Araştırma Makalesi
BibTex RIS Kaynak Göster

NEOLİBERALLEŞME DÖNEMİNDE TÜRK KAMU YÖNETİMİNİN MERKEZİLEŞME SÜRECİ: 1980’Lİ YILLARDA YÖNETSEL MERKEZİLEŞMENİN ARAÇLARI

Yıl 2020, Cilt: 7 Sayı: 13, 267 - 295, 31.05.2020

Öz

Pek çok ülkeyi kökten etkileyecek bir dönüşüm yaratan neoliberalizmin kuruluşunda, hükümetler devlet güç ve imkanlarından etkin bir biçimde yararlanmışlardır. Diğer deyişle neoliberalizm, gerekli toplumsal ve ekonomik ilişkilerin kuruluşunda devlete kimi yeni işlevler yüklemiştir. Devletin bu yeni işlevlerinin kamu yönetiminde de etkileri söz konusudr. Dönüşüm süreci, Türkiye’de neoliberal politikaların başlangıcı olarak ele alınabilecek olan 24 Ocak Kararları başlamıştır. Neoliberalleşme sürecinde Türkiye’de de hükümetler devlet güç ve imkânları etkin bir biçimde kullanmışlardır. Bu süreçte kamu yönetimi neoliberalizmin inşasına uygun hale getirilerek Başbakanlık odağında yeniden teşkilatlandırılmıştır. Çalışma, neoliberalleşme sürecini yönetmek üzere merkezileştirilmiş bir idari yapının oluşumunu analiz etme amacını gütmektedir. Bu analizde kamu yönetiminin temel bilgi kaynakları olarak mevzuattan, kamu yönetimi literatüründen ve Türk siyasal hayatına dair kaynaklardan yararlanılmıştır. Çalışmanın ilk bölümünde merkezileşme sürecini siyasal bir bağlamda ele alan yazın üzerinde durulacaktır. İkinci bölümde neoliberalizm, devletin neoliberalizmin inşasındaki rolü ve Türk kamu yönetimi arasındaki ilişki incelenecektir. Son bölümde ise Türkiye’de gerçekleşen başbakanlık odaklı merkezileşme sürecini mümkün kılan araçlara yoğunlaşılacaktır. Kanun hükmünde kararnameler, bütçe dışı fonlar, ekonomi yönetiminin merkezileşmesi ve bürokrat tipolojisinin dönüşümü başlıklarıyla merkezileşmenin araçları analiz edilecektir. 

