Öz
Yaratılmışların en mükemmeli olan insanoğlu, tüm
yaşamı boyunca her zaman güzeli aramış ve estetik olanın peşinde koşmuştur.
Kavram olarak güzellik her ne kadar göreceli bir yapı gösterse de, özellikle
antik Grek sanatında Klasik Dönem olarak adlandırılan MÖ 490 – 330 aralığını
kapsayan süreçte, Grek filozofları ve heykeltıraşları tarafından fiziki manada
“matematiksel güzellik” olarak yorumlanıp; heykeltıraşlıkta çıplak insan
vücuduyla yansıtılmaya çalışılmıştır. Pythagorasçı düşünceye dayalı
matematiksel güzellik, ya da kısaca Eski Yunancada “Yasa, ölçü, kural” anlamına
gelen “Kanon”; heykeltraş Myron ile başlamış ancak asıl manasını Polykleitos ve
Lysippos’da bulmuştur. Sanatta “Kanonik Ölçü” mükemmelliğin yakalandığı en son
noktayı ifade eder. Praksiteles ve Skopas mükemmel güzelliği, fiziksel olmaktan
çok, içsel yapıyla yani, ruhsal özelliklerle ilişkilendirerek; estetik değeri
kabul edilmiş kanonik güzelliği, “ethos” ve “pothos” da aramışlardır. Bu
makalede de konunun anlaşılabilirliği bağlamında, öncelikli olarak Grek anıtsal
heykeltıraşlığının ortaya çıkış süreci kısaca anlatılmıştır. Ardından, ana
hatlarıyla kendine has bir çizgi kazanarak, zirveye ulaştığı Klasik Dönem’de
Grek Heykeltraşlığı’nın oluşumunu etkileyen felsefi akımlar, ön plana çıkan
belli başlı heykeltıraşlar, eserleri, bu eserlerde izlenebilen sanatsal
farklılık olguları, estetik arayışı ve kavramlar bir bütün halinde aktarılmaya
çalışılmıştır. Çalışma sonunda faydalanılan kaynaklar ile yine bu konu ile
ilgili ayrıntılı bilgilere yer verilmiş diğer yayınlar bir bütün halinde
verilmiştir.