YABANCI DİL ÖĞRETİMİNDE ANADİL-HEDEF DİL YAPILARININ BAŞARIYA ETKİSİ

Yıl 2019, Sayı: 7, 11 - 28, 28.02.2019

Ramazan Kılıç

https://doi.org/10.33404/anasay.504243

Cited By: 1

Öz

Dil, başta insanlık olmak
üzere hiçbir canlının kendisinden vazgeçemeyeceği bir sosyalleşme ve iletişim
aracıdır. Varlığın oluşumundan bugüne önemini ve değerini asla yitirmeyen dilin
kazanılması her zaman önemini koruyan bir gerçek olmuştur. Bu sebeple
anadillerle yetinilmeyerek diğer dillerin öğrenim çabaları doğmuş ve sistematik
eğitim planlamalarına geçilmiştir. Sarf edilen emeklerle ulaşılmak istenen nokta
ise başarı denen ölçme ve değerlendirme yeterliliği olmuştur. Ancak bazı
topluluklar ve ülkeler bunu gerçekleştirmede başarılı addedilirken kimileri ise
başarısız kabul edilir. Türkiye gibi sistematik eğitim-öğretim mazisi bin
yıldan fazla bir geçmişe dayanan ülkenin bu derece köklü tecrübesine rağmen dil
eğitiminde başarılı olunduğu söylenmemektedir. Bu sebeple Türkiye şartlarında yabancı
bir dil öğrenmenin mümkün olmadığı, gerçek manada başarının ancak yurt dışı eğitimiyle
gerçekleştirileceği görüşü hakimdir. Öte yandan dil eğitiminde başarı veya
başarısızlığın sınırları tam olarak belirlenmezken öğrenilen hedef dillerle
Türkiye’nin pedagojik, jeopolitik, sosyolojik ve dilbilimsel açıdan sahip
olduğu şartlar bir bütün halinde göz önünde bulundurulmamaktadır. Tüm bunların
sonucunda yanlış bilinenler üzerine kurulu bir dil eğitim anlayışı hakim konuma
gelmiştir.

Bu çalışmada, dil
eğitiminin vazgeçilmez aşaması olan ölçme değerlendirmede başarı ve
başarısızlık olgularının tam olarak neyi ifade edebileceği üzerinde
durulacaktır. Bu sebeple de global boyutta gerçekleştirilen İngilizce
eğitiminin dünya ülkeleriyle Türkiye’deki başarı durumu kıyaslanacaktır.
Sürekli dile getirilen “Türkiye’de dil eğitiminin başarısız olduğu” tezinin ne
denli objektif olduğu sorusunun cevabı yanıtlanmaya çalışılacaktır. İngilizce
eğitiminde başarılı ve başarısız olarak kabul edilen ülkelerden hareketle
başarı ve başarısızlık ölçütleri daha objektif bir perspektifte
değerlendirilecektir. Bu sayede gerek yabancı dil eğitimini sürdüren kimselerin
daha gerçekçi bir eğitim anlayışı gerekse Türkiye’de yabancı dil eğitim
politikasını dizayn edip uygulayan kimselerin yürütecekleri faaliyetlerinin
imkan, sınır ve kapsamı daha sağlıklı bir zemine oturtulabilecektir.

