Safevi Devleti, adını merkezi Erdebil
olan Safeviyye tarikatının piri Şeyh Safiyüddîn Erdebilî’den almıştır. Devletin
kurucusu ise yine bu tarikata mensup olan Şah I. İsmail’dir. Şah İsmail 1501
yılında devletin merkezini Tebriz olarak belirlemiş daha sonra ise Şiiliği
devletin resmi mezhebi olarak seçmiştir. Şah İsmail devleti kurduktan sonra otoritesini
sağlamak için içte birliği sağlamaya çalışmış ve komşu devletlere siyasi ve
askeri üstünlük kurmaya çalışmıştır. XVI. yüzyılda Şah İsmail ve ondan sonra
gelen Şah Tahmasb, Şah II. İsmail, Şah Muhammed Hüdabende ve Şah I. Abbas dönemlerinde
de Safeviler bölgede güçlü bir devlet olarak kalmayı başarmıştır. Çalışmamızın
içeriği de bu şahların hükümranlık sürelerini de kapsayan XVI. yüzyıl Safeviler’de
tarih yazıcılığı anlayışı ve bu dönemde yazılan kroniklerdir.
Çalışma iki bölümden müteşekkil olup birinci
bölümde İran’da İslam sonrası tarihçilik geleneğine ve Safeviler’de
tarihçiliğin oluşum evrelerine değinilmiştir. Bu bağlamda İran’da İslam sonrası
gelişen tarihçilik Arapçanın etkisi altında kalmış, Farsça tarihçilik ise X.
yüzyılda Samanilerden sonra ortaya çıktığı söylenebilir. Safeviler döneminde
tarih yazıcılığı ise XVI. yüzyılda başlamıştır. Ancak gerek devletin yeni
kurulması ve gerekse Şah İsmail’in bazı politikalarından ötürü bu yüzyılın ilk
çeyreğinde tarihçilik fazla gelişim gösterememiştir. Ancak bu süreçlerden sonra
müstakil birçok eser verilmeye başlanmıştır. Çalışmanın ikinci bölümünde ise bu
yüzyılda yazılmış Safevi kronikleri, kronolojik sıraya göre verilmiş olup
eserler müellifleri ile beraber tanıtılmıştır.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | MAKALELER |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 30 Kasım 2019 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2019 Sayı: 10 |