Toprak, insanın ve dünyanın yaratılışının ana maddelerinden biri olarak
kabul edilir. Dolayısıyla, toplumumuzda toprak kavramına birçok açıdan kutsiyet
yüklenmiş ve toprak tevazu, bereket, teslimiyet, sadakat sembolü olarak
kullanılmıştır. Kadı Burhaneddin Divanı’nda altı defa kullanılan hâksâr
kelimesi, şairin şiirlerinde sevgilinin üstün güzelliği karşısında perişan
olan, yüzünü gözünü toprağa süren, sevgilinin ayak toprağına kapanan zavallı,
zelîl bir âşık manzarası çizer. Çalışmamızda Kadı Burhaneddin’in “hâksâr”
ifadesini kullandığı şiirlerinde, âşığın sevgilinin güzelliği karşısında
perişan bir durumda kendini toprakla bütünleştirmesi, kendini taşa toprağa
vurması, yüzüne gözüne toprak bulaması sonucu oluşan bu acınacak tabloyu bir
şair gözüyle nasıl ifade ettiği anlatılmaya çalışılacaktır.
Earth is regarded as one of the main subjects
of man and the creation of the world. Therefore, in our society, the concept of
earth has been used in many respects as a symbol of humility, abundance,
surrender, loyalty. The word “hâksâr”,
which is used six-times in the Divan of Kadı Burhaneddin, draws the sight of a
misery and downsight lover who is miserable against the superior beauty of the
beloved, whose face looks at the earth and who falls on the feet of his
beloved. In this study where Kadi Burhaneddin uses the expression “hâksâr"
in his poems, the lover integrates himself with the soil in a miserable
situation because of the beauty of his beloved, abandons himself to the soil
and stone and covers his face with soil. And we will try to explain how Kadı
Burhaneddin expresses this poignant picture from the viewpoint of a poet.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Araştırma Makalesi |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 2 Aralık 2018 |
Kabul Tarihi | 17 Temmuz 2018 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2018 |
Anemon Muş Alparslan Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi Creative Commons Atıf-GayriTicari 4.0 Uluslararası Lisansı (CC BY NC) ile lisanslanmıştır.