Kaynakça

  • Akçay, Ü. (2007). Kapitalizmi Planlamak: Türkiye’de Planlama ve DPT’nin Dönüşümü. İstanbul: SAV Sosyal Araştırmalar Vakfı.
  • Aslan, O. E. (1998). Devlet Planlama Teşkilatı: 1980 Sonrası Dönüşüm. Amme İdaresi Dergisi, 31(1). ss.103–123.
  • Aydın, R. (2017). 1980’li Yıllarda Türkiye’de Siyasal İktidar ve Bürokrasi İlişkisi. Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
  • Aydın, R., ve Demirelli, L. (2018). Türk Siyasal Hayatındaki Tarihsel Kırılmaların Bürokrasi Yazınına Yansıması. İçinde V. Erat, C. Ekiz, ve İ. Arap (Ed.), Quo Vadis: Kamu Yönetimi (ss. 103–135). Ankara: Nika.
  • Bahçe, S. (2008). Şikago Oğlanları. İçinde F. Başkaya ve A. Ördek (Ed.), Ekonomik Kurumlar ve Kavramlar Sözlüğü: Eleştirel Bir Giriş (ss. 1065–1075). İstanbul: Özgür Üniversite.
  • Bayramoğlu, S. (2005). Yönetişim Zihniyeti: Türkiye’de Üst Kurullar ve Siyasal İktidarın Dönüşümü. İstanbul: İletişim.
  • Bayramoğlu-Özuğurlu, S. (2009). Türkiye’de Devletin Dönüşümü: Parlamenter Popülizmden Piyasa Despotizmine. İçinde N. Mütevellioğlu ve S. Sönmez (Ed.), Küreselleşme, Kriz ve Türkiye’de Neoliberal Dönüşüm (ss. 261–302). İstanbul: Bilgi Üniversitesi Yayınları.
  • Beaud, M. (2015). Kapitalizmin Tarihi: 1500-2010. İstanbul: Yordam.
  • Birand, M. A., ve Yalçın, S. (2012). The Özal: Bir Davanın Öyküsü. İstanbul: Doğan Kitap.
  • Birand, M. A., Yalçın, S., ve Akinan, S. (2000). Özallı Yıllar Belgeseli.
  • Boratav, K. (2005a). 1980’li Yıllarda Türkiye’de Sosyal Sınıflar ve Bölüşüm. Ankara: İmge.
  • Boratav, K. (2005b). Türkiye İktisat Tarihi: 1908-2005. Ankara: İmge.
  • Candan, T. K. (2014). Neoliberal Labaratuvar Şili: Türkiye ile Benzerlikler, Farklar, Kıyaslar. Ankara: NotaBene.
  • Curtis, B. (2016). Class, Neoliberalism and New Zealand. Social Space, 2016–1(11). ss.1–23.
  • Çakan, I. (2006). Erken Cumhuriyet Döneminde Türk Kamu Yönetiminin Modernleşmesi: Merkezileşme. Amme İdaresi Dergisi, 39(4). ss.45–73.
  • Çiner, C. U., ve Karakaya, O. (2013). Merkez–Yerel İlişkileri ve Mülki İdarenin Dönüşümü. SBF Dergisi, 68(2). ss.63–93.
  • Çölaşan, E. (1983). 24 Ocak: Bir Dönemin Perde Arkası. İstanbul: Milliyet Yayınları.
  • Demirelli, L. (Ed.). (2013). Kanun Hükmünde Kararnameler İle Yönetim Çalıştayı. Ankara: Ankara Üniversitesi SBF KAYAUM.
  • Dik, E. (2017). Türkiye’de Bakanlık Sisteminin Geleceği. Ankara: İmge.
  • Dikmen, A. A. (2000). Küresel Üretim, Moda Ekonomileri ve Yeni Dünya Hiyerarşisi. Toplum ve Bilim, 86(Güz). ss.281–303.
  • Dikmen, A. A. (2013). Makine, İş, Kapitalizm ve İnsan. Ankara: Pratika.
  • Dowd, D. (2013). Kapitalizm ve Kapitalizmin İktisadı: Eleştirel Bir Tarih. İstanbul: Yordam.
  • Erken, T. (1993). Türkiye’de Bütçe Dışı Fonlar. Maliye Dergisi, (114 (Temmuz-Eylül). ss.37–61.
  • Gözler, K. (2000). Kanun Hükmünde Kararnamelerin Hukukî Rejimi. Bursa: Ekin.
  • Güler, B. A. (2000). Yerel Yönetimleri Güçlendirmek mi? Ademi merkeziyetçilik mi? Çağdaş Yerel Yönetimler, 9(2). ss.14–29.
  • Güler, B. A. (2005a). Devlette Reform Yazıları: Dünya’da ve Türkiye’de Ekonomik Liberalizasyondan Siyasi-İdari Liberalizasyona. Ankara: Paragraf.
  • Güler, B. A. (2005b). Yeni Sağ ve Devletin Değişimi: Yapısal Uyarlama Politikaları 1980-1995. Ankara: İmge.
  • Harvey, D. (2006). Postmodernliğin Durumu. İstanbul: Metis.
  • Harvey, D. (2015). Neoliberalizmin Kısa Tarihi. İstanbul: Sel.
  • Hobsbawm, E. (2011). Kısa 20. Yüzyıl 1914-1991: Aşırılıklar Çağı. İstanbul: Everest Yayınları.
