Öz: Savaş sonrası Yunan edebiyatının önemli temsilcilerinden Antonis Samarakis’in (1919-2003) eserlerinde çocuk figürü ve umut teması ayrıcalıklı ve çok katmanlı bir yere sahiptir. Samarakis, çocuğu yalnızca masumiyetin değil, aynı zamanda geleceğin, direncin ve vicdanın da simgesi olarak kullanır. Çocuk figürü, savaşın yarattığı büyük travmaların ortasında, insani değerleri ve umut duygusunu canlı tutan bir unsur olarak öne çıkar.
Toplumsal hafızanın diri tutulmasında da etkin bir rol üstlenen çocuk karakterler hem geçmişin yıkıcılığına tanıklık eder hem de umut dolu bir geleceğe dair inşa potansiyeli taşır. Samarakis insanın özünde “iyi” olduğunu varsayar. Öykülerindeki çocuklar, savaşın yol açtığı yıkımı aşma çabasının, işte bu “iyilikle” birleşerek mümkün olabileceğini simgeler.
Daha ötede, Samarakis’in çocuk kahramanlarının doğal saflığı, sezgisel bilgeliği ve sorgulayıcı bakışları, mevcut toplumsal düzendeki çelişkileri görünür kılar ve eleştiri imkânları yaratır. Bu yönüyle ve kritik anlamda, çocuk hem edilgen bir kurban hem de sessiz bir muhalif olarak anlatının merkezine yerleştirilir. Bu formülasyon Samarakis’in hem sosyolojik hem de edebi açıdan sağlam bir zeminde durmasını sağlayarak, yalnızca savaşın değil, savaş sonrası toplumun da vicdan muhasebesini çocuk üzerinden gerçekleştirebilmesine olanak tanır.
Abstract: In the works of Antonis Samarakis (1919–2003), one of the key figures of post-war Greek literature, the figure of the child holds a privileged and multilayered position. Samarakis employs the child not only as a symbol of innocence, but also of the future, resilience, and conscience. Amidst the profound traumas caused by war, the child figure emerges as a vital element in preserving human values and sustaining a sense of hope.
Child characters, who also play an active role in maintaining collective memory, both bear witness to the destructive force of the past and embody the potential for reconstructing the future. Samarakis assumes a fundamental belief in the inherent goodness of humanity. The children in his stories symbolize the possibility of overcoming the devastation of war through this very sense of “goodness.”
Moreover, the natural purity, intuitive wisdom, and questioning gaze of Samarakis’s child protagonists offer an indirect yet powerful critique of the contradictions made visible within the social order they inhabit. In this respect, and in a critical sense, the child is placed at the center of the narrative as both a passive victim and a silent dissenter. This formulation allows Samarakis to remain grounded both sociologically and literarily, making it possible for him to conduct a moral reckoning not only with war itself but also with post-war society—through the figure of the child.
Modern Greek Literature Antonis Samarakis Child Hope Short Story
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Konular | Dünya Dilleri, Edebiyatı ve Kültürü (Diğer) |
| Bölüm | Araştırma Makalesi |
| Yazarlar | |
| Gönderilme Tarihi | 19 Mayıs 2025 |
| Kabul Tarihi | 30 Haziran 2025 |
| Erken Görünüm Tarihi | 22 Temmuz 2025 |
| Yayımlanma Tarihi | 31 Temmuz 2025 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2025 Cilt: 6 Sayı: 11 |