GÖRSEL SANATLAR ÖĞRETİMİNDE YENİ YAKLAŞIMLAR: AÇIK HAVADA EĞİTİM

Yıl 2021, Sayı: 37, 296 - 316, 29.03.2021

Ceylan Sebik Gündüz , Ayşe Dilek Kıratlı

https://doi.org/10.47571/ataunigsfd.863165

Cited By: 1

Öz

Görsel sanatlar öğretiminde yeni yaklaşımlar çerçevesinde ele alınan bu araştırmada Açık Havada Eğitim (AHE) modeli nitel araştırma yöntemlerinden betimsel analiz yöntemi kullanılarak çalışılmıştır. Açık Havada Eğitim Etkinliklerinde (AHEE); açık alanların programlanmış bir eğitim dizgesinde kullanımı ile bireyin bilişsel, duyuşsal ve edimsel düzeyini yükseltilmesi amaçlanmaktadır. AHEE ile yapılandırılmış bir Görsel Sanatlar Dersi’nde öğrencilerin; aktif liderlik, takım çalışması, akran ilişkileri, çevresel farkındalık gibi özellikleri geliştirmeye teşvik edilebileceği öngörülmektedir. Açık havada eğitim etkinliği, tematik olması ve farklı konu alanlarının kesiştirebilmesi sayesinde hemen hemen her alan için kullanılabilirdir. Sınıfın dışında, doğal ortamlarda gerçekleştirilen AHEE birçok disiplinde olduğu gibi sanat eğitimi için de farklı bir alternatif bir model oluşturabileceği düşünülmektedir. Sanat eğitimi duyuların duygularla iletişimi aracığıyla ortaya çıkan yaratıcı ifade gücünü besler niteliktedir. Bu bağlamda öğrenciler ancak yaparak, yaşayarak öğrenme paradigması doğrultusunda duyular yardımıyla aktif bir şekilde aldıkları bilgiyi yapılandırır ve bütünleştirebilirler. AHE yaklaşımı rastlantısal deneyimlere açık bir öğrenme ve öğretme süreci içermektedir. Bu durumda AHEE’nin Görsel Sanatlar Dersi için sunacağı rastlantısal deneyimlerin, öğrenme sürecine yansıması olumlu ve olumsuz yönleriyle tartışılması faydalı olacağı öngörülmektedir.

Anahtar Kelimeler

Açık Havada Eğitim, Sanat Eğitiminde Yeni Yaklaşımlar, Görsel Sanatlar öğretimi, Aktif Öğrenme

Destekleyen Kurum

Anadolu Üniversitesi 1603E100 No'lu BAP projesi kapsamında desteklenen "ORTAOKUL GÖRSEL SANATLAR DERSİNDE AÇIK HAVA EĞİTİM UYGULAMALARI: BİR DURUM ÇALIŞMASI" adlı doktora tezinden türetilmiştir.

Proje Numarası

1603E100

NEW APPROACHES IN VISUAL ARTS TEACHING: OUTDOOR EDUCATION

Öz

This study in which handled within the framework of new approaches in visual arts education, the outdoor training (OT) model was studied by using the descriptive analysis method, one of the qualitative research methods. In Outdoor Education Activities (OTA); It is aimed to increase the cognitive, affective and operant level of the individual with the use of open spaces in a programmed educational system. In a Visual Arts Class structured with OTA, students; It is predicted that it can be encouraged to develop characteristics such as active leadership, teamwork, peer relations, environmental awareness. The outdoor training activity can be used for almost any area thanks to its thematic nature and the ability to cross different subject areas. It is thought that OTA, which is performed outside the classroom, in natural environments, can create a different alternative model for art education as in many disciplines. Art education fosters the creative expression power that emerges through the communication of the senses with emotions. A, students can only structure and integrate the information they actively receive with the help of their senses in line with the paradigm of learning by doing and experiencing. OTA approach includes a learning and teaching process open to random experiences. In this case, it is predicted that it will be beneficial to discuss the reflection of the random experiences that OTA will provide for the Visual Arts Lesson with the positive and negative aspects of the learning process.

