THE ANALYSIS OF LIFE IS BEAUTIFULBY ROBERTO BENIGNI IN THE CONTEXT OF THE GAME THEORY

Yıl 2017, Cilt: 1 Sayı: 1, 51 - 76, 20.06.2017

Cansu Öksüz

Öz

The game theory is the
first construction of itself and its living with the existence of man. So that
from human creation it has served as a refuge during the process of the
signification of mankind and the world. With today's developing technology and
changing world, the game, which has been transformed inevitably continues to
increase its diversity while holding its own. The game theory, offered by
Huizinga with a farsighted in the majority of his period, contains many
elements, including human and social rescue from chaos. At the same time, the
game theory, which is supposed to provide the balance in the society, carries
the character of existence even before culture while holding human beings at
the point of focus. In this context, there are some rules that Huizinga has put
forward about the game theory. However, it is impossible to realize it, even if
only one of these rules is violated. In this study, real-life temporary
abstraction game and its elements will be explained by Huizinga`s thoughts. In
addition, these elements will be explained by taking as an example Roberto
Benigni's film, Life is beautiful in order to make it more understandable. The film contains some elements
that are thought to reflect Huizinga`s game and its rules. For this reason, it
is intended to make the theory clearer and more comprehensible, while examined
the film in the context of game theory.

Anahtar Kelimeler

Game, Johan Huizinga, Life is Beautiful

OYUN KURAMI BAĞLAMINDA ROBERTO BENİGNİ’NİN HAYAT GÜZELDİR ADLI FİLMİNİN İNCELENMESİ

Öz

Oyun, insanın
varlığıyla beraber kendini ve yaşamını ilk kurgulayışıdır. Öyle ki yaşamının
ilk anlarından itibaren insanoğlu için kendini ve dünyayı anlamlandırma süreci
boyunca bir sığınak görevi görmüştür. Günümüzde gelişen teknoloji ve değişen
dünyayla birlikte kaçınılmaz olarak bir dönüşüme uğrayan oyun, yerini hala
korurken çeşitliliğini ise arttırarak devam ettirmiştir. Huizinga’nın döneminin
ekseriyetinde bir öngörüşlülükle sunduğu oyun kuramı, insanı ve toplumu kaostan
kurtarma dâhil birçok unsur barındırmaktadır. Aynı zamanda toplumdaki dengeyi
de sağladığı düşünülen oyun, odak noktasında insanı tutarken kültürden önce
bile var olma niteliği taşımaktadır. Bu bağlamda Huizinga’nın oyun kuramı ile
ilgili öne sürmüş olduğu birtakım kurallar vardır. Ancak bu kurallardan sadece
birinin bile ihlali söz konusu olduğunda gerçekleşmesi mümkün değildir. Bu
çalışmada gerçek hayattan geçici süreli soyutlanmayı sağlayan oyun ve içinde barındırdığı
unsurlar Huizinga’nın düşünceleriyle açıklanacaktır. Ayrıca bu unsurlar konunun
daha anlaşılır olabilmesi açısından Roberto Benigni’nin Hayat Güzeldir adlı
filmi örnek alınarak izah edilmeye çalışılacaktır. Film, Huizinga’nın oyununu
ve kurallarını yansıttığı düşünülen bazı ögeler barındırmaktadır. Bu nedenle
seçilen filmin, oyun kuramı bağlamında incelenmesiyle birlikte kuramı, daha
anlaşılır ve açık hale getirmesi amaçlanmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Oyun, Johan Huizinga, Hayat Güzeldir