  • Kansu, G. (2004). Planlı Yıllar: Anılarla DPT’nin Öyküsü. İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
  • Karahanoğulları, O. (1997). Kanun Hükmünde Kararname Çıkarma Yetkisi. SBF Dergisi, 52(1). ss.387–433.
  • Karasu, K. (2009). Yeni Bir Tür Merkezileşmenin Aracı Olarak Bölge Kalkınma Ajansları. Memleket Mevzuat, (Nisan). ss. 24–33.
  • Kazgan, G. (2013). Tanzimat’tan 21. Yüzyıla Türkiye Ekonomisi. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
  • Keskin, N. E. (2009). Türkiye’de Devletin Toprak Üzerinde Örgütlenmesi. Ankara: Tan.
  • Laurell, A. C. (2015). Three decades of neoliberalism in Mexico: The destruction of society. International Journal of Health Services, 45(2). ss.246–264.
  • Munck, R. (2014). Neoliberalizm ve Siyaset, Neoliberalizmin Siyaseti. İçinde A. Saad-Filho ve D. Johnston (Ed.), Neoliberalizm: Muhalif Bir Seçki (ss. 106–122). İstanbul: Yordam.
  • Oyan, O., ve Aydın, A. R. (1991). Türkiye’de Maliye ve Fon Politikaları. Ankara: Adam.
  • Oyan, O., Aydın, A. R., ve Konukman, A. (1991). Türkiye’de Fon Sisteminin Kamu Kesimi İçindeki Yeri ve Ekonomik Etkileri. Ankara: TOBB.
  • Ozan, E. D. (2012). Gülme Sırası Bizde: 12 Eylül’e Giderken Sermaye Sınıfı Kriz ve Devlet. İstanbul: Metis.
  • Övgün, B. (2016). Kamu Yönetimi Reformunda Bir Açmaz: Yerelleşme mi, Merkezileşme mi? Mülkiye Dergisi, 40(3). ss.159–180.
  • Özal, T. (1993). Devlet Bakanı ve Başbakan Yardımcısı Turgut Özal’ın II. İzmir İktisat Kongresi Açılış Oturumu Konuşmaları (2-7 Kasım 1981). İçinde: T. Özal, Değişim “Belgeleri” (ss. 47-62). İstanbul: Kazancı Matbaacılık.
  • Özal, T. (1993). Değişim “Belgeleri”. İstanbul: Kazancı Matbaacılık.
  • Özçelik, P. K. (2011), 12 Eylül’ü Anlamak. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 66 (1). ss. 74–93.
  • Reyhan, C. (2007). Osmanlı’da İki Tarz-ı İdare: Merkeziyetçilik-Adem-i Merkeziyetçilik. İmge Kitabevi.
  • Saad-Filho, A., ve Johnston, D. (2014). Neoliberalizm: Muhalif Bir Seçki (Ed. T. Öncel). 2. Baskı. İstanbul: Yordam.
  • Savran, S. (1987). 1960, 1971, 1980: Toplumsal Mücadeleler, Askeri Müdahaleler. 11. Tez, (6). ss.132–168.
  • Sezen, S. (1999). Türkiye’de Planlama: Devletçilikten Özelleştirmeye. Ankara: TODAİE.
  • Tan, T. (1995). Türk Hukukunda Kanun Hükmünde Kararname Uygulaması ve Sorunları. SBF Dergisi, 50(1). ss.335–353.
  • Tanör, B. (2000). Siyasal Tarih (1980-1995). İçinde Türkiye Tarihi 5: Bugünkü Türkiye 1980-1995 (ss. 23–155).
  • Taşcıer, A. M. (2018). Neoliberalizmde Merkezileşme-Yerelleşme Gerilimi: İl Özel İdareleri, YİKOB Örnekleri ve Yerelde Merkezileşme. Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 5(14). ss.650–662.
  • TBMM Tutanak Dergisi (1983). 17. Dönem, 1. Yasama Yılı, 10. Birleşim (19 Aralık).
  • Türkcan, E. (2010). Türkiye’de Planlamanın Yükselişi ve Çöküşü (1960-1980): Attila Sönmez’e Armağan. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
  • Yentürk, N. (1993). Post-Fordist Gelişmeler ve Dünya İktisadî İşbölümünün Geleceği. Toplum ve Bilim, (56–61). ss. 42–56.
  • Yılmaz, Uçar A. (2016). Türkiye’de Stratejik Planlamanın Kuruluş Süreci Üzerinden Planlamada Dönüşümün Çözümlenmesi. Mülkiye Dergisi, 40(2). ss.5–42.
  • www.mevzuat.gov.tr.
  • www.resmigazete.gov.tr.
  • www.tbmm.gov.tr.
  • https://tez.yok.gov.tr/UlusalTezMerkezi/giris.jsp. (E: 05.11.2019).
  • http://dergipark.org.tr/tr/search?q=MERKEZ%C4%B0LE%C5%9EME&section=articles, (E: 05.11.2019).