Anahtar Kelimeler

New Approaches in Art Education, Visual Arts Teaching, Active Learning, Outdoor Education

Proje Numarası

1603E100

Kaynakça

• Acer, D. ve Gözen, G. (2013). Çocuk ve Mimarlık Çocuklar İçin Mimari Tasarım Öğretim Programı. Ankara: Anı Yayıncılık.
• Açıkgöz, K. Ü. (2001). “Aktif Öğrenme”. Tarım Ekonomisi Dergisi, 6, 52-62.
• And, M. (2003). Oyun ve Büğü Türk Kültüründe Oyun Kavramı. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
• Anonymous (1995), “Outdoor Management Development - Reality Or Illusion” Journal of European Industrial Training, Vol. 19 No. 6, 20-1.
• Attarian A,. (2005), The Research And Literature On Challenge Courses: An Annotated Bibliographe 2nd. Edition.
• Artut, K. (2002). Eğitim Fakülteleri ve İlköğretim Öğretmenleri İçin Sanat Eğitim Kuramları Ve Yöntemleri. Ankara: Anı Yayıncılık.
• Ayaydın, A., Vural, D., Tuna, S., Yılmaz, M. G. (2011) Sanat Eğitimi ve Görsel Sanatlar Öğretimi (2. Baskı) Ankara: Pegem Akademi.
• Buyurgan, U., Buyurgan S. (2012) Sanat Eğitimi ve Öğretimi (3. Baskı). Ankara: Pegem Akademi
• Bogan, W.J. Jr. (1973). “Environmental education redefined”. Journal Of Environmental Education, 4(4), 1-3.
• Chapman, S. (1995). What İs Experiential Education? What İs The Question? The Theory Of Experiential Education (236-239). Dubuque, IA: Kendall/Hunt Publishing Company.
• Çalışkan, N. ve Karadağ, E. (2014). Eğitimde drama teorik temelleri ve uygulama örnekleri (3.Baskı)Ankara: Anı Yayıncılık.
• Çelebi, M. Alkurt S. Ö., Doğu G., (2003). “Yönetici Yetiştirmede Farklı Bir Yaklaşım: Rekreasyon ve Doğa Eğitimi”. Gençlik Boş Zaman ve doğa sporları sempozyumu, Ankara.
• Dahlgren, L. O. and Szczepanski, A. 1998. Outdoor Education – Literary education and sensory experience. An attempt at defining the identity of outdoor education Linköping University. Kinda Education Center, No 1
• Dewey, J. (1897). “My pedagogic creed”. The School Journal, LIV(3), 77-80.
• Dewey, J. (1938). Experience and education. New York, NY: Kappa Delta Pi.
• Dewey, J. (2007). Deneyim ve eğitim. (Çev. Sinan Akıllı). Ankara: Odtü Yayıncılık. Doğa eğitimi ders dışı öğretim faaliyetlerine örnek. Ankara: Anı Yayıncılık.
• Dinç, S.C.( 2006). Doğa Sporları Etkinliklerine İlişkin Liderlik Ölçeğinin Geliştirilmesi, Spor Bilim- leri ve Teknolojisi Programı Doktora Tezi, Hacettepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü.
• Disinger, J. F. (1985). “What research says”. School Science and Mathematics, 85(1), 59- 68.
• Ford, P. (1981). Principles and practices of outdoor/environmental education. New York,NY: John Wiley & Sons.
• Ford, P. (1986). “Outdoor education: Definition and philosophy”. ERIC Digest. Las Cruces, NM: ERIC Clearinghouse on Rural Education.
• Genç, S. (2014). “Sanat eğitiminde eğitsel oyunların önemi”. Bartın Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi Cilt 3, Sayı 1, (Yaz).
• Gilbertson, K., Bates T. and Mclaughlin T. (2005). Outdoor education:methods and strategies. United States: Library Of Congress Cataloging-In-Publication Data.
• Itin, C. M. (1999). “Reasserting the philosophy of experiential education as a vehicle for change in the 21st century”. The Journal of Experiential Education, 22(2), 91–98.
