MÜFESSİR HÂZİN’İN DİLLERİN MENŞEİNE BAKIŞI (Rum suresi 22. Ayet Bağlamında)

Yıl 2019, Cilt: 3 Sayı: 3, 344 - 349, 25.12.2019

Şemsettin Işık

Öz

Hz. Âdem, insanların atası ve yeryüzünün halifesi olması münasebetiyle kendisine has bir takım özelliklere sahip olarak yaratılmıştır. Akabinde hazırlık kampı mesabesinde olan cennet hayatına tabi tutulmuş ve burada, daha sonraki hayatına dair gerekli görülen hususlarda yoğun bir eğitim ve öğretime alınmıştır. Gerekli görülen bütün yüklemeler yapıldıktan sonra, bir müddet daha burada kalmış ve daha sonra esas uygulama alanı olan dünyaya gönderilmiştir. Yeni hayata başlaması ile birlikte, kendisinde yer alan kotlar da uygun şartlarda açılmak üzere otomatik olarak faaliyete geçmiştir. Bunun neticesinde, bir tohum mesabesinde olan Hz. Âdem’den zamanla büyük bir insanlık ağacı ve ona bağlı olarak büyük bir dil deryası hâsıl olmuştur. Yine benzeri bir durum, Hz. Nuh ve gemisine binen kişiler yoluyla bir kez daha tekrarlanmıştır.

Hz. Âdem, insanların atası ve yeryüzünün halifesi
olması münasebetiyle kendisine has bir takım özelliklere sahip olarak yaratılmıştır.
Akabinde hazırlık kampı mesabesinde olan cennet hayatına tabi tutulmuş ve burada,
daha sonraki hayatına dair gerekli görülen hususlarda yoğun bir eğitim ve
öğretime alınmıştır. Gerekli görülen bütün yüklemeler yapıldıktan sonra, bir
müddet daha burada kalmış ve daha sonra esas uygulama alanı olan dünyaya
gönderilmiştir. Yeni hayata başlaması ile birlikte, kendisinde yer alan kotlar da
uygun şartlarda açılmak üzere otomatik olarak faaliyete geçmiştir. Bunun
neticesinde, bir tohum mesabesinde olan Hz. Âdem’den zamanla büyük bir insanlık
ağacı ve ona bağlı olarak büyük bir dil deryası hâsıl olmuştur. Yine benzeri
bir durum, Hz. Nuh ve gemisine binen kişiler yoluyla bir kez daha
tekrarlanmıştır.

Anahtar Kelimeler

Hz. Âdem, Hz. Nuh, Esmâ, Beyan, Diller, Irklar

Kaynakça

• [1] Arslan, Ali, Büyük Kur’an Tefsiri (Hulasatu’t-Tefasir),, Arslan Yay., İstanbul, 1995.
• [2] Ebu Dâvud, Sünnet: 16.
• [3]Hâzin, Alâuddîn Ali b. Muhammed b. İbrahim, Lubabu’t-Te’vîl fi Meâni’t-Tenzîl, Dâru’l-Fikr, Beyrut, 1979.
• [4] İbn Kesîr, Ebu’l-Feda İsmail b. Ömer, Tefsîru’l-Kur’âni’l-Azîm, (Muh: Sami b. Muhammed Selâmeh), Dâru Tayyibe li’n-Neşri ve’t-Tevzî’, Riyad, 1999.
• [5] Karaman, Hayreddin ve Ark., Kur’an Yolu Türkçe Meal ve Tefsir, DİB. Yay., Ankara, 2006.
• [6] Kurtubî, Ebu Abdullah Muhammed b. Ahmed, el-Camiu li Ahkami’l-Kur’ân, Dâru Âlimu’l-Kütüb, Riyad, 2003.
• [7] Kutub, Seyyid, Fî Zilali’l-Kur’ân, (Ter: S. Uçan ve V. İnce), Dünya Yay., İstanbul, 1991.
• [8] Med’û, Muhammed, Feydu’l-Kadîr Şerhu Câmiı’s-Sağîr, Dâru’l-Ma’rife, Beyrut, (Hadis No: 6368).
• [9] Mevdûdî, Ebu’l-A’lâ, Tefhimu’l-Kur’an, (Ter: Ahmed Asrar), Bengisu Yay., İstanbul, 1997.
• [10] Müsnedu Ahmed b. Hanbel, 4/400, 406.
• [11] Râzi, Ebu Abdullah Fahruddin, et-Tefsiru’l-Kebir (Mefâtihu’l-Gayb), Dâru’l-Kutubi’l-Ilmiyye, Tahran, 1978.
• [12] Taberî, Ebu Cafer Muhammed b. Cerîr, Câmiu’l-Beyân fi Te’vîli’l-Kur’ân, (Muh: A. Muhammed Şakir), Müessesetü’r-Risale, Mısır, 2000.
• [13] Tirmizî, Tefsir, 1, 3.
• [14] Yıldırım, Celal, İlmin Işığında Asrın Kur’an Tefsiri, Anadolu Yay., İzmir, 1986.