DUYGUSAL ZEKÂ, İLETİŞİM BECERİLERİ VE AKADEMİK BAŞARI ARASINDAKİ İLİŞKİ: ÜNİVERSİTE ÖĞRENCİLERİNE BİR UYGULAMA

Yıl 2015, Cilt 2, Sayı 3, 45 - 58, 16.06.2017

Mustafa TAŞLIYAN Bengü HIRLAK Melda HARBALIOĞLU

Öz

Bu çalışmanın temel amacı, üniversite öğrencilerinin duygusal zekâ; iletişim becerileri ve akademik başarı düzeyleri arasındaki ilişkiyi ortaya koyarak duygusal zekâ, ileti- şim becerileri ve akademik başarı düzeylerinin bazı demografik özelliklere göre farklılık gösterip göstermediğini tespit etmektir. Araştırmada veri toplama yöntemi olarak anket kullanılmıştır. Araştırma kapsamında duygusal zekâyı ölçmek için Chan (2004 ve 2006) tarafından geliştirilen ölçek kullanılmıştır. Bu ölçek toplam on iki ifadeden oluşmaktadır. Araştırma kapsamında iletişim becerilerini ölçmek için, Korkut (1996) tarafından geliş- tirilmiş iletişim becerileri değerlendirme ölçeği kullanılmıştır. Bu ölçek toplam yirmi beş ifadeden oluşmaktadır. Ayrıca araştırma değişkenlerinin, üniversite öğrencilerinin akademik başarıları ile ilişkilerini tespit edebilmek için öğrencilerin genel not ortalamalarını öğrenmeye yönelik anket çalışmasında bir soruya yer verilmiştir. Araştırma sonucunda, duygusal zekâ ve iletişim becerileri ile akademik başarı arasında anlamlı bir ilişki olduğu saptanmıştır. Ayrıca duygusal zekâ boyutlarından olan duygusal yönetimin, empatik duyarlılığın, duyguların pozitif kullanımının iletişim becerileri üzerine istatistiksel olarak anlamlı bir etkisi olduğu tespit edilmiştir. Duygusal zekâ boyutlarından olan duygusal de- ğerlendirmenin, duygusal yönetimin, empatik duyarlılığın, duyguların pozitif kullanımı- nın akademik başarı düzeyi üzerine istatistiksel olarak bir etkisi olduğu tespit edilmiştir. Ayrıca duygusal zekâ düzeyinin cinsiyet değişkenine göre anlamlı farklılık gösterdiği de tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler

Duygusal zekâ, iletişim becerileri, akademik başarı

Kaynakça

• KAYNAKÇA Başaran, İ. E. (2004), Yönetimde İnsan İlişkileri, 3. Bası, Mart, Ankara: Nobel Yayın Dağıtım. Baker, S. B. ve Shaw, M. C. (1987), Improving Counseling Through Primary Prevention. Ohio: Merrill Publishing Company. Buckman, R. ( 2001), “Communication Skills in Palliative Care”.Neurologic Clinics, 19 (4), 989- 1004. Chan, D. W. (2004), “Perceived Emotional Intelligence And Self-Efficacy Among Chinese Secondary School Teachers İn Hong Kong”, Personality and Individual Differences, Vol. 36, 1781–1795. Chan, D. W. (2006), “Emotional İntelligence and Components of Burnout Among Chinese Secondary School Teachers İn Hong Kong”, Teaching and Teacher Education, Vol. 22, 1042–1054. Çetinkaya, Ö., ve Alparslan, A. M. (2011), Duygusal Zekânın İletişim Becerileri Üzerine Etkisi: Üniversite Öğrencileri Üzerinde Bir Araştırma, Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 16 (1), 363-377. Doğan, S., ve Demiral, Ö. (2007), “Kurumların Başarısında Duygusal Zekânın Rolü ve Önemi”, Yönetim ve Ekonomi Dergisi, 14 (1), 209-230,. 58 Sayı : 3 Yıl: 2015 Egan, G. (1994), Psikolojik Danışmaya Giriş. Akkoyun F. (Çev). Ankara: Form Ofset. Goleman, D.P. (1996), Duygusal Zekâ Neden IQ’dan Daha Önemlidir?,(çev. Banu Seçkin Yüksel, 2005),29. Bası, İstanbul: Varlık Yayınları. Goleman, D. (2000). İşbaşında Duygusal Zekâ, (Çev. Handan Balkara), 2. Basım, İstanbul: Varlık Yayınları. Görmüş, Ş. A., Aydın, S., ve Ergin, G. (2013), “İşletme Bölümü Öğrencilerinin İletişim Becerilerinin Cinsiyet Rolleri Bağlamında İncelenmesi”, Sosyal Bilimler Dergisi / XV (1), s. 109-128. Gülleroğlu, H. D. (2005), Üniversite Öğrencilerinin Akademik Başarılarının Yordanmasına İlişkin Karşılaştırmalı Bir Araştırma. Yayımlanmamış Doktora Tezi, Ankara Üniversitesi Eğitim Bilim- leri Enstitüsü, Ankara. Koçel, Tamer (2005), İşletme Yöneticiliği, 10. Bası, İstanbul: Arıkan Yayıncılık. Korkut, F. (1996), “İletişim Becerilerini Değerlendirme Ölçeğinin Geliştirilmesi: Güvenirlik ve Geçerlik Çalışmaları”, Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 2 (7), 18-23. Korkut, F. (2005), “Yetişkinlere Yönelik İletişim Becerileri Eğitimi”, Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, Sayı: 28, 143- 149. Law, K. S., Wong, C., ve Song, L. J. (2000). “The Construct and Criterion Validity of Emotional Intelligence and Its Potential Utility For Management Studies”, Journal of Applied Psychology, Vol. 89, No. 3, 483–496. Otacıoğlu, S. G. (2009), “Müzik Öğretmeni Adaylarının Duygusal Zekâ İle Akademik ve Çalgı Başarı Düzeyleri Arasındaki İlişki”, Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 19 (1), s. 85-96. Pérez, Juan, C., Petrıdes, K.V., ve Furnham, A. (2005), “Measuring Trait Emotional Intelligence: International Handbook of Emotional Intelligence”, Cambridge, MA: Hogrefe & Huber, 123-143. Poskey, M. (2006), “The Importance of Emotional Intelligence in the Workplace, Why It Matters More than Personality”, http://www.zeroriskhr.com/articles/emotionalintelligence.aspx Salovey, P., Mayer, J.D. (1990), “Emotional intelligence, Imagination, Cognition, and Persona- lity”, Vol. 9, 185–211. Schutte, N. S., Malouff, J. M., Hall, L. E., Haggerty, D. J., Cooper, J. T., Golden, C. J., ve Dornhe- im, L. (1998), “Development and Validation of a Measure of Emotional İntelligence”. Personality and Individual Differences, Vol. 25, 167–177. Schutte N.S., Malouff J.M., Bobik C., Coston T.D., Greeson C., Jedlicka C., Rhodes E., ve Wendorf G. (2001), “Emotional Intelligence and Interpersonal Relations”, The Journal of Social Psychology”, 141 (4), 523-536. Wong, C. S., ve Law, K. S. (2002), “The Effects Of Leader and Follower Emotional İntelligence on Performance Attitude: An Exploratory Study”. The Leadership Quarterly, 13 (3), pp. 243-274.