• Joplin, L. (1995). On defining experiential education. In K. Warren, M. Sakofs, & J. Hunt (Eds.), The theory of experiential education, 15-22. Dubuque, IA: Kendall/Hunt Publishing Company.
• Kenzie, M. Mc, (2003). “Beyond The Outward Bound Process:. Rethinking Student Learning”. The Journal of Experiential Education, Volume 26, No. 1 pp. 8.23.
• Klein, J. T. (1990). Interdisciplinarity: History, theory, and practice. Detroit, MI: Wayne State University Press.
• Kırışoğlu, O.T. (2014) Sanat Bir Serüven. Ankara: Pegem Akademi
• Kuyumcu, N. (2004). “Yaratıcı eğitim çalışmalarında bir araç: tiyatro ve canlandırma” Hasan Ali Yücel Eğitim Fakültesi Dergisi. Sayı: 2. 261-271
• Lewis, C. (1975). The administration of educations programs. Dubuque, IO: Kendall Hunt Publishing.
• Martin, A. J. & Leberman, S. I. (2005). “Personal learning or prescribed educational outcomes: A case study of the Outward Bound experience”. Journal of Experiential Education, 28(1), 44–59.
• Higgins, P ve Nicol, R (2002) “Outdoor Education”. Authentic Learning in the context of Landscapes (Vol: 2) Kisa, Sweden 2002.ISBN number 91-631
• Özen, G. (2010). Maceraya dayalı açık alan eğitimlerinin yönetsel beceriler üzerine etkisinin incelenmesi. (Yayımlanmamış Doktora Tezi), Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Bolu.
• Parr, D. M. & Trexler, C. J. (2011). Students’ experiential learning and use of student farms in sustainable agriculture education. Journal of Natural Resources & Life Sciences Education, 40(1), 172-180.
• Parkin, D. (1998). “Is outdoor education environmental education”. Environmental Education and Information, 17(3), 275–286.
• Pekşersoy, E. ve Yıldırım, O. (2008). İlköğretim Görsel Sanatlar Dersi 1-8. Sınıflar Öğretmen Kılavuzu Kitabı. (1. Baskı). İstanbul: Devlet Kitapları, Kelebek Matbaacılık.
• Robbins, A. (2015). Synthesizing the outdoor education literature to create a defination and list of primary objectives. University of Wyoming Wyoming Scholars Respository. Doctoral Projects, Masters Plan B, and Related Works, pp.12 -21-24
• Priest, S. (1986). “Redefining outdoor education: a matter of many relationships”. Journal Of Environmental Education, 17 (3), 13-15. 126.
• Priest, S. (1990). “The adventure experience paradigm”. In J. C. Miles & S. Priest (Eds.) Adventure Education (pp. 157-162). Venture: State College, PA.
• Priest, S. and Gass, A. M. (1997). Effective leadership in adventure programing. Human Kinetics, Champaing.
• Proudman, B. (1995). What is experiential education? Experiential education as emotionally engaged learning. In K. Warren, M. Sakofs, & J. Hunt (Eds.). The theory of experiential education (pp. 240-247). Dubuque, IA: Kendall/Hunt Publishing Company.
• Quay, J. and Seaman, J. (2013). John Dewey and education outdoors: making sense of the 'education situation' through more than a century of progressive reforms. Netherlands: Sense Publishers.
• Sharp, L. B. (1943). “Outside the classroom”. The Educational Forum, 7(4), 361–368.
• Shroff, M. (2011, October 23). “Interdisciplinary education”. DNA-Research, Archives & Syndication, 1-3.
• Varış, F. (1991). Eğitim bilimine giriş. Ankara: Ankara Üniversitesi Basımevi.
• Veevers, N. ve Allison,P. (2011) Kurt Hahn: Inspirational, visionary, outdoor and experiential educator. The Netherlands: Sense Publishers.