THE CENTRALISATION PROCESS OF THE TURKISH PUBLIC ADMINISTRATION IN NEOLIBERALIZATION PERIOD: MEANS OF THE ADMINISTRATIVE CENTRALIZATION IN THE 1980S

Yıl 2020, Cilt: 7 Sayı: 13, 267 - 295, 31.05.2020

Öz

The governments establishing the neo-liberal social regimes, which caused a radical change that influenced most of the countries, widely wielded from the state power. Neo-liberalism, in other words, imposed new functions on the states in order to construct required social and economic relations. The new functions of the state also influenced the public administration. A transformation process began with the decisions of the Cabinet published on 25th January 1980 which can also be considered as the starting point of the implementation of neoliberal policies in Turkey. During the neo-liberalization process, similar to many other examples, the governments actively used the state power. In this process, in order to establish the neoliberalism, the administrative apparatus was adjusted, re-organized and centralized in the organization of Prime Ministry. This study aims to analyze the shaping of the centralized administration to direct the neo-liberalization process in Turkey. In this respect, the study made use of the main sources in the field of public administration which are legislation and regulations, the administration literature, as well as the field of Turkish political history. The first part gives a brief of the literature that analyzing the centralization process within a political frame and contributes to defining the administrative and political centralization within this context. The second part deals with the relations between neoliberalism, the role of the state power in establishing the neoliberal relations, and public administration. The last part focuses on the main means of the centralization process that the Prime Ministry was in the focal point. It analyzes the centralization mechanisms, namely, legislative decrees, extra-budgetary funds, the centralization of the decision-making process for economic policies, and transformation of bureaucrat typologies, in the neo-liberalization process.

