Tables That Changed from the Ottoman to the Republic: Food and Etiquette

Yıl 2023, Cilt: 25 Sayı: 4, 1583 - 1594, 25.12.2023

Rıfat Aydın

https://doi.org/10.32709/akusosbil.1257139

Öz

Food and table manners are one of the most important sociological elements in making sense of daily life. Many researchers have considered food as a sociological structure in understanding the cultures they have studied. Westernization, which started in the political-military field with the Ottoman Empire, was not limited to this scope and also showed its effect in cultural structures. The change experienced in the meaning of food, table and manners in the Ottoman period has evolved into a more specific westernization process with the Republic. The dominance of self-control and cultural rituals at the dinner table found a response in the Ottoman Empire, in a process extending from the Palace to the public, similar to the West. With the nineteenth century, the autonomy of the space and the transformation of food into a social communication area that includes elements such as hierarchy, negotiation and status, rather than meeting a need, had a significant impact on the change of social and cultural structure. The institutional power of the food culture that determines the social has made the Republican elite to follow a western style table manners. In this context, study aimed to examine the sociological impact of food and table manners on the nation-state that the new Republic wanted to create. Methodologically, etiquette books, novels and magazines of the period were utilized in this examination. Research on the period was also used. On the other hand, the study is limited in terms of the changes and transformations made in this field in the first decade of the Republic.

Anahtar Kelimeler

Republic, food, modernization and consumption

Osmanlı’dan Cumhuriyete Değişen Sofralar: Yemek ve Âdâb-ı Muâşeret

Öz

Yemek ve sofra adabı gündelik hayatın anlamlandırılmasında önemli sosyolojik unsurların başında gelmektedir. Birçok araştırmacı inceledikleri kültürleri anlamada yemeği, sosyolojik bir yapı olarak ele almıştır. Diğer taraftan batılılaşma ile birlikte yaklaşık üç yüz yıldır çoğu kültürel yapı, batı kültürünün etkisine açık hale gelmiştir. Osmanlı ile birlikte politik-askeri alanda başlayan batılılaşma sadece bu kapsamla sınırlı kalmamış ve kültürel yapılarda da etkisini göstermiştir. Osmanlı döneminde yemek, sofra ve âdâb-ı muâşeret anlamında yaşanan değişim, Cumhuriyet ile birlikte hedefleri daha belirgin bir batılılaşma sürecine doğru evrilmiştir. Bu dönemde artan kitle iletişimi de batılılaşma sürecini olumlu anlamda desteklemiştir. Özdenetimin ve kültürel ritüellerin yemek sofrasında hâkimiyeti batıdakine benzer şekilde Saray’dan halka uzanan bir süreçte Osmanlı’da karşılık bulmuştur. On dokuzuncu yüzyılla birlikte mekânın özerkleşmesi ve yemeğin bir ihtiyacın karşılanmasından öte, içinde hiyerarşi, müzakere, statü gibi unsurları barındıran bir sosyal iletişim alanına dönüşmesi, toplumsal ve kültürel yapının değişiminde önemli etkiye sahip olmuştur. Yeni kültür mekânlarında icra edilen yemek ve sofra adabı ise yüksek oranda bir âdâb-ı muâşeret eğitimi ile mümkün olur hale gelmiştir. Yemek kültürünün sosyal olanı tayin edici kurumsal gücü Cumhuriyet elitini batılı tarzda bir sofra adabını takipte mukim kılmıştır. Bu kapsamda çalışma; Osmanlı’dan devraldığı kültürel yapı çerçevesinde yeni Cumhuriyetin oluşturmak istediği ulus devletin inşasında yemek ve sofra adabının sosyolojik etkisini incelemeyi amaçlamıştır. Bu inceleme yapılırken yöntemsel olarak dönemin âdâb-ı muâşeret kitapları ile roman ve dergilerden yararlanılmıştır. Ayrıca döneme dair araştırmalar da kullanılmıştır. Diğer taraftan çalışma Cumhuriyetin ilk on yılında bu alanda yapılan değişim ve dönüşümler ile konu bakımından sınırlandırılmıştır.

