Öz
Amaç: Travma sonrası oluşan izole subskapularis tendon yırtığı tanısıyla ameliyat edilen hastaların fonksiyonel sonuçları geriye dönük olarak incelendi.
Çalışma planı: Çalışmaya travma sonrası oluşan izole subskapularis tendon yırtığı tanısıyla ameliyat edilen ve son kontrolleri yapılan altı hasta (5 erkek, 1 kadın; ort. yaş 63.3; dağılım 53-70) alındı. Bulguların ortaya çıkışı ile ameliyat arasında geçen süre ortalama 4.3 aydı (dağılım 1-9 ay). Hastaların yaralanma şekli, yakınmaları, klinik bulguları, artroskopik ve cerrahi bulgular, kullanılan görüntüleme yöntemleri, tamir tekniği ve ameliyat sonrası takipleri değerlendirildi. Değerlendirmede fizik muayene ve radyografi bulguları ve UCLA (University of California at Los Angeles) omuz skoru göz önüne alındı. Ortalama takip süresi 29.6 ay (dağılım 13-53 ay) idi.
Sonuçlar: Ameliyat öncesi ortalaması 11.3 (dağılım 9-14) olan UCLA skoru, son kontrollerde 25.8 (dağılım 12-31) bulundu (p<0.05). Dört hastada iyi, bir hastada orta, bir hastada ise kötü sonuç elde edildi. Son kontrollerde altı hastanın beşinde yapılan manyetik rezonans görüntülemede, kötü sonuç alınan hastada tamkat yeniden yırtık geliştiği, orta sonuç alınan hastada kısmi yırtık bulunduğu, diğer hastalarda ise tendon bütünlüğünün korunduğu görüldü.
Çıkarımlar: Subskapularis tendon yırtıklarının tanısı dikkatli bir muayeneyle klinik olarak konabilir. Manyetik rezonans görüntülemeyle ek bilgiler elde edilebilir. Aksiller sinir korunarak ve uygun mobilizasyonla tendonun tamiri çoğu hastada mümkündür.
Öz
Objectives: We retrospectively evaluated the functional results of patients who were treated surgically for posttraumatic isolated subscapularis tendon ruptures.
Methods : The study included six patients (5 males, 1 female; mean age 63.3 years; range 53 to 70 years) who were operated on for isolated post-traumatic subscapularis ruptures. The mean interval between the development of symptoms due to trauma and operation was 4.3 months (range 1 to 9 months). Mechanism of injury, complaints, clinical findings, imaging methods, arthroscopic and surg ical findings, repair techniques, and postoperative follow-up data were assessed. Evaluations were based on physical assessment, radiographic examination, and the UCLA (University of California at Los Angeles) score. The mean follow-up was 29.6 months (range 13 to 53 months).
Results: The mean UCLA score was 11.3 (range 9 to 14) preoperatively. It increased to 25.8 (range 12 to 31) postoperatively (p<0.05). The results were good in four patients, fair in one patient, and poor in one patient. Magnetic resonance images obtained in five patients at the final follow-up showed total rupture in the patient with poor outcome, partial rupture in the patient with fair outcome, and maintenance of tendon integrity in the
remaining patients.
Conclusion : A careful clinical examination may enable the diagnosis of subscapularis tendon ruptures. Magnetic resonance imaging may provide additional information. In most patients, the repair of the tendon is possible by proper protection of the axillary nerve and appropriate mobilization.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | İngilizce |
|---|---|
| Konular | Sağlık Kurumları Yönetimi |
| Bölüm | Orijinal Makale |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 11 Eylül 2006 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2006 Cilt: 40 Sayı: 3 |