Güvenlik Politikalarının Konstrüktivist Bir Unsuru Olarak Güvenlik Kültürü ve Türkiye Örneği

Yıl 2017, Cilt: 4 Sayı: 4, 58 - 78, 28.12.2017

Fikret Birdişli , Aynur Başurgan

https://doi.org/10.30803/adusobed.351648

Öz

Güvenlik
devletlerin dış politika davranışlarına yön veren, çok boyutlu ve
multidisipliner çalışılması gereken kapsamlı bir konudur. Bu kapsamda devlet
politikaları ile toplumun kültürü arasında bir etkileşim olduğu
düşünülmektedir. Bu konuda yapılan çalışmalar Siyasal Kültür başlığı altında
yürütülürken bu etkileşimin güvenlik politikalarındaki yansımalarını ifade
etmek için Stratejik Kültür kavramı kullanılır. Fakat Stratejik Kültür devletin
davranış biçimini açıklarken toplumun dış dünya ile ilgili algı ve
düşüncelerini ve nedenlerini içermez. Bu durumu açıklamak için bu çalışmada
Güvenlik Kültürü kavramı tercih edilmektedir. Araştırmanın bulgularına göre
toplumların Güvenlik Kültürü Toplumsal Biliş, Schizmogenesis veya Pygmalion
Etkisi ve Kültürel Farklılıklara dayalı olarak biçimlenmektedir. Bu kapsamda
siyasal elitler toplumun Güvenlik Kültürünü oluşturan bir sosyalizasyon süreci
sonunda ortaya çıkan stratejik kültüre güvenlik ve dış politikalarını
eklemleyerek ulusal ve uluslararası politikalarını yürütmektedirler. Bu
sosyalizasyon süreci olgusal etmenlere dayalı olabildiği gibi algısal da olabilir.
Bu teorik çerçeveyi bir örnek üzerinden somutlaştırmak üzere Türkiye ve Türk
Dış Politikası örnek olay olarak ele alınmıştır. 

Anahtar Kelimeler

Güvenlik Kültürü, Konstrüktivizm, Stratejik Kültür, Siyasal Kültür, Ulusal Güvenlik

