The Periphrastic Declension in Morphology and Syntax of Turkish

Yıl 2016, Cilt: 2 Sayı: 3, 79 - 89, 01.10.2016

Ali Ozkul

Öz

The focus of this research is periphrastic declension in Turkish and the cases in which this phenomenon occurs. This study aims to investigate the examples of periphrastic declension in morphology and syntax of Turkish. The definition and interpretation of periphrastic declension by linguists are presented in the first part of the study. The occurrences of declension are classified into subcategories and each subcategory is exemplified in the second part. Neighbor and kindred languages which display similar properties regarding declension are demonstrated within a table. Lastly, it is argued that the use of more than one form for one meaning does not indicate ungrammaticality or redundancy in a language but it is a necessity required by the language itself

Anahtar Kelimeler

Periphrastic declension, sign, necessity

Türkçe Biçim Bilgisinde ve Söz Diziminde Artıklı Çekim

Öz

ve nasıl kullanıldığıdır. Makalenin amacı ise artıklı çekim kullanımını biçim bilgisinde ve söz diziminde sınıflara ayırarak konuyu anlaşılır bir biçimde anlatmaktır. Öncelikle artıklı çekimin dil bilimi araştırmacıları tarafından nasıl yorumlandığı, nasıl adlandırıldığı üzerinde durulmuş ve artıklı çekimin tanımı yapılmıştır. Daha sonra artıklı çekim konusu alt başlıklara ayrılmış ve konuyla ilgili çeşitli örnekler verilmiş, konu Türkçenin komşu ve akraba dillerinde de tablo olarak gösterilmiştir. Ayrıca dilde birden fazla gösterge kullanımının bir fazlalık, kural dışılık değil bir gereklilik olduğu örneklerle açıklanmıştır

Anahtar Kelimeler

Artıklı çekim, gösterge, gereklilik

Kaynakça

• Coşkun, J. (2012).
• “Türkçe, Rusça ve İngilizce’de Özne
• Göstergeleri”, Taviçeski Devlet Üniversitesi Dergisi Kultura Narodov Priçernonmya, ss.148-151.
• Karaağaç, G. (2013). Dil Bilimi Terimleri Sözlüğü. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
• Korkmaz, Z. (1960). “Türkçede Ek Yığılması Olaylarının Meydana Gelişi Üzerine”, TDAY Belleten, ss. 173–180.
• Korkmaz, Z. (2000). Türkçede Eklerin Kullanış Şekilleri ve Ek Kalıplaşması Olayları. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
• Öztürk, B. (2000). “Bir Adıl-Düşürme dili olarak Türkçe”, XIII. Türk Dilbilim Kurultayı Bildirileri, [Proceedings of the XIII. National Conference on Turkish Linguisctics], Boğaziçi Üniversitesi, İstanbul, Türkiye.
• Tekin, Ş. (1962). “Türkçede Eklerin Kullanılış Şekilleri ve Ek Kalıplaşması Olayları [Zeynep Korkmaz], (Kitaplar - Tenkit)”, Türk Dili Dil ve Edebiyat Dergisi, Cilt 7, Sayı 133, ss. 69-71. Coşkun, J. (2012).
• “Türkçe, Rusça ve İngilizce’de Özne Göstergeleri”, Taviçeski Devlet Üniversitesi Dergisi Kultura Narodov Priçernonmya, ss.148-151.
• Karaağaç, G. (2013). Dil Bilimi Terimleri Sözlüğü. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
• Korkmaz, Z. (1960). “Türkçede Ek Yığılması Olaylarının Meydana Gelişi Üzerine”, TDAY Belleten, ss. 173–180.
• Korkmaz, Z. (2000). Türkçede Eklerin Kullanış Şekilleri ve Ek Kalıplaşması Olayları. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
• Öztürk, B. (2000). “Bir Adıl-Düşürme dili olarak Türkçe”, XIII. Türk Dilbilim Kurultayı Bildirileri, [Proceedings of the XIII. National Conference on Turkish Linguisctics], Boğaziçi Üniversitesi, İstanbul, Türkiye.
• Tekin, Ş. (1962). “Türkçede Eklerin Kullanılış Şekilleri ve Ek Kalıplaşması Olayları [Zeynep Korkmaz], (Kitaplar - Tenkit)”, Türk Dili Dil ve Edebiyat Dergisi, Cilt 7, Sayı 133, ss. 69-71.