Türk Ceza Kanunu’nda bileşik suç

Yıl 2012, , 43 - 68, 01.03.2012

Pervin Aksoy İpekçioğlu

https://doi.org/10.1501/Hukfak_0000001650

Cited By: 2

Öz

Ceza kanununun birden çok ihlali “suç çokluğu”nu ortaya çıkarır. Ceza hukukunda birden çok suç birden çok cezayı gerektirir. Ancak kanun koyucu bazı hallerde suç sayısı kadar ceza verilir ilkesinden ayrılarak, suçların içtima edeceğinden söz eder. Suçların içtimaı denilen durumlarda, birden çok ihlal ve ihlal sayısı kadar suç olmasına rağmen, bu suçlara tek bir ceza verilmesi öngörülür. Suçların içtimaında birden çok suç söz konusu olduğundan, öncelikle suç sayısını tespit etmek gerekir. Suç sayısını tespitte esas alınacak ölçüt normun ihlalidir. Kanun koyucu, 5237 sayılı TCK’nın 42–44. maddelerinde suçların içtimaına yer vermiştir. Kanunun 42. maddesinde bileşik suç, biri diğerinin unsurunu veya ağırlaştırıcı nedenini oluşturması dolayısıyla tek fiil sayılan suç olarak tanımlanmıştır. Bileşik suçta, iki ya da daha fazla suç biraraya gelerek ya yeni bir suçun unsurlarını ya da biri diğerinin ağırlaştırıcı nedenini oluşturur(lar). Bu nedenle, kanun koyucunun TCK md. 42’de öngördüğü bileşik suç tanımlaması isabetli değildir. Kanun koyucu, TCK’nın çeşitli hükümlerinde bileşik suçun türlerine yer vererek ortaya çıkan suçların içtima edeceğine işaret etmiştir. Böylece kanundaki birden fazla norm ihlal edilmesine rağmen, bu suçlar kanun koyucunun iradesiyle tek bir normda birleştirilmekte ve bu hallerde, fail her bir suç için öngörülen cezaların toplamından değil, bileşik suç için öngörülen cezadan sorumlu olmaktadır. Diğer yandan kanun koyucu bir tercih yaparak bazı suç tiplerinde bileşik suç yapısının çözülmesini ve her iki suç tipinden de ceza verilmesini öngörmüştür. Bileşik suç olarak nitelendirilemeyecek olan diğer suç tipleri ise birbirine bağlı suçlardır. Amaç – araç suç ilişkisi içerisinde işlenen söz konusu suçlar bileşik suç değildir ve faile her ikisinden de ceza vermek gerekir

Anahtar Kelimeler

Suç çokluğu, suçların içtimaı, bileşik suç, unsur suç, ağırlaştırıcı neden

The Combined Crime in the Turkish Criminal Code

Öz

When an individual violates multiply to the criminal code, we are called “the plurality of crimes”. In the criminal law, more crimes require more sanctions. However, the legislator leaves “the principle of the amount of crimes which are equal to the amount of sanctions” and decides the concurrence of crimes. Although the meaning of crime concurrence is the plurality of violence that requires the plurality of crimes; which also the legislator creates only one sanction for all of the crimes. In the concurrence of crimes, there is plurality of crimes, that’s why first of all we have to determine the amount of crimes. The criteria for determining the amount of crimes is “the violence of norm”. The legislator imposes the concurrence of crimes according to article 42-44 of the Turkish Criminal Code. Article 42 includes combined crimes which refers to when a crime constitutes the element of another or the aggrative reason of other crimes. In the combined crimes, two or more crimes unite together and form the elements of a new crime or a crime constitutes the aggrative reason of another. So, the definition of article 42, which is set up by the legislator, is not succesfull. The legislator imposes the types of the combined crime in criminal code. In this way, the concurrence of crimes is composed in the code. The result of this formulation is that the crimes unite in a norm by the enactment of the legislator and the offender is only responsible for the sanction that is laid down for the combined crime, not the sum of sanctions which is imposed for every crime. On the other hand, the legislator chooses some types of crimes as the combined crimes that solve the structure of them and rules more sanctions for every crime, not only one for the combined crime. The other type of crime which is not characterized as combined crime is interconnected crime. It is processed in the chain of aim – instrument. So it is not characterized as the combined crime; the result is the offender is responsible from either aim or instruments crime

Anahtar Kelimeler

Plurality of crime, concurrence of crime, combined crime, aggrative reason, element crime