Kaynakça

• ALMOND, G. A. (1956). “Comparative Political Systems”. The Journal of Politics, 18 (3), 391-409. ALMOND, G. A. (1989). “The Intellectual History of the Civic Culture Concept”. Civic Culture Revisited, Ed.: Gabriel Almond ve Sidney Verba, First Sage Printing California. ALMOND, G. A. ve VERBA, S. (1963). The Civic Culture: Political Attitudesand Democracy in Five Nations. Princeton University Press, Princeton. ARI, T. (2001). Uluslararası İlişkiler ve Dış Politika, (4. Baskı). Alfa Yayınları, İstanbul. ARONSON, E., WİLSON, T. D. ve AKERT, R. M. (2012). Sosyal Psikoloji. Çev.: Okhan Gündüz, Kaknüs Yayınları, İstanbul. BALDWİN, D. A. (1997). “The Concept of Security”. Review of International Studies, 23 (1), 5-26. BARNARD, F. M. (1969)., “Culture and Political Development: Herder's Suggestive Insights”. The American Political Science Review, 63 (2), 379-397. BAUMAN, Z. (2017). Sosyolojik Düşünmek. Ayrıntı Yayınları, İstanbul. BİLGİN, P. (2003). “Individual and Societal Divisions of Security”. International Studies Rewiev, Blackwell Publishing, Oxford. BİRDİŞLİ, F. (2016a). Teori ve Pratikte Uluslararası Güvenlik, (2. Baskı). Seçkin Yayınları, Ankara. BİRDİŞLİ, F. (2016b). “Güvenlik Kültürü Üzerine Bir İnceleme: Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi Öğrencilerinin Güvenlik Algısı”. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, www.sosyalarastirmalar.com , 9 (43), 641-655. BOOTH, K. (2005). “Strategic Culture: Validity and Validation”. Oxford Journal on Good Governance, 2 (1), 25-28. BRAUCH, H. G. (2008). “Güvenliğin Yeniden Kavramsallaştırılması: Barış, Güvenlik, Kalkınma ve Çevre Kavramsal Dörtlüsü”. Uluslararası İlişkiler, 5 (18), 1- 47. BUZAN, B., WAEVER, O. ve De WİLDE, J. (1998). Security: A New Framework for Analysis. Lynne Rienner Publishers. BUZAN, B. (1983). People, States & Fear: An Agenda for International Security Studies in the Post-Cold War Era. Wheatsheaf Books Ltd., Great Britain. ÇALIŞ, Ş. H., DAĞI, İ. ve GÖZEN R. (der.), (2001). Türkiye’nin Dış Politika Gündemi; Kimlik, Demokrasi, Güvenlik. Liberte Yayınları, Ankara. DAĞI, Z. (2007). Uluslararası Politikayı Anlamak: Ulus Devletten Küreselleşmeye. Alfa Yayınları, İstanbul. DEDEOĞLU, B. (2003). Uluslararası Güvenlik ve Strateji. Derin Yayınları, İstanbul. Del ROSSO Jr, S. J. (1995). “The Insecure State: Reflections on "The State" and "Security" in a Changing World”. Daedalus, 124 (2), 175-207. DESCH, M. C. (1998). “Culture Clash: Assessing the Importance of Ideas in Security Studies”. International Security, 23 (1), 141-170. EMMERS, R. (2007). “Securitization”. Contemporary Security Studies, Ed.: Alan Collins, Oxfort University Press, 109-125. ERDAĞ, R. (2011). Türkiye’nin Stratejik Kültürü ve Yeni Dış Politikası: Süreçler, Aktörler ve Eylemler. Doktora Tezi, Sakarya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Sakarya. SARIERTEM, H. (2012), “Kimlik ve Güvenlik İlişkisine Konstrüktivist Bir Yaklaşım: “Kimliğin Güvenliği” ve “Güvenliğin Kimliği””. Güvenlik Stratejileri, 8 (16), 177-237. FİNLAYSON, J. G. (2007). Habermas. Çev.: Talat Kılıç, Dost Yayınevi, Ankara. GRAY, C. S. (1984), “Comperative Strategic Culture”. Parameters, 14 (4), 26-33. GÜNER, U. A. (2008). Soğuk Savaş Sonrası Dönemde Değişen Güvenlik Algılamaları ve Bir Güvenlik Sorunu Olarak Başarısız Devletler. Yüksek Lisans Tezi, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya. HOLTSİ, O. R. (1989). “Theories of International Relations”. http://www.duke.edu/~pfeaver/holsti.pdf, (13- 07-2017). HOWARD, M. (1991). “Clausewitz, Man of the Year”, New York Times. JEPPERSON, R., WENDT, A. ve KATZENSTEİN P. (1996). “Norms, Identity and Culture in National Security”. The Culture of National Security: Norms and Identity in World Politics, Ed.: Peter J. Katzenstein, Columbia University Press, New York, 33-75. JOHNSON, J. L., KARTCHNER, K. M. ve LARSEN, J. A. (2009). Strategic Culture and Weapons of Mass Destruction: Culturally Based Insights Into Comparative National Security Policymaking. Palgrave Macmillan, New York. KARDAŞ, T. (2007). “Güvenlik: Kimin Güvenliği ve Nasıl?”. Der.: Zeynep Dağı, Uluslararası Politikayı Anlamak, Alfa Yayınları, İstanbul. KATZENSTEİN, P. J. (1996). The Culture of National Security: Norms and Identity in World Politics. Colombia University Press, New York. KELLEY, H. H. (1955). “The Two Function of Reference Group”. Reading in Social Psychology, Ed.: G. E. Swanson, T.M. Newcomb ve E.L. Hartley, NewYork. KEOHANE, R. O. (1990). "International Liberalism Reconsidered". The Economic Limits to Modern Politics, Ed.: John Dunn, Cambridge University Press, Cambridge. KİER, E. (1996). “Culture and French Military Doctrine Before World War II”, The Culture of National Security: Norms and Identity in World Politics, Ed.: P. J. Katzenstein, Colombia University Press, New York. KÖSEBALABAN, H. (2002). “Turkey’s EU Membership: A Clash of Security Cultures”, Middle East Policy, 9 (2), 130-146. KRAHMANN, E. (2005). New Threats and New Actors in International Security, Palgrave Macmillan, New York. KRASNER, S. D. (1983). International Regimes. Ithaca, Cornell UniversityPress. LANTIS, J. S. (2002). “Strategic Culture and National Security Policy”. International Studies Review, 4 (3), 87-113. LİPP, C. (1996). “Politische Kulturo der das Politischeund Gesellschaftl iche in der Kultur”. Geschichteund Gesellschaft, Kulturgeschichte Heute, 16, 78-110. MANGOLD, P. (1990). National Security and International Relations. Routledge, London. McSWYEENEY, B. (1999). Identity and Interests: Sociology of International Relations. Cambridge University Press, Port Chester, New York. MEYER, C. O. (2006). The Quest for a European Strategic Culture: Changing Norms on Security and Defence in the European Union. Palgrave Macmillan, New York. ONUF, N. (1989). Worlds of Our Making: Rules and Rule in Social Theoryand International Relations. University of South Carolina Press, Columbia. SHEEHAN, M. (2005). International Security. Lynne Rienner, Boulder. SNYDER, J. L. (1977). The Soviet Strategic Culture: Implications for Nuclear Options. Rand R-2154-AF, Santa Monica, California. Sosyal Bilimler Ansiklopedisi (1991). “Siyasi Kültür”. C.3, Risale Yayınları, İstanbul. SWİDLER, A. (1986). “Culture in Action: Symbols and Strategies”. American Sociological Review, 51 (2). TORUN, A. (2012). Ulusal Güvenlik ve Küreselleşme: Türkiye’nin Ulusal Güvenlik Politikasının Dönüşümünde Küreselleşmenin Rolü. Doktora Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara. WALT, S. M. (1991), “The Renaissance of Security Studies”. International Studies Quarterly, 35 (2), 211-239. WALTZ, K. N. (1979). Theory of International Politics. Addison-Wesley. WENDT, A. (1999). Social Theory of International Politics. Cambridge University Press, Cambridge. WOLFERS, A. (1952). “National Security: As an Ambiguous Symbol”. Political Science Quarterly, Academy of Political Science Publication, 67 (4), 481–502. UzZAMAN, R. U. (2009). “Strategic Culture: A Cultural Understanding of War”. Comparative Strategy, 28 (1), 68-88.