Anahtar Kelimeler

Eğitim, Dil eğitimi

Kaynakça

• Aksan, Doğan (1998). Her Yönüyle Dil Ana Çizgileriyle Dilbilim, Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları, 4. bs.
• Andersson, Erik (1994). “Swedish”, (ed. Ekkehard König), The Germanic Languages içinde (s.271-312), London and New York: Routledge, 1. bs.
• Askedal, John Ole (1994). “Norwegian”, (ed. Ekkehard König), The Germanic Languages içinde (ss. 219-270). London-New York: Routledge, 1. bs.
• Bak, Hadi (2017). Türk Öğrencisi Bakış Açısıyla Rusça Sözdizimi Disiplini, Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi-XXI (IV), ss. 1673-1677.
• Basım, Hamdullah Nejat-Şeşen, Harun (2006), “Kontrol Odağının Çalışanların Nezaket ve Yardım Etme Davranışlarına Etkisi: Kamu Sektöründe Bir Araştırma”, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, (XVI), ss. 159-168.
• Bayrav, Süheyla (1998), Dilbilim: Yapısal Dilbilimi, İstanbul: Multilingual.
• Bohacova, Hana (2007), Vocabulary of Clothing in EFL Coursebooks, Masaryk University, Brno: (Yüksek Lisans Tezi).
• Bussmann, Hadumod (1996), Dictionary of Language and Linguistics, USA-Canada, Routledge. 1. bs.
• Capone, Nina-Shulman, Brian (2010). “Language Assessment and Intervention: A Developmental Approach”, Language Development: Foundations, Processes and Clinic Applications içinde (ss. 1-34), (ed. Brian Shulman-Nina Capone), London: Sudbury.
• Chih-Ming Chen-Ching-Ju Chung, (2008). “Personalized Mobile English Vocabulary Learning System Based on Item Response Theory and Learning Memory Cycle”, Computers & Education- XXXXXI (II), ss. 624-645.
• Çelikkaya, Tekin-vd. (2010). “Sosyal Bilgiler Öğretmenlerinin Ölçme-Değerlendirme Araçlarını Kullanma Düzeyleri ve Karşılaştıkları Zorluklar”, Ahi Evran Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi-XI (I), ss. 57-76.
• Egeberg, Morten (2003). The Nordic Countries and the EU, Oxford: Oxford Universty Press.
• Elkind, David (2008). “Language and Literacy: Speaking, Writing, and Reading”, The Early Childhood Curriculum, (ed. Suzanne L. Krogh- Kristine L. Slentz), New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates: Taylor&Francis e-Library.
• EF Standart English Test: Technical Background Report, Education First, 2014.
• eş-Şeryūfı ̇̄, U. B. (?). “Ḳavāimu'l-Mufredāti'ş-Şāiʿati ve Taʿlı ̇̄mu'l-Luġa”, Kaynak: https://www.google.com.tr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&cad=rja&uact=8&ved=0ahUKEwij_9idrMfRAhXMthoKHdHqCy8QFggbMAA&url=http%3A%2F%2Ffaculty.ksu.edu.sa%2F3046%2FPublications%2FMicrosoft%2520Word%2520-%2520%25D9%2582%25D9%2588%25D8%25A7%25D8%25A6%25D9%2585%2520%25D8%25A7%25D9%2584%25D9%2585%25D9%2581%25D8%25B1%25D8%25AF%25D8%25A7%25D8 %25AA%2520%25D8%25A7%25D9%2584%25D8%25B4%25D8%25A7%25D8%25A6%25D8%25B9%25D8%25A9%2520%25D9%2588%25D8%25AF%25D9%2588%25D8%25B1%25D9%2587%25D8%25A7.pdf&usg=AFQjCNG05G2F64c_qNGyBXkPZfORbMQq0A, adresinden 15 Mayıs 2018 tarihinde elde edildi.
• Gündüzöz, Soner (2011). Arap Düşüncesinin Büyübozumu, Samsun: Etüt Yay.
• Haberland, Hartmut (1994). Danish, Ekkehard König (Ed.), The Germanic Languages içinde (ss. 313-348). Routledge, I. Edit, London and New York.
• Henriksen, Carol-Auwera, Johan van der (1994). “The Germanic Languages”, (ed. Ekkehard König, Johan van der Auwera), The Germanic Languages içinde (ss. 1-18), London-New York: Routledge, 1. Bs.
• İbn Cinnı̇̄, Ebu'l-Fetḥ ʿUs̱mān (1986), el-Ḫaṣāiṣ, C. I, (thk. Muhammed ‘Ali en-Neccâr), Kahire: el-Hey’etu’l-Mısriyyetu’l-‘Âmme li’l-Kitâb, 4. bs.
• Özdemir, Emsal Ateş (2006). “Türkiye’de İngilizce Öğreniminin Yaygınlaşmasının Nedenleri”, Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi-II (I), 28-35.
• Özgüney, Hakkı Serkan (2004). İngilizce ve Türkçe Sözdizimsel Farklılıkların Dil Aileleri Bakımından İncelenmesi, Erzurum: Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, (Yüksek Lisans Tezi).
• Topbaş, Seyhun (1998). “Dil, Anadili ve Türkçe Öğretimi”, Türkçe Öğretimi, (edit. Seyhun Topbaş), Eskişehir: T.C. Anadolu Üniversitesi Açıköğretim Fakültesi Yay., ss. 1-21.
• Tutaş, Nazan (2000). “Yabancı Dil Öğrenmede Yaş Faktörü”, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, (VI), ss. 365-370.
• Üstünova, Kerime (2004). Eklerin Öğretimi Üzerine Bir İki Söz, Uludağ Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi, (6), ss.173-182.
• Vural, Hanifi-Böler, Tuncay (2012). Ses ve Şekil Bilgisi, İstanbul: Kesit Yayınları.
• Yiğiter, Kemalettin (1987). “Eğitimde Yabancı Dil Öğretimi”, Yeni Bir Yüzyıla Girerken Meselelerimiz içinde (ss. 11-13), İstanbul: Metinler Matbaası.