Kaynakça

  • Akçay, Ü. (2007). Kapitalizmi Planlamak: Türkiye’de Planlama ve DPT’nin Dönüşümü. İstanbul: SAV Sosyal Araştırmalar Vakfı.
  • Aslan, O. E. (1998). Devlet Planlama Teşkilatı: 1980 Sonrası Dönüşüm. Amme İdaresi Dergisi, 31(1). ss.103–123.
  • Aydın, R. (2017). 1980’li Yıllarda Türkiye’de Siyasal İktidar ve Bürokrasi İlişkisi. Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
  • Aydın, R., ve Demirelli, L. (2018). Türk Siyasal Hayatındaki Tarihsel Kırılmaların Bürokrasi Yazınına Yansıması. İçinde V. Erat, C. Ekiz, ve İ. Arap (Ed.), Quo Vadis: Kamu Yönetimi (ss. 103–135). Ankara: Nika.
  • Bahçe, S. (2008). Şikago Oğlanları. İçinde F. Başkaya ve A. Ördek (Ed.), Ekonomik Kurumlar ve Kavramlar Sözlüğü: Eleştirel Bir Giriş (ss. 1065–1075). İstanbul: Özgür Üniversite.
  • Bayramoğlu, S. (2005). Yönetişim Zihniyeti: Türkiye’de Üst Kurullar ve Siyasal İktidarın Dönüşümü. İstanbul: İletişim.
  • Bayramoğlu-Özuğurlu, S. (2009). Türkiye’de Devletin Dönüşümü: Parlamenter Popülizmden Piyasa Despotizmine. İçinde N. Mütevellioğlu ve S. Sönmez (Ed.), Küreselleşme, Kriz ve Türkiye’de Neoliberal Dönüşüm (ss. 261–302). İstanbul: Bilgi Üniversitesi Yayınları.
  • Beaud, M. (2015). Kapitalizmin Tarihi: 1500-2010. İstanbul: Yordam.
  • Birand, M. A., ve Yalçın, S. (2012). The Özal: Bir Davanın Öyküsü. İstanbul: Doğan Kitap.
  • Birand, M. A., Yalçın, S., ve Akinan, S. (2000). Özallı Yıllar Belgeseli.
  • Boratav, K. (2005a). 1980’li Yıllarda Türkiye’de Sosyal Sınıflar ve Bölüşüm. Ankara: İmge.
  • Boratav, K. (2005b). Türkiye İktisat Tarihi: 1908-2005. Ankara: İmge.
  • Candan, T. K. (2014). Neoliberal Labaratuvar Şili: Türkiye ile Benzerlikler, Farklar, Kıyaslar. Ankara: NotaBene.
  • Curtis, B. (2016). Class, Neoliberalism and New Zealand. Social Space, 2016–1(11). ss.1–23.
  • Çakan, I. (2006). Erken Cumhuriyet Döneminde Türk Kamu Yönetiminin Modernleşmesi: Merkezileşme. Amme İdaresi Dergisi, 39(4). ss.45–73.
  • Çiner, C. U., ve Karakaya, O. (2013). Merkez–Yerel İlişkileri ve Mülki İdarenin Dönüşümü. SBF Dergisi, 68(2). ss.63–93.
  • Çölaşan, E. (1983). 24 Ocak: Bir Dönemin Perde Arkası. İstanbul: Milliyet Yayınları.
  • Demirelli, L. (Ed.). (2013). Kanun Hükmünde Kararnameler İle Yönetim Çalıştayı. Ankara: Ankara Üniversitesi SBF KAYAUM.
  • Dik, E. (2017). Türkiye’de Bakanlık Sisteminin Geleceği. Ankara: İmge.
  • Dikmen, A. A. (2000). Küresel Üretim, Moda Ekonomileri ve Yeni Dünya Hiyerarşisi. Toplum ve Bilim, 86(Güz). ss.281–303.
  • Dikmen, A. A. (2013). Makine, İş, Kapitalizm ve İnsan. Ankara: Pratika.
  • Dowd, D. (2013). Kapitalizm ve Kapitalizmin İktisadı: Eleştirel Bir Tarih. İstanbul: Yordam.
  • Erken, T. (1993). Türkiye’de Bütçe Dışı Fonlar. Maliye Dergisi, (114 (Temmuz-Eylül). ss.37–61.
  • Gözler, K. (2000). Kanun Hükmünde Kararnamelerin Hukukî Rejimi. Bursa: Ekin.
  • Güler, B. A. (2000). Yerel Yönetimleri Güçlendirmek mi? Ademi merkeziyetçilik mi? Çağdaş Yerel Yönetimler, 9(2). ss.14–29.
  • Güler, B. A. (2005a). Devlette Reform Yazıları: Dünya’da ve Türkiye’de Ekonomik Liberalizasyondan Siyasi-İdari Liberalizasyona. Ankara: Paragraf.
  • Güler, B. A. (2005b). Yeni Sağ ve Devletin Değişimi: Yapısal Uyarlama Politikaları 1980-1995. Ankara: İmge.
  • Harvey, D. (2006). Postmodernliğin Durumu. İstanbul: Metis.
  • Harvey, D. (2015). Neoliberalizmin Kısa Tarihi. İstanbul: Sel.
  • Hobsbawm, E. (2011). Kısa 20. Yüzyıl 1914-1991: Aşırılıklar Çağı. İstanbul: Everest Yayınları.
