Çocuk, genel olarak yetişkin olmayan, bedensel, bilişsel ve psikolojik olarak olgunluğa erişmemiş birey demektir. Çocuk eğitimi yani terbiyesi ise zamanın şartlarına bağlı olarak çocuğa dini, ahlaki, kültürel, örfi vb. değerler, bilişsel, duyuşsal, psiko-motor beceriler ile mesleki ve toplumsal unsurların öğretilmesi ve kazandırılması süreci gibi birçok hususu ifade eder. Çocuk terbiyesinin çok farklı boyutları mevcut olup bununla alakalı olarak tarihi süreçte farklı bakış açıları ortaya çıkmıştır. İslam düşünce tarihinde çocuk terbiyesi ile ilgili olarak görüş ve bakış açılarının yer aldığı alanlardan biri de klasik İslam ahlak felsefesi kitaplarıdır. Bu eserlerde dönemin dini, ahlaki, kültürel ve ekonomik şartlar ile eğitim anlayışına bağlı olarak çocuk terbiyesi ile ilgili hususlar üzerinde durulmuştur. Bu makalede klasik İslam ahlak felsefesi eserlerinden olan İbn Miskeveyh’in Tehzîbü’l-Ahlâk, Nasîruddîn Tusî’nin Ahlâk-ı Nâsırî, Celâleddin ed-Devvânî’nin Ahlâk-ı Celâlî ve Kınalızâde Ali Efendi’nin Ahlâk-ı Alâî adlı eserlerindeki çocuk terbiyesine dair hususlar ele alınıp değerlendirilecek. Burada değerlendirme, yorumlama, mukayese etmeye dayalı bir yöntem kullanılacaktır.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Türk İslam Felsefesi |
Bölüm | Araştırma makaleleri |
Yazarlar | |
Erken Görünüm Tarihi | 30 Aralık 2024 |
Yayımlanma Tarihi | 31 Aralık 2024 |
Gönderilme Tarihi | 16 Kasım 2024 |
Kabul Tarihi | 20 Aralık 2024 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2024 Cilt: 10 Sayı: 15 |