Disaster Management in Public Institutions After The February 6, 2023 Kahramanmaraş Earthquakes: The Example Of Mardin Province

Yıl 2025, Cilt: 8 Sayı: 3, 1129 - 1147, 30.11.2025

Metin Yurttaşer , Cemil İnan

https://doi.org/10.35341/afet.1677326

Öz

It is possible to say that the most devastating, most vital and most destructive disaster among natural disasters is earthquake. Disasters do not only cause deaths and injuries to people by destroying roads, bridges and buildings. They also cause economic, social and psychological destruction. The consequences of disasters can only be mitigated with the precautions, intervention and support of organizations at the state scale. For this reason, the ability and capacity of state institutions to intervene in disasters is directly related to a contemporary, scientific and rational plan, organization and management strategies. In order to examine the success of state institutions in meeting the goals and social expectations in chaotic periods such as disasters, five state institutions operating in Mardin province were selected. In the study, the case study method, which is one of the qualitative research methods, was used. The data obtained from the semi-structured interviews conducted with some employees of these institutions who worked during the disaster period were categorized and interpreted with the descriptive analysis method, and findings and conclusions were reached. As a result of the research, various topics such as inter-institutional coordination, search and rescue, nutrition, shelter, transportation, communication and psychological support were examined; A number of suggestions were made, such as transforming the Disaster and Emergency Management Presidency (AFAD) into an independent Ministry, establishing disaster units in municipalities, and not starting damage assessment work before search and rescue efforts are completed.

Anahtar Kelimeler

Disaster Management in Public İnstitutions , Earthquake , Kahramanmaraş Earthquakes , Natural Disaster , Mardin

6 Şubat 2023 Kahramanmaraş Depremleri Sonrası Kamu Kurumlarında Afet Yönetimi: Mardin İli Örneği

Öz

Doğa kaynaklı afetler içerisinde en yıkıcı, en can alıcı, en tahrip edici afetin deprem olduğunu söylemek mümkündür. Afetler, sadece yol, köprü ve bina yıkımı ile insanların ölüm ve yaralanmalarına yol açmaz. Ekonomik, sosyal ve psikolojik yıkımlara da yol açar. Afetlerin yol açtığı sonuçlar, ancak devlet ölçeğinde teşkilatların tedbir, müdahale ve desteği ile hafifletilebilir. Bu nedenle, devlet kurumlarının afetlere müdahale yetenek ve kapasitesi, çağdaş, bilimsel ve akılcı bir plan, organizasyon ve yönetim stratejileri ile doğrudan ilintilidir. Afet gibi kaos dönemlerinde devlet kurumlarının hedefleri ile toplumsal beklentileri karşılamada başarılarını irdelemek amacıyla, Mardin ilinde faaliyet gösteren beş devlet kurumu seçilmiştir. Çalışmada, nitel araştırma yöntemlerinden durum çalışması yöntemi kullanılmıştır. Bu kurumların afet döneminde görev almış bazı çalışanları ile yarı yapılandırılmış mülakat yöntemi ile yapılan görüşmelerden elde edilen veriler kategorileştirilerek betimsel analiz yöntemi ile yorumlanarak bulgu ve sonuçlara erişilmiştir. Araştırmanın sonucunda, kurumlararası koordinasyon, arama-kurtarma, beslenme, barınma, ulaşım, iletişim ve psikolojik destek gibi çeşitli konular irdelenmiş; Afet ve Acil Durum Yönetimi Başkanlığı’nın (AFAD) müstakil bir Bakanlığa dönüştürülmesi, belediyelerde afet birimlerinin kurulması, arama-kurtarma çalışmaları bitmeden hasar tespit çalışmalarına başlanılmaması gibi birtakım öneriler sunulmuştur.

Anahtar Kelimeler

Deprem , Doğa Kaynaklı Afet , Kahramanmaraş Depremleri , Kamu Kurumlarında Afet Yönetimi , Mardin

Kaynakça

• AFAD, 2023. “Genel Hayata Etkili Afet Bölgesi Hk. -Basin Duyurusu”; https://www.afad.gov.tr/genel-hayata-etkili-afet-bolgesi-hk (Erişim tarihi:03.05.2023)
• Akdağ, M., Arklan, Ü. (2013). Kamu yönetiminde kriz yönetimi. The Journal of Academic Social Science Studies, 6(4).
• Akyel, R. (2005). Türkiye kamu yönetiminde afet yönetimi. Çukurova Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 14(1), 15-29.
• Dölek, İ. (2021). Afetler ve afet yönetimi. Pegem Akademi.
• Erençin, A., ve Çakır, B. (2008). Türkiye'de belediyelerde afet ve acil durum yönetimi. Çağdaş Yerel Yönetimler, Cilt 17 sayı 4 Ekim 2008:23-43
• Ergünay, O. (2007). "Türkiye’nin afet profili." TMMOB Afet Sempozyumu 5.7: 1-14.
• Ergünay, O., Yurdatapan, O. (1973). Sismisite çalışmaları ve Kıbrıs’ın Sismisitesi Hakkında Bir İnceleme. Bayındırlık ve İskân Bakanlığı, Afet İşleri Genel Müdürlüğü, Deprem Dairesi Başkanlığı, Deprem Araştırma Bülteni 1. Cilt: 1, Sayı: 1, s.9-30. Şenyuva Basım Sanayii, Ankara.
• Herdem, K. (2011). 17 Ağustos 1999 Marmara Depreminin Türkiye’deki Kriz Yönetimi Anlayışı Üzerinde Oluşturduğu Değişiklikler. Amme İdaresi Dergisi, 44(2), 147-166.
• Karaman, Z. T. (2017). Afet yönetimine giriş ve Türkiye’de örgütlenme. Bütünleşik Afet Yönetimi (Ed. Zerrin Toprak Karaman, Asuman Altay), Birleşik Matbaacılık, İzmir, 1-39.
• Ortaç, G., Yıltas-Kaplan, D. (2021). Afet yönetimi ve kablosuz iletişim sürekliliğine genel bakış. Türk Doğa ve Fen Dergisi, 10(1), 316-326.
• Öztürk, N. (2003). Türkiye’de Afet Yönetimi: Karşılaşılan Sorunlar ve Çözüm Önerileri. Çağdaş Yerel Yönetimler Dergisi, 12(4), 42-64.
• Şahin, Ş. (2019). Türkiye’de afet yönetimi ve 2023 hedefleri. Türk Deprem Araştırma Dergisi, 1(2), 180-196.
• Şahin, Ş., Üçgül, İ. (2019). Türkiye’de afet yönetimi ve iş sağlığı güvenliği. Afet ve Risk dergisi, 2(1), 43-63.
• Şengün, H., Temiz, A. (2007). Afet yönetimi ve Karabük. TMMOB Afet Sempozyumu, 6, 261-278.
• Tercan, B. (2018). Türkiye’de afet politikaları ve kentsel dönüşüm. Abant Kültürel Araştırmalar Dergisi, 3(5), 63-74.
• Toker, T. (1973). Deprem Araştırma Bülteni İçin. Bayındırlık ve İskân Bakanlığı, Afet İşleri Genel Müdürlüğü, Deprem Dairesi Başkanlığı, Deprem Araştırma Bülteni 1. Cilt: 1, Sayı: 1, s.6. Şenyuva Basım Sanayii, Ankara.
• Varol, A. (2019). Afet Yönetimi, Afet Eğitimi ve Afet Farkindaliği: Amerika Örneği. Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 29(1), 193-204.