmektedir. Sözleşme serbestisi ilkesi, bir taraftan Anayasa ile güvence altına alınırken diğer taraftan bu ilkenin sınırsız kullanımı kabul edilmeyerek, kanuni sınırlamalara tabi tutulmaktadır. Faktoring sözleşmelerindeki vergisel yükümlülüklerin devrinin de bu sınırlar içinde ele alınması gerekir. Buna göre, vergi hukuku bakımından sözleşme ile vergisel yükümlülüklerin devri kabul edilmediği halde bu hükümler bireysel sözleşmelerde iç ilişkide tarafları bağlar. Ancak genel işlem koşulu içeren faktoring sözleşmelerinde vergisel yükümlülüklerin devrinin sözleşmenin karşı tarafı olan müşteri ile müzakere edilmeksizin kararlaştırıldığı ve sözleşme adaletine uygun düşmediği anlaşılırsa geçersiz olduğuna karar verilebilir.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Hukuk (Diğer) |
Bölüm | ÖZEL HUKUK |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 25 Ekim 2024 |
Gönderilme Tarihi | 23 Temmuz 2024 |
Kabul Tarihi | 26 Eylül 2024 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2024 |