Kaynakça

• Alacakaptan, Uğur (1967). Suçun Unsurları. Ankara.
• Antolisei, Francesco. (1989). Manuale di Diritto Penale. PG, Milano.
• Artuç, Mustafa – Akkaya, Çetin – Gedikli, Cemil. (2008). Türk Ceza Kanunu, (2.bs), Ankara.
• Bettiol, Giuseppe (1976). Diritto Penale. Padova.
• Centel, Nur – Zafer, Hamide – Çakmut, Özlem. (2005). Türk Ceza Hukukuna Giriş, (3.bs), İstanbul.
• Demirtaş, Timur. (2005). Ceza Hukuku Genel Hükümler. (3.bası). Ankara.
• Dönmezer, Sulhi – Erman, Sahir. (1997). Nazarî ve Tatbikî Ceza Hukuku, Genel Kısım, C. I. (12.bs). İstanbul (C. I)
• Dönmezer, Sulhi – Erman, Sahir. (1994). Nazarî ve Tatbikî Ceza Hukuku, Genel Kısım, C. II, (10.bs), İstanbul (C. II)
• Erem, Faruk. (1995). Ümanist Doktrin Açısından Türk Ceza Hukuku, C. I, Genel Hükümler. (13.Tıpkı bs). Ankara.
• Hafızoğulları, Zeki. 5237 Sayılı Türk Ceza Kanununda Bileşik Suçun Tanımı Hakkında, www.zekihafizogullari.com/Makaleler/TCK%20 Bilesik%20Suc.doc, Atıf Tarihi: 4.3.2011 (Bileşik suç)
• Hafızoğulları, Zeki. (2008). Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler. Ankara (Genel hükümler)
• Hakeri, Hakan. (2009). Ceza Hukuku Genel Hükümler. (8.bs), Ankara İçel, Kayıhan. (1972). Suçların İçtimaı, İstanbul.
• Keskin Kiziroğlu, Serap. (2008). Yeni Türk Ceza Kanunu’nda Kadına İlişkin Düzenlemeler ve Cinsel Suçlar. Ord. Prof. Dr. Sulhi Dönmezer Armağanı, C. II, Ankara, s. 1995-1004.
• Koca, Mahmut – Üzülmez, İlhan. (2009). Türk Ceza Kanunu Genel Hükümler, Ankara.
• Malkoç, İsmail – Güler, Mahmut. (1996). (Uygulamada) Türk Ceza Kanunu, C. 4, Ankara.
• Malkoç, İsmail. (2009). Türk Ceza Kanunu Uygulamasında Cinsel Suçlar, Ankara.
• Mantovanı, Ferrando. (1992). Diritto Penale, PG., Padova.
• Önder, Ayhan. (1992). Ceza Hukuku Dersleri, İstanbul.
• Özgenç, İzzet. (2008). Türk Ceza Hukuku Genel Hükümler, Ankara.
• Paglıaro, Antonio. (1961). Concorso di reati. in Enciclopedia del diritto, Vol. VIII, s. 660-670.
• Pazarcı, Hüseyin. (1999). Uluslararası Hukuk Dersleri. II. Kitap, Ankara.
• Piacenza, Scipione. (1967). Reato complesso. in Nov. Dig. It., Vol. XIV, s. 963-967.
• Punzo, Massimo. (1951). Reato Continuato, Padova.
• Tezcan, Durmuş – Erdem, Mustafa Ruhan – Önok, Murat. (2008). Teorik ve Pratik Ceza Özel Hukuku. Ankara.
• Toroslu, Nevzat - Ersoy, Yüksel. Kanunlaşmaması Gereken Bir Tasarı, Türk Ceza Kanunu Reformu, İkinci Kitap, Türkiye Barolar Birliği, s. 1-20.
• Vassali, Giuliano. (1987). Reato Complesso. in Enciclopedia del diritto, Vol. XXXVIII, s. 817-839.
• von Glahn. (1996). Gerhard, Law Among Nations, An Introduction to Public International Law. USA.
• Yalçın Sancar, Türkan. (2007). Yeni Türk Ceza Kanunu’nda “Zincirleme Suç”. TBBD, S. 70, s. 244-259 (Zincirleme suç).
• Yalçın Sancar, Türkan. (1995). Müteselsil Suç. Ankara (Müteselsil suç).
• Yılmaz, Ejder. (1996). Hukuk Sözlüğü. (Genişletilmiş 5.bs.), Ankara.
• Zafer, Hamide. (2010). Ceza Hukuku Genel Hükümler İstanbul.