Kaynakça

• Anchor, Robert. (1978). Historyand Play: Johan Huizinga and His Critics. History and Theory. s. 55.
• And, Metin. (2003). Oyun ve Bügü: Türk Kültüründe Oyun Kavramı. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
• Armes, Roy. (2011). Sinema ve Gerçeklik: Tarihsel Bir İnceleme. Çev: Zeynep Özen Barkot. İstanbul: Doruk Yayınları.
• Atay, Oğuz. (2014). Tutunamayanlar. İstanbul: İletişim Yayınları.
• Aygün, Arzu. (2008). Tutunamayanlar’da “Oyun” Kavramı. Yüksek Lisans Tezi, Ankara: Bilkent Üniversitesi, Ekonomi ve Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Barnard, Malcolm. (2002). Sanat, Tasarım ve Görsel Kültür. çev. Güliz Korkmaz. Ankara: Ütopya Yayınevi.
• Barthes, Roland. (2016). Göstergebilimsel Serüven. Çev. Sema Rifat, Mehmet Rifat. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
• Baudrillard, Jean. (2002). Tüketim Toplumu: Söylenceleri, Yapıları. çev. Ferda Keskin, Nilgün Tutal. İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Benigni, Roberto. (1997). La Vita ê Bella (Film/DVD). İtalya.
• Berger, Arthur Asa. (1993). Kitle İletişiminde Çözümleme Yöntemleri. çev. A. Tunç, A. H. Yüksel, D. Güler, M. Barkan, N. Bayram, N. Ulutak. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Basımevi.
• Berger, John. (2009). Görme biçimleri. çev. Yurdanur Salman. İstanbul: Metis Yayıncılık.
• Büker, Seçil. (1989). Film ve Gerçek. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Eğitim Teknolojisi ve Yaygın Eğitim Vakfı.
• Caillois, Roger. (1961). Man, Play and Games. University of Illinois Press.
• Callious, Roger. (1994). Oyunun tanımı. Çev. Turhan Ilgaz. Sanat Dünyamız-Üç Aylık Kültür Dergisi, sayı 55.
• Coşkun, Esen E. (2011). Dünya Sinemasında Akımlar. Ankara: Phoenix Yayınevi.
• Daldeniz, Elif. (2000). Walter Benjamin ve Yeniden Yaratılabilir Sanat Yapıtı. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul: İstanbul Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Debord, Guy. (2016). Gösteri toplumu. çev. Ayşen Ekmekçi., Okşan Taşkent. İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Dikmen, Bülent-Laustsen, Carsten. B. (2016). Filmlerle sosyoloji. çev. Sona Ertekin. İstanbul: Metis Yayıncılık.
• Eisenstein, Sergey. M. (1993). Sinema Sanatı. çev. Nilgün Şarman. İstanbul: Panel Yayınları.
• Huizinga, Johan. (2015). Homo Ludens: Oyunun Toplumsal İşlevi Üzerine Bir Deneme. çev. Mehmet Ali Kılıçbay. İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Lotman, Yuriy M. (1986). Sinema Estetiğinin Sorunları: Film Semiotiğine Giriş. çev. Oğuz Özügül. İstanbul: De Yayınevi.
• Melucci, Alberto. (2013). Oyuncu Benlik. çev. Başak Kır. İstanbul: Sel Yayıncılık.
• Monaco, James. (2001). Bir Film Nasıl Okunur. çev. Ertan Yılmaz. İstanbul: Oğlak Yayıncılık.
• Nietzsche, Friedrich W. (1956). Yunanlıların Trajik Çağında Felsefe. çev. Nusret Hızır. Ankara: İş Bankası Kültür Cep Kitapları.
• Oluk, Ayşen. (2008). Klasik Anlatı Sineması. İstanbul: Hayalet Kitap.
• Oskay, Ünsal. (2001). Müzik ve Yabancılaşma. İstanbul: Der yayınları.
• Oskay, Ünsal. (2010). 19. Yüzyıldan Günümüze Kitle İletişiminin Kültürel İşlevleri: Kuramsal Bir Yaklaşım. İstanbul: Der Yayınları.
• Pekman, Yavuz. (2003). Oyunlarla Yaşayanlar ve Yaşadığımız Oyunlar. İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Tiyatro Eleştirmenliği ve Dramaturji Bölüm Dergisi. 22.
• Perriault, Jacques. (2016). İletişim Biliminin Unutulmuş Kökenleri. çev. Hüseyin Köse. İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Pilavcı, Gizem. (2014). Oyun Kavramı ve Mimari Tasarıma Kattığı Farklı Boyutlar: Oyun Alanları ve Oyun Mekânları Üzerine Bir İnceleme. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul: Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü.
• Platon. (1994). Yasalar, I.-XII. Kitaplar. çev. Candan Şentuna, Saffet Babür. İstanbul: Kabalcı Yayınevi.
• Schiller. (1990). İnsanın Estetik Eğitimi Üzerine Bir Dizi Mektup. Çev. Melahat Özgü. İstanbul: Millî Eğitim Bakanlığı Yayınları.
• Smith, Geoffrey Nowell. (2008). Dünya Sinema Tarihi. çev. Ahmet Fethi. İstanbul: Kabalcı Yayınevi.
• Soykan, Ömer Naci. (1991). Sanatın Kaynağı Sorunu: Oyun ve Dans. Felsefe Dünyası Dergisi. 2, ss. 39-54.
• Suits, Bernard. (1995). Çekirge-Oyun, Yaşam ve Ütopya. çev. Süha Sertabiboğlu. İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Şenyücel, Kerime. (1999). Sinemayı Sanat Yapanlar. Ankara: TRT Yayınları.
• Teksoy, Rekin. (2005). Rekin Teksoy’un Sinema Tarihi 1. Cilt. İstanbul: Oğlak yayıncılık.
• Teksoy, Rekin. (2005). Rekin Teksoy’un Sinema Tarihi 2. Cilt. İstanbul: Oğlak yayıncılık.
• Wollen, Peter. (2004). Sinemada Göstergeler ve Anlam. çev. Zafer Aracagök, Bülent Doğan. İstanbul: Metis Yayıncılık.
• Yılmaz, Sıdıka. (2010). Homo Sermo Onis: İfade Eden İnsan. İstanbul: Agora Kitaplığı.