Contracts examined within the scope of Roman Law of Obligations (contractus) were legal transactions that established a debt relationship with the agreement of the parties' declarations of intent (consensus) and the fulfillment of formal conditions. In Roman law, only certain types of contracts were included and allowed to be sued (actio). While no formal requirement was required for consensual contracts (consensu contrahitur) and contracts in rem (re contrahitur), formal requirement was required both for verbal contracts (verbis contrahitur) and written contracts (litteris contrahitur). In the Classical Period in Rome, the most important formal contract was the stipulatio, which was made verbally in the form of questions and answers. From Roman Law to today, the subject of form in legal transactions has been important. Form is the external pattern such as words or written signs that people use to declare their will. Roman jurists thought that form was the “oldest norm”. Legal transactions were carried out with ceremonies and verbal forms which don’t exist today. Ius Civile included regulations strictly adhering to the rules of form. But Ius Gentium consisted of flexible rules. Contrary to Rome, verbal form is an exceptional condition of validity in legal transactions today. In this study; the place, importance, method of formation, field of application and types of stipulatio, which is the cornerstone of the contract system in Roman Law and has the usage area of written contracts in today’s law, are analysed.
Stipulatio Roman Law Roman System of Contracts Form Verbal Contracts
Roma borçlar hukuku kapsamında incelenen sözleşmeler (contractus), tarafların irade beyanlarının uyuşması (consensus) ve genellikle o zaman için hukuk düzenince aranan şekli şartların yerine getirilmesi şartıyla borç ilişkisini kuran hukuki işlemlerdi. Sözleşme özgürlüğüne yer vermeyen Roma hukukunda, yalnızca belli sözleşme tiplerine yer verilmiş, sınırlı sayıdaki sözleşmelere dava (actio) olanağı tanınmıştı. Roma borçlar hukukunun sözleşmeler sistemi; sözlü sözleşmeler (verbis contrahitur), rızaî sözleşmeler (consensu contrahitur), ayni sözleşmeler (re contrahitur) ve yazılı sözleşmelerden (litteris contrahitur’den) oluşmaktaydı. Rızaî sözleşmeler ile ayni sözleşmeler için şekil şartı aranmazken, sözlü sözleşmeler ve yazılı sözleşmeler için şekil şartı aranırdı. Roma’da Klasik Dönem’de en önemli şeklî sözleşme, sözlü olarak soru ve cevap şeklinde yapılan stipulatio idi. Günümüz hukukunun temelini teşkil eden Roma hukukundan bugüne, hukuki işlemlerdeki şekil konusu önem taşımaktadır. Şekil, kişilerin iradelerini beyan ederken başvurdukları söz ya da yazılı işaret gibi dış kalıplardır. Roma hukukçuları şeklin, “en eski norm” olduğunu düşünmekteydi. Roma’da Ius Civile şekil kurallarına sıkı sıkıya bağlı düzenlemeler içerirdi. Ius Gentium ise esnek kurallardan oluşuyordu. Hukuki işlemler, bugün uygulanmayan bir takım törenlerle ya da sözlü şekillerle meydana getiriliyordu. Sözlü şekil, Roma’nın aksine günümüzde istisnai olarak hukuki işlemlerde geçerlilik şartıdır. “Roma Hukukunda Stipulatio” başlıklı bu çalışmamızda, Roma borçlar hukukunda sözleşmeler sisteminin temel taşı niteliğindeki, günümüz hukukundaki yazılı sözleşmelerin kullanım alanına sahip olan stipulatio’nun yeri, önemi, yapılış yöntemi, uygulama alanı, türleri incelenmiştir.
Stipulatio Roma Hukuku Roma Sözleşmeler Sistemi Sözlü Sözleşme Şekil
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Hukuk (Diğer) |
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 18 Şubat 2025 |
Gönderilme Tarihi | 18 Aralık 2024 |
Kabul Tarihi | 30 Ocak 2025 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2025 Cilt: 11 Sayı: 1 |