İnsan gücü ile çalışan tezgâhlarda, el emeğine
dayalı yapılan dokumacılık, ülkemizde özellikle kırsal alanda geçim kaynağı ya da ikinci bir iş
olarak yapılmaktadır. Geleneksel anlamda üretimi yapılan dokumaların başında halı ve tülü gibi
havlı dokumalarla kilim, cicim, zili, sumak, palaz
gibi düz dokumalar gelmektedir.
Günümüzde yapılan yöresel dokumacılıkta
(yaygılarda, ev- mekân tekstillerinde) bir taraftan toplumsal yapı ile dokumalarda kullanılan
hammaddenin değişimi, diğer taraftan da kullanım alanlarının farklılaşması nedeni ile gittikçe üretimin azaldığı bir dönem yaşanmaktadır.
Özellikle az gelişmiş veya gelişmekte olan ülkelerde el dokumacılığı, günümüze ulaşabilen ve
bugün kısmen fonksiyonunu sürdürebilen bir
uğraş alanıdır. İzmir’in Kadifekale semtinde yaklaşık 40 yıl önce Mardin’den göç eden aileler tarafından kondu (yer) tezgâhlarında yapılmakta
olan Tevni dokumaları, yöresel özelliklerini koruyarak sürdürülmeye çalışılan dokumalarımıza
örnektir. Atkı ve çözgüsünde Mardin’de yün iplik,
İzmir Kadifekale’de ise akrilik iplik kullanılan bu
dokumalarda daha çok lacivert, yeşil, sarı, beyaz
ve kırmızı renk kullanılmaktadır.
Bu çalışmada Tevni dokumacılığı tanıtılacak,
kültürel ve güncel sorunları üzerinde durulacak
ve günümüzde daha çok turistik amaç için üretilen bu dokumaların kazandığı yeni işlevleri üzerinde değerlendirme yapılacaktır.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 3 Mart 2012 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2012 Sayı: 7 |