ARİSTOTELES’İN ETİĞİNDE AHLAKİ EYLEMLERİN KARAKTER ERDEMLERİYLE OLAN İLİŞKİSİ

Yıl 2021, Sayı: 66, 81 - 95, 24.06.2021

Mücella Can

Öz

Bu makalede, Aristoteles’in etiğinde ahlaki eylemlerin karakter erdemleriyle olan ilişkisi incelenmektedir. Aristoteles’e göre eylemde bulunmak, ruhun akıllı kısmının etkinliğidir. Eylemde bulunanın hedefi doğruluktur. Eylemdeki doğruluk, iyilik veya erdem adını almaktadır. Bir eylemin ahlaki bir eylem olabilmesi için o eylemi gerçekleştirenin özgür olması gerekir. Bütün eylemlerimizin hedefi mutluluktur. Mutluluk, kendi kendisine yeterli olan nihai bir amaçtır. Bir eylem, mutluluğa ulaştırması bakımından sahip olduğu işleve göre iyi veya kötü olarak nitelendirilebilir. İyi, ruhun erdeme uygun etkinliğidir. Bir varlığın erdemi, o varlığın kendine özgü yetkinliğidir. İnsanın kendine özgü yetkinliği, insanı hayvandan ayıran şeydir. Ahlakta amaç, erdemin ne olduğunu bilmek değil erdemli davranmaktır. Erdem de kötülük de insanın elindedir. İnsanlar bilerek ve isteyerek erdemi ve kötülüğü seçerler. Her erdem neyin erdemi ise onun iyi durumda olmasını sağlar. İnsanın erdemi de insanı iyi bir insan yapan karakter durumudur. Aristoteles, erdemi var eden eylemlerle erdemden kaynaklanan eylemler arasında ayrım yapmaktadır. Erdemi oluşturan eylemlerde erdem, eylemlerin dış görünüşünde bulunmaktadır. Erdemden kaynaklanan eylemlerde ise erdem, erdemli insanın kendisinde bulunur.

Anahtar Kelimeler

Aristoteles, eylem, erdem, etik, mutluluk

The Relationship of Moral Actions with Character Virtues in Aristotle’s Ethics

Öz

This article examines the relationship between moral actions and character virtues in Aristotle’s ethics. According to Aristotle, to act is the activity of the smart part of the soul. The target of the action taker is accuracy. Accuracy in action is called goodness or virtue. For an action to be a moral action, it must be free to perform it. The goal of all our actions is happiness. Happiness is a self-sufficient ultimate goal. An action can be described as good or bad according to the function it has in terms of bringing happiness. Good is the virtue-appropriate activity of the soul. The virtue of an asset is its unique competence. The peculiar competence of human is what distinguishes human from animal. The purpose of morality is not to know what virtue is, but to act virtuously. Virtue and evil are in the hands of human. People knowingly and willingly choose virtue and evil. What is virtue of every virtue ensures that it is in good condition. Human virtue is also the character state that makes people a good person. Aristotle distinguishes between actions that create virtue and actions arising from virtue. In the actions that constitute virtue, virtue is in the outer appearanca of the actions. In actions arising from virtue, virtue is in the virtuous person himself.

Anahtar Kelimeler

Aristotle, action, virtue, ethics, happiness

Kaynakça

• Akarsu, Bedia. (1982). Ahlak Öğretileri. İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Aristoteles. (1990). Anima/Ruh Üzerine I. Celal Gürbüz (Çev.). İstanbul: Ara Yayıncılık.
• Aristoteles. (1992). Anima/Ruh Üzerine II. Celal Gürbüz (Çev.). İstanbul: Ara Yayıncılık.
• Aristoteles. (2015). Eudemos’a Etik. Saffet Babür (Çev.). Ankara: Bilgesu Yayıncılık.
• Aristoteles. (2016). Magna Moralia. Y. Gurur Sev (Çev.). İstanbul: Pinhan Yayıncılık.
• Aristoteles. (1996). Metafizik. Ahmet Arslan (Çev.). İstanbul: Sosyal Yayınlar.
• Aristoteles. (2014). Nikomakhos’a Etik. Furkan Akderin (Çev.). İstanbul: Say Yayınları.
• Aristoteles. (1997). Nikomakhos’a Etik. Saffet Babür (Çev.). Ankara: Ayraç Yayınevi.
• Aristoteles. (2013). Politika. Furkan Akderin (Çev.). İstanbul: Say Yayınları.
• Aristoteles. (2003). Protreptikos/Evren Üstüne. Oğuz Özügül (Çev.). İstanbul: Pencere Yayınları.
• Aristotle. (1950). The Works of Aristotle, Topica and De Sophisticis Elenchis. W. A. Pickard (Trans.). London: Oxford University Press.
• Arslan, Ahmet. (2011). İlkçağ Felsefe Tarihi 3. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
• Atademir, Hamdi Ragıp (1974). Aristo’nun Mantık ve İlim Anlayışı. Ankara: Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Yayınları.
• Cevizci, Ahmet. (2002). Etiğe Giriş. İstanbul: Paradigma Yayınları.
• Kaya, Mahmut. (1983). İslam Kaynakları Işığında Aristoteles ve Felsefesi. İstanbul: Ekin Yayınları.
• Küyel-Türker, Mübahat. (1969). Aristoteles ve Farabi’nin Varlık ve Düşünce Öğretileri. Ankara: Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Yayınları.
• Özcan, Muttalip. (2011). Aristoteles. Ankara: Bilgesu Yayıncılık.
• Randall, John-Herman. (1960). Aristotle. New York: Columbia University Press.
• Ross, William David. (2011). Aristoteles. Ahmet Arslan (Çev.). İstanbul: Kabalcı Yayıncılık.