  • Kansu, G. (2004). Planlı Yıllar: Anılarla DPT’nin Öyküsü. İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
  • Karahanoğulları, O. (1997). Kanun Hükmünde Kararname Çıkarma Yetkisi. SBF Dergisi, 52(1). ss.387–433.
  • Karasu, K. (2009). Yeni Bir Tür Merkezileşmenin Aracı Olarak Bölge Kalkınma Ajansları. Memleket Mevzuat, (Nisan). ss. 24–33.
  • Kazgan, G. (2013). Tanzimat’tan 21. Yüzyıla Türkiye Ekonomisi. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
  • Keskin, N. E. (2009). Türkiye’de Devletin Toprak Üzerinde Örgütlenmesi. Ankara: Tan.
  • Laurell, A. C. (2015). Three decades of neoliberalism in Mexico: The destruction of society. International Journal of Health Services, 45(2). ss.246–264.
  • Munck, R. (2014). Neoliberalizm ve Siyaset, Neoliberalizmin Siyaseti. İçinde A. Saad-Filho ve D. Johnston (Ed.), Neoliberalizm: Muhalif Bir Seçki (ss. 106–122). İstanbul: Yordam.
  • Oyan, O., ve Aydın, A. R. (1991). Türkiye’de Maliye ve Fon Politikaları. Ankara: Adam.
  • Oyan, O., Aydın, A. R., ve Konukman, A. (1991). Türkiye’de Fon Sisteminin Kamu Kesimi İçindeki Yeri ve Ekonomik Etkileri. Ankara: TOBB.
  • Ozan, E. D. (2012). Gülme Sırası Bizde: 12 Eylül’e Giderken Sermaye Sınıfı Kriz ve Devlet. İstanbul: Metis.
  • Övgün, B. (2016). Kamu Yönetimi Reformunda Bir Açmaz: Yerelleşme mi, Merkezileşme mi? Mülkiye Dergisi, 40(3). ss.159–180.
  • Özal, T. (1993). Devlet Bakanı ve Başbakan Yardımcısı Turgut Özal’ın II. İzmir İktisat Kongresi Açılış Oturumu Konuşmaları (2-7 Kasım 1981). İçinde: T. Özal, Değişim “Belgeleri” (ss. 47-62). İstanbul: Kazancı Matbaacılık.
  • Özal, T. (1993). Değişim “Belgeleri”. İstanbul: Kazancı Matbaacılık.
  • Özçelik, P. K. (2011), 12 Eylül’ü Anlamak. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 66 (1). ss. 74–93.
  • Reyhan, C. (2007). Osmanlı’da İki Tarz-ı İdare: Merkeziyetçilik-Adem-i Merkeziyetçilik. İmge Kitabevi.
  • Saad-Filho, A., ve Johnston, D. (2014). Neoliberalizm: Muhalif Bir Seçki (Ed. T. Öncel). 2. Baskı. İstanbul: Yordam.
  • Savran, S. (1987). 1960, 1971, 1980: Toplumsal Mücadeleler, Askeri Müdahaleler. 11. Tez, (6). ss.132–168.
  • Sezen, S. (1999). Türkiye’de Planlama: Devletçilikten Özelleştirmeye. Ankara: TODAİE.
  • Tan, T. (1995). Türk Hukukunda Kanun Hükmünde Kararname Uygulaması ve Sorunları. SBF Dergisi, 50(1). ss.335–353.
  • Tanör, B. (2000). Siyasal Tarih (1980-1995). İçinde Türkiye Tarihi 5: Bugünkü Türkiye 1980-1995 (ss. 23–155).
  • Taşcıer, A. M. (2018). Neoliberalizmde Merkezileşme-Yerelleşme Gerilimi: İl Özel İdareleri, YİKOB Örnekleri ve Yerelde Merkezileşme. Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 5(14). ss.650–662.
  • TBMM Tutanak Dergisi (1983). 17. Dönem, 1. Yasama Yılı, 10. Birleşim (19 Aralık).
  • Türkcan, E. (2010). Türkiye’de Planlamanın Yükselişi ve Çöküşü (1960-1980): Attila Sönmez’e Armağan. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
  • Yentürk, N. (1993). Post-Fordist Gelişmeler ve Dünya İktisadî İşbölümünün Geleceği. Toplum ve Bilim, (56–61). ss. 42–56.
  • Yılmaz, Uçar A. (2016). Türkiye’de Stratejik Planlamanın Kuruluş Süreci Üzerinden Planlamada Dönüşümün Çözümlenmesi. Mülkiye Dergisi, 40(2). ss.5–42.
  • www.mevzuat.gov.tr.
  • www.resmigazete.gov.tr.
  • www.tbmm.gov.tr.
  • https://tez.yok.gov.tr/UlusalTezMerkezi/giris.jsp. (E: 05.11.2019).
  • http://dergipark.org.tr/tr/search?q=MERKEZ%C4%B0LE%C5%9EME&section=articles, (E: 05.11.2019).
Toplam 60 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Birincil Dil Türkçe
Bölüm Tüm Sayı
Yazarlar

