DUTIES OF THE STATE IN THE CONTEXT OF ARISTOTLE’S POLITICS

Yıl 2024, Sayı: 48, 912 - 943, 31.12.2024

Zeki Aktaş

https://doi.org/10.14520/adyusbd.1478283

Öz

In this study, the issue of state and duty is examined in the context of Aristotle's Politics. Aristotle claims that the ultimate goal of human life is 'happiness' and therefore defines the ultimate goal of the state as enabling a just and happy life. Indeed, in Aristotle's eyes, the state is, in a sense, the ground for human self-realization; it is responsible for not only the material but also the spiritual existence of the individual because the main issue is not only living, but also 'living well'. According to Aristotle, the state is responsible for many duties, both to meet the needs of the individual and to achieve moral competence, and to ensure the well-being and happiness of society. In other words, Aristotle's 'state' is responsible for many areas, most of which are considered primary public services today, such as defense, security, justice, education, health, public works, agriculture, trade and economy, for the ultimate happiness of the individual and the public.

Anahtar Kelimeler

Aristotle, Politics, state, duty, morality

ARİSTOTELES’İN POLİTİKA’SI BAĞLAMINDA DEVLETİN ÖDEVLERİ

Öz

Bu çalışmada, Aristoteles’in Politika’sı bağlamında devlet ve ödev meselesi incelenmiştir. Aristoteles, insan yaşamının nihai amacının ‘mutluluk’ olduğunu iddia eder ve dolayısıyla devletin nihai amacını da adil ve mutlu bir yaşamı olanaklı kılmak olarak belirler. Nitekim Aristoteles’in gözünde devlet, bir bakıma insanın kendini gerçekleştirme zeminidir; bireyin salt maddi değil, manevi varoluşundan da sorumludur çünkü esas mesele sadece yaşamak değil, aynı zamanda ‘iyi yaşamak’tır. Dolayısıyla Aristoteles’e göre devlet, hem bireyin ihtiyaçlarını karşılayabilmesi ve ahlaki yetkinliğe erişebilmesi hem de toplumun iyiliğini ve mutluluğunu sağlayabilmek için birçok ödevle yüklüdür. Söz gelimi Aristoteles’in ‘devlet’i, günümüzde çoğu asli kamu hizmeti olarak kabul edilen, savunma, güvenlik, adalet, eğitim, sağlık, bayındırlık, tarım, ticaret ve ekonomi gibi birçok faaliyet alanından, bireyin ve kamunun nihai mutluluğu adına sorumludur.

