Dilin “Konuşan Dil” İçin Anlamı

Year 2009, Volume: 13 Issue: 2, 97 - 103, 29.04.2010

Müslim Akdemir Müslim Akdemir

Abstract

”Dilin konuşan dil için anlamı” insana özgü bir şey olarak kendini gösterir. Bu,
dilin insan için ne anlama geldiğinin ifade ediliş biçimidir. Anlamın taşıyıcısı olan dil
ile insan ilişkisi açık-seçik çözülmediği takdirde dilin insan için önemi belirsiz kalır. Bu
nedenle dilin insan için taşıdığı anlam önemlidir. Bu ilişki iyi algılandığı takdirde hem
dildeki gerçekliği hem de dil-dışı gerçekliği anlamak yolunda ciddi adım atılmış olur.
Çünkü insan dünyasında, insana özgü yaşama çevresinde ne varsa hep dilin gerçekleştirdikleriyle
başarılmıştır.

Keywords

Dil, Konuşan dil, Dilin insan için anlamı, Dil-insan ilişkisi

References

• Akarsu, Bedia. (1984). Wilhem Von Humboldt’da Dil- Kültür Bağlantısı, İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Becermen, Metin. (2004/1). “Dilthey, Heidegger ve Gadamer’de Anlama Sorunu”, Ulu- dağ Üniversitesi Fen- Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi, 5 (6), Bursa.
• Bingöl, Abdulkuddüs. (2007/2). “İletişim Bağlamında Anlam ve Dil”, Felsefe Dünyası, Sayı: 46.
• Bumann, Waltraud. (1990). “Dil Felsefesi”, Günümüzde Felsefe Disiplinleri, (Çev.: Do- ğan Özlem), İstanbul: Ara Yayıncılık.
• Çotuksöken, Betül, (1998). Kavramlara Felsefe ile Bakmak, İstanbul: İnsancıl Yay.
• Gadamer, H.G. (1977). Philisophical Hermeneutics, (Tarns. and edited by David E. Lin- ge), Los Angeles: University of California Press.
• Gadamer, H.G. (1996). Truth and Method, (Trans, by Joel Weinsheimer and Donald G. Marshall), New York: The Continuum Publishing Company.
• Heıdıgger, M. (2002). “Hümanizm Üzerine Mektuplar”, Hümanizmin Özü ( Çev.: Ahmet Aydoğan), İstanbul: İz Yayıncılık.
• Hekman, Susan. (1999). Bilgi Sosyolojisi ve Hermeneutik Manhaim, Gadamer, Foucault ve Derrida (Çev.: H. Arslan, B. Balkış) İstanbul: Paradigma Yay.
• Locke, John. (1992). İnsan Anlığı Üzerine Bir Deneme, (Çev.: Vehbi Hacıkadiroğlu) İs- tanbul: Ara Yayıncılık.
• Kalaycı, Nazile. (2004). “Heidegger’in Dil Felsefesi: Dil ve Dilin Özü”, Yeditepe’de Fel- sefe, İstanbul: Yeditepe Üniversitesi Yay., 1 (3), Haziran, ss. 217–233
• Maggee, Bryan. (1979). Yeni Düşün Adamları, Haz.: Mete Tunçay, İstanbul: Milli Eğitim Basımevi.
• Mengüşoğlu, Takiyettin. (1983). Felsefeye Giriş, İstanbul: Remzi Kitabevi.
• Polmer, Richard E. (2002). Hermenöti, (Çev.: İbrahim Görener), İstanbul: Anka Yay.
• Porzig, Walter. (1990). Dil Denen Mucize, II, Ankara: Kültür Bakanlığı Yay.
• Soykan, Ömer Naci (1995) Felsefe ve Dil Wittgenstein Üzerine Bir Araştırma, İstanbul: Kabalcı Yayınevi.
• Utku, Ali. (2009). Ludwig Wittgenstein Erken Dönemde Dilin Sınırları ve Felsefe, Doğu- Batı Yay.
• Uygur, Mermi. (1997). Dilin Gücü, İstanbul: Yapı Kredi Yay.
• Wien, Herman. (1959). Tarih İnsan ve Dil Felsefesi Üzerine Altı Konferans, (çev. İsmail Tunalı), İstanbul: İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yay.
• Wittgenstein, Ludwig. (1985). Tractatus Logico-Philophicus, (Çev.: Oruç Aruoba) İstan- bul: B/F/S Yay.