Recep Aydın 0000-0002-7700-2501

Yayımlanma Tarihi 31 Mayıs 2020
Gönderilme Tarihi 31 Ocak 2020
Yayımlandığı Sayı Yıl 2020 Cilt: 7 Sayı: 13

Kaynak Göster

APA Aydın, R. (2020). NEOLİBERALLEŞME DÖNEMİNDE TÜRK KAMU YÖNETİMİNİN MERKEZİLEŞME SÜRECİ: 1980’Lİ YILLARDA YÖNETSEL MERKEZİLEŞMENİN ARAÇLARI. Akademik Hassasiyetler, 7(13), 267-295.
AMA Aydın R. NEOLİBERALLEŞME DÖNEMİNDE TÜRK KAMU YÖNETİMİNİN MERKEZİLEŞME SÜRECİ: 1980’Lİ YILLARDA YÖNETSEL MERKEZİLEŞMENİN ARAÇLARI. Akademik Hassasiyetler. Mayıs 2020;7(13):267-295.
Chicago Aydın, Recep. “NEOLİBERALLEŞME DÖNEMİNDE TÜRK KAMU YÖNETİMİNİN MERKEZİLEŞME SÜRECİ: 1980’Lİ YILLARDA YÖNETSEL MERKEZİLEŞMENİN ARAÇLARI”. Akademik Hassasiyetler 7, sy. 13 (Mayıs 2020): 267-95.
EndNote Aydın R (01 Mayıs 2020) NEOLİBERALLEŞME DÖNEMİNDE TÜRK KAMU YÖNETİMİNİN MERKEZİLEŞME SÜRECİ: 1980’Lİ YILLARDA YÖNETSEL MERKEZİLEŞMENİN ARAÇLARI. Akademik Hassasiyetler 7 13 267–295.
IEEE R. Aydın, “NEOLİBERALLEŞME DÖNEMİNDE TÜRK KAMU YÖNETİMİNİN MERKEZİLEŞME SÜRECİ: 1980’Lİ YILLARDA YÖNETSEL MERKEZİLEŞMENİN ARAÇLARI”, Akademik Hassasiyetler, c. 7, sy. 13, ss. 267–295, 2020.
ISNAD Aydın, Recep. “NEOLİBERALLEŞME DÖNEMİNDE TÜRK KAMU YÖNETİMİNİN MERKEZİLEŞME SÜRECİ: 1980’Lİ YILLARDA YÖNETSEL MERKEZİLEŞMENİN ARAÇLARI”. Akademik Hassasiyetler 7/13 (Mayıs 2020), 267-295.
JAMA Aydın R. NEOLİBERALLEŞME DÖNEMİNDE TÜRK KAMU YÖNETİMİNİN MERKEZİLEŞME SÜRECİ: 1980’Lİ YILLARDA YÖNETSEL MERKEZİLEŞMENİN ARAÇLARI. Akademik Hassasiyetler. 2020;7:267–295.
MLA Aydın, Recep. “NEOLİBERALLEŞME DÖNEMİNDE TÜRK KAMU YÖNETİMİNİN MERKEZİLEŞME SÜRECİ: 1980’Lİ YILLARDA YÖNETSEL MERKEZİLEŞMENİN ARAÇLARI”. Akademik Hassasiyetler, c. 7, sy. 13, 2020, ss. 267-95.
Vancouver Aydın R. NEOLİBERALLEŞME DÖNEMİNDE TÜRK KAMU YÖNETİMİNİN MERKEZİLEŞME SÜRECİ: 1980’Lİ YILLARDA YÖNETSEL MERKEZİLEŞMENİN ARAÇLARI. Akademik Hassasiyetler. 2020;7(13):267-95.