Anahtar Kelimeler

Cumhuriyet, yemek, modernleşme ve tüketim

Kaynakça

• Adanır, O (2013). Osmanlı ve Avrupalılar. Ankara: Doğu Batı Yayınevi.
• Artan, T. (2020). “Osmanlı Elitinin Yemek Tüketiminin Bazı Yönleri: Değişken Bir Yüzyılda Temel Gıdalar, Lüks Tatlar ve Tadımlıkların İzinde”. (D. Quataert, Ed.). Tüketim Araştırmaları ve Osmanlı İmparatorluğu Tarihi 155-1922. (T. Günseren, Çev.). İstanbul: Alfa Yayınevi.
• Belge, M. (2001). Tarih Boyunca Yemek Kültürü. İstanbul: İletişim Yayınları.
• Beşirli, H. (2010). Yemek, Kültür ve Kimlik. Milli Folklor Dergisi, 11(87),159-169.
• Beşirli, H. (2017). Yemek Sosyolojisi. 2. Baskı. Ankara: Phoenix Yayınevi.
• Celal, M. (1992). Eski İstanbul Yaşayışı. İstanbul: İletişim Yayınları.
• Cevdet, A. (1927). Mükemmel ve Resimli Âdâb-ı Muâşeret Rehberi. İstanbul: Yeni Matbaa.
• Elias, N. (2017). Uygarlık Tarihi. Cilt:1. (E. Ateşman, Çev.). 10. Baskı. İstanbul: İletişim Yayınları.
• Emiroğlu, K. (2012). Gündelik Hayatımızın Tarihi. İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
• Fendal, D. (2012). Türkiye’deki Kahve ve Mutfak Kültürünün Dönüşümü Üzerinden Küreselleşme Sürecinde Küresel ve Yerel Kültürün Etkileşim ve Eklemlenişi. Galatasaray Üniversitesi İletişim Dergisi, Özel Sayı: 2, 147-180.
• Fırat, M. (2014). Yemeğin İdeolojisi ya da İdeolojinin Yemeği: Kimlik Bağlamında Yemek Kültürü. Milli Folklor Dergisi, 20(80), 129-140.
• Fielhouse, P. (1995). Food and Nutrition, Customs and Culture, 2. Baskı. London: Chapman & Hall.
• Göçek, F. M. (1999). Burjuvazinin Yükselişi, İmparatorluğun Çöküşü. Ankara: Ayraç Yayınevi.
• Göde, G, Kayaardı, S, Uyarcan, M ve Söbeli, C. (2021). Tarihin Gelişim Sürecinde Türk Yemek Kültürü ve Beslenme Alışkanlıklarının Değişimi. Food and Health, 7(3), 216-226.
• Ichijo, A. ve Ranta, R. (2018). Yemek ve Ulusal Kimlik. (E. Ataseven, Çev.). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• İşli, E. N. (2018). Âdâb-ı Taam. İstanbul: Ruhun Gıdası Kitaplar Yayıncılık.
• Karaosmanoğlu, Y. K. (2020). Sodom ve Gomore. 39. Baskı. İstanbul: İletişim Yayınları.
• Kızıldemir Ö, Öztürk E. ve Sarıışık M. (2014). Türk Mutfak Kültürünün Tarihsel Gelişiminde Yaşanan Değişimler. AİBU Journal of Social Sciences,14(3),191-210.
• Mardin, Ş. (2006). Türkiye’de Toplum ve Siyaset. 13. Baskı. İstanbul: İletişim Yayınları.
• Meriç, N. (2007). Adab-ı Muaşeret: Osmanlı’da Gündelik Hayatın Değişimi. İstanbul: Kapı Yayınevi.
• Meriç, N. (2018). Şehir ve Âdâb-ı Muâşeretin Halleri. Şehir Düşünce Dergisi, Sayı 12, 74-81.
• Necdet, V. (1926). Muaşeret Yolları. İstanbul: Kardeş Matbaası.
• Oberling, G ve Smith, G. M. (2001). Osmanlı Sarayında Yemek Kültürü. (Z. Rona, Çev.). Ankara: Kültür Bakanlığı Yayınları.
• Özer, İ. (2014). Osmanlı’dan Cumhuriyet’e Yaşam ve Moda. İstanbul: Truva Yayınları.
• Samancı, Ö. (2006). 19. Yüzyılın İkinci Yarısında Osmanlı Elitinin Yeme-İçme Alışkanlıkları. (S. Faroqhi ve C. K. Neumann, Ed.). Soframız Nur Hanemiz Mamur Osmanlı Maddî Kültüründe Yemek ve Barınak. İstanbul: Kitap Yayınevi.
• Sevimli Ay Neşriyatı. (1927). Herkesin Bilmesi Lazım Gelen Muaşeret Usulleri, Sayı: 8.
• Simavi, L. (2011). Tefrişat ve Âdâb-ı Muâşeret. Ankara: TBMM Milli Saraylar Daire Başkanlığı Yayınları.
• Tercüman, Ç. (2018). Türk Romanında Moda ve Toplumsal Değişim (1923-1940). İstanbul: İletişim Yayınları.