Anahtar Kelimeler

Aristoteles, Politika, devlet, ödev, ahlak

Kaynakça

• Ağaoğulları, M. A. (2013). Kent devletinden imparatorluğa. Ankara: İmge Kitabevi Yayınları.
• Aristoteles. (1975). Politika (M. Tunçay, Çev.). İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Aristoteles. (2013a). Politika (F. Akderin, Çev.). İstanbul: Say Yayınları.
• Aristoteles. (2013b). Atinalıların devleti (F. Akderin, Çev.). İstanbul: Say Yayınları.
• Aristoteles. (2014). Nikomakhos’a etik (F. Akderin, Çev.). İstanbul: Say Yayınları.
• Aristoteles. (2018). Metafizik (Y. Gurur Sev, Çev.). İstanbul: Pinhan Yayıncılık.
• Aristoteles. (2019). Fizik (S. Babür, Çev.). İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
• Arslan, A. (2014). İlkçağ felsefe tarihi: Aristoteles (Cilt 3). İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
• Balot, R. (2015). The “mixed regime” in Aristotle’s Politics. T. Lockwood & T. Samaras (Ed.). Aristotle’s Politics: A critical guide (ss. 103-122) içinde. Cambridge: Cambridge University Press.
• Başok-Diş, S. (2021). Aristoteles felsefesinde birey ve devlet açısından eğitim meselesi. Selçuk Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi, (45), 337-354. https://doi.org/10.21497/sefad.944101
• Beyaz-Erkızan, H. N. (2012). Aristoteles yazıları: Etik ve politika üzerine. Bursa: Sentez Yayıncılık.
• Çağıl, A. (2022). Aristoteles felsefesinde biyolojik ve toplumsal cinsiyet anlayışı. Ağrı İslami İlimler Dergisi, 5(10), 62-68.
• Destrée, P. (2013). Education, leisure, and politics. M. Deslauriers & P. Destrée (Ed.). The Cambridge companion to Aristotle’s Politics (ss. 301-323) içinde. Cambridge: Cambridge University Press.
• Durak, N. (2009). Aristoteles ve Fârâbî’de etik. Isparta: Fakülte Kitabevi Yayınları.
• Ebenstein, W. (2009). Siyasi felsefenin büyük düşünürleri (İ. Özel, Çev.). İstanbul: Şule Yayınları.
• Frede, D. (2005). Citizenship in Aristotle’s Politics. R. Kraut & S. Skultety (Ed.). Aristotle’s Politics: Critical essays (ss. 167-184). Maryland: Rowman and Littlefield Publishers.
• Guthrie, W. K. C. (1981). A history of Greek philosophy: Aristotle-An encounter (Cilt 6). Cambridge: Cambridge University Press.
• Güçlü, A., Uzun, E., Uzun, S. & Yolsal, Ü. H. (2003). Felsefe sözlüğü. Ankara: Bilim ve Sanat Yayınları.
• Günay, M. (2014). Aristoteles’in insan anlayışı [Aristoteles Özel Sayısı]. Cogito, (77), 248-256.
• Huxley, G. (1985). On Aristotle’s best state. History of Political Thought, 6(1/2), 139-149.
• İşsevenler, O. V. (2021). Doğal hukuk sorunu: Aristoteles’in Politika’sı ve Hobbes’un Leviathan’ı. İstanbul: Pinhan Yayıncılık.
• Lang, A. (1886). The politics of Aristotle: Introductory essays. London: Longmans, Green, and Co.
• Lintott, A. (2018). Aristotle’s political philosophy in its historical context: A new translation and commentary on Politics books 5 and 6. London and New York: Routledge.
• Miller Jr, F. D. (2009). Aristotle on the ideal constitution. G. Anagnostopoulos (Ed.). A companion to Aristotle (ss. 540-554) içinde. West Sussex: Wiley-Blackwell.
• Morrison, D. (2013). The common good. M. Deslauriers & P. Destrée (Ed.). The Cambridge companion to Aristotle’s Politics (ss. 176-198) içinde. Cambridge: Cambridge University Press.
• Newman, W. L. (1887). The Politics of Aristotle: Introduction into the Politics (Cilt 1). Oxford: Clarendon Press.
• Parlar, Y. (2021). Aristoteles’in politik ekonomisine dair bir inceleme. Beytulhikme: An International Journal of Philosophy, 11(4), 1595-1614. doi: 10.18491/beytulhikme.1835
• Pellegrin, P. (2011). Aristoteles (N. K. Sevil, Çev.). P. Raynaud & S. Rials (Haz.). Siyaset felsefesi sözlüğü (ss. 99-110) içinde. İstanbul: İletişim Yayınları.
• Rosler, A. (2005). Political authority and obligation in Aristotle. Oxford: Oxford University Press.
• Ross, W. D. (2020). Aristoteles (A. Arslan, Çev.). İstanbul: Kabalcı Yayıncılık.
• Shields, C. (2022). Aristoteles (M. M. Gökyüz, Çev.). İstanbul: Alfa Basım Yayım Dağıtım.
• Swanson, J. A. & Corbin, C. D. (2009). Aristotle’s Politics: A reader’s guide. London and New York: Continuum International Publishing Group.
• Swanson, J. A. (2019). The Public and the private in Aristotle’s political philosophy. Ithaca and London: Cornell University Press.
• Şekerci, A. E. (2021). Epistemik öznenin ontik ben idraki: Eğitime metafizik bir anlam kazandırmak. Darulfunun İlahiyat, 32(2), 503-530. https://doi.org/10.26650/di.2021.32.2.1000400
• Taylor, A. E. (2020). Aristoteles: Varlık, erdem ve yöntem (A. Çankaya, B. Şimşek, E. Kar, E. Çağrı Mutlu, F. B. Tatlı & M. Çelik, Çev.). Ankara: Fol Kitap.
• Waldron, J. (2005). The wisdom of the multitude: Some reflections on book III, chapter 11 of Aristotle’s Politics. R. Kraut & S. Skultety (Ed.). Aristotle’s Politics: Critical essays (ss. 145-165). Maryland: Rowman and Littlefield Publishers.
• Young, C. M. (2009). Justice. G. Anagnostopoulos (Ed.). A companion to Aristotle (ss. 457-470) içinde. West Sussex: Wiley-Blackwell.
• Zeller, E. (2008). Grek felsefesi tarihi (A. Aydoğan, Çev.). İstanbul: Say Yayınları.