MAKALE DEĞERLENDİRME SÜRECİ

Yazar tarafından gönderilen bir makale, gönderim tarihinden itibaren 10 gün içinde dergi sekreteri tarafından makalenin, telif sözleşmesinin ve benzerlik raporunun (Turnitin programı) eksiksiz ve düzgün bir şekilde gönderilip gönderilmediği yönünden incelenir. İstenilen bu dosyalar eksiksiz ve düzgün bir şekilde gönderilmiş ise makale; ikinci aşamada derginin yayın çizgisine uygun olup olmadığı yönünden değerlendirilir. Bu süreçte makale yayın çizgisine uygun değilse yazara iade edilir. Makale yayın çizgisine uygun ise şablona uygun bir şekilde gönderilip gönderilmediği yönünden değerlendirilir. Şayet makale şablona uyarlanıp gönderilmemiş ise değerlendirme sürecine alınmaz. Bu süreçte yazarın derginin belirlediği şartlara uygun bir şekilde sisteme makale yüklemesi beklenir. Makale şablona uygun bir şekilde hazırlanıp gönderilmiş ise son aşamada makale derginin yayın ilkeleri, yazım kuralları, öz, abstract, extented abstract, kaynakça gösterimi vb. yönlerden incelenir. Bu ayrıntılarda makalede bir sorun varsa yazarın bu hususları tamamlaması istenir ve verilen süre içerisinde eksiksiz bir şekilde yeniden makaleyi göndermesi istenir.
Tüm bu aşamaları geçen makale, editör tarafından bilimsel yeterliliğinin denetlenmesi amacıyla ikinci 7 günlük süre içerisinde çalışmaya uygun iki hakeme değerlendirmeleri için gönderilir. Hakemlerin değerlendirme süreleri 15 gündür. Bu süre zarfında hakemlik görevini tamamlamayan bir hakem olursa ilgili hakeme değerlendirmeyi tamamlaması için 7 günlük ek süre verilebilir. Bu süre zarfında hakem görevini yerine getirmezse yerine yeni bir hakem ataması yapılır. En az iki hakemden gelen raporlar olumlu ise makale yayın aşamasına alınır. Hakem raporlarından birisi olumlu diğeri olumsuz ise makale üçüncü bir hakeme gönderilir. Üçüncü hakem raporu da olumsuz ise makale ret edilir. Üçüncü hakemin değerlendirmesi olumlu ise makaleyle ilgili hakem raporları dergi alan editörlerinden oluşan Editörler Kurulu tarafından incelenir. Makalenin yayınlanmasıyla ilgili nihai karar alan editörlerinden oluşan Editörler Kurulu tarafından verilir. Hakem raporlarının yetersiz ve tatmin etmekten uzak olması veya İngilizce editör tarafından abstract ve extented abstract’ın yetersiz görülmesi hallerinde de yine makaleyle ilgili son karar Editörler Kurulu tarafından verilir. Tüm bu aşamalardan geçen bir makale en yakın sayıya yayınlanmak üzere eklenir. İlgili sayıda yer kalmaması halinde makalenin yayımı bir sonraki sayıya kaydırılır. Bu durumda ve tüm değerlendirme sürecinde yazar isterse makalesini geri çekme hakkına sahiptir. Ancak bu durumu dergiye bildirmesi gerekir. Makale gönderim tarihinden makalenin yayına kabul tarihine kadar tüm bu işlemler için ortalama 3 aylık bir süre öngörülmektedir.