Understanding the Oaths Uttered on Things Other Than Allah in the Qur’ān in Terms of Contextual Signification

Yıl 2016, , 85 - 102, 01.04.2016

Kutbettin Ekinci

https://doi.org/10.1501/Ilhfak_0000001446

Öz

Understanding the Oaths Uttered on Things Other Than Allah in the Qur’ān in Terms of Contextual Signification Taking oath/swearing is one of the important ways of giving assurance in Arabic language. People of the dominantly oral culture in the Arab society during the time of the revelation of the Qur’an would use oath to reassure the addresses, and so oaths would serve as something of a document to convince the interlocutor. One may very well say that the Qur’an’s ways of uttering oath are not far from those of the people of that society. However, there are also the kinds of oaths that are not of the same nature. This article investigates and offers an analysis about the possible reasons for taking oath on things other than God in the Qur’an. The present study argues that the oaths which Allah utters on creatures do not have an apodosis with the intention of providing assurance. It instead advances the idea that use of such oaths with no conclusions and semantic indicators is peculiar to the Qur’an. This article thus explores reasons for oaths without apodosis and, based an Arabic linguistic rules, proposes a solution as to how to understand these kinds of statements

Anahtar Kelimeler

Oath/swearing, oaths in the Qur’anic, ta kīd, apodosis in oaths, Arabic language

Kur’an’da Allah’ın Zatı Dışında Kullanılan Yeminleri Sözün Maksadı Açısından Anlamak

Öz

Yemin, Arap dilinin önemli te’kid üsluplarından biridir. Kur’an’ın indiği toplum, bu üslubu kullanıyordu. Kur’an’ın kullandığı yemin üslubu, indiği toplumun kullandığı yemin üslubuna uzak sayılmaz. Yemin, sözlü dile sahip olan Arap toplumunda muhatabını ikna etmek için bir belge niteliğindeydi. Ama bu niteliği taşımayan yemin türleri de vardır. Bu makale, yeminin Arap toplumunda sık kullanılma sürecini ve mahlukat üzerine yemin etme nedenini araştırmaktadır. Kur’an’da Allah’ın mahlukata yemin etmesinin te’kid anlamı taşımadığını iddia etmektedir. Bu tür yeminlerin açık bir karîne olmadan cevapsız olarak kullanılması bu çalışmaya göre Kur’an’a özgü bir üsluptur. Bu makale cevapsız olarak kullanılan bu tür ifadelerin sebebini tespit etmekte ve Arap dili kurallarına göre bir çözüm önermektedir

Anahtar Kelimeler

Yemin, Kur’an’da yeminler, te’kid, yeminin cevabı, Arap dili

Kaynakça

• Bintu’ş-Şāṭi , Ā işe Muḥammed Ali Abdurraḥmān. et-Tefsīru’l-Beyānī. Kahire: Dāru’l-Me ārif, tsz.
• el-Cāḥiẓ, Ebū Us̱ mān Amr b. Baḥr. el-Beyān ve’t-Tebyīn. Tah. Abdusselām Hārūn. Kahire: Mektebetu’l-Ḫāncī, 1998.
• el-Cevherī, Ebū Naṣr İsmā īl b. Ḥammād. eṣ-Ṣiḥāḥ Tācul-LuŞa ve Ṣiḥāḥu’l
• Arabiyye. Tah. Aḥmed AbdulŞafūr Aṭṭār. Beyrut: Dāru’l- İlm li’l-Melāyīn, 1987.
• Coşkun, Muhammed. “Aksâmu’l-Kur’ân: 89/Fecr, 1-14. Âyetleri Örneğinde Yemin İfadelerinin Anlaşılması ve Tercüme Edilmesi,” Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 46 (2014), ss.37-68.
• Ebū Ḥayyān, Muḥammed b. Yūsuf el-Endelusī. el-Baḥru’l-Muḥīṭ. Tah. Ṣidḳī Muḥammed Cemīl. Beyrut: Dāru’l-Fikr, 1420.
• el-Ferāhī, Abdulḥamīd. İm ān fī Aḳsāmi’l-Ḳur ān. Kahire: el-Mektebetu’s-Selefiyye, 1349.
• İbn Āşūr, Muḥammed Ṭāhir b. Muḥammed. et-Taḥrīr ve’t-Tenvīr. Tūnis: ed-Dāru’t- Tūnisiyye, 1984.
• İbn Cinnī, Ebū’l-Fetḥ Us̱mān. el-Ḥaṣā iṣ. Tah. Muḥammed Alī en-Neccār. [Kahire]: el-Mektebetu’l- İlmiyye, tsz.
• İbn Hişām, Abdullāh b. Yūsuf b. Aḥmed el-Enṣārī. MuŞnī’l-Lebīb an Kutubi’l- E ārīb. Tah. Abdullaṭīf Muḥammed el-Ḫaṭīb. Kuveyt: et-Turās̱ u’l- Arabī, 2000.
• İbn Ḳayyim el-Cevziyye, Ebū Abdullāh Muḥammed b. Ebū Bekr. et-Tibyān fī Eymān’il-Ḳur ān. Tah. Abdullāh b. Sālim el-Baṭāṭī. Mekke: Dāru Ālemi’l- Fevā id, 1429.
• İbn Manẓūr, Ebū’l-Faḍl Cemāluddīn Muḥammed Mukerram. Lisānu’l- Arab. Beyrut: Dāru Ṣādir, tsz.
• İbn Raşīḳ el-Ḳayravānī, Ebū Alī el-Ḥasen. el- Umde fī Meḥāsini’ş-Şi r ve Ādābihi ve Naḳdihi. Tah. Muḥammed Muḥyiddīn Abdulḥamīd. Beyrut: Dāru’l-Cīl, 1981.
• Naṣṣār, Ḥuseyn. el-Ḳasem fī’l-Ḳur āni’l-Kerīm. Kahire: Mektebetu’s̱-S̱eḳāfeti’d- Dīniyye, 2001.
• en-Necīramī, Ebū İsḥāḳ İbrāhīm b. Abdullāh b. Muḥammed. Eymānu’l- Arab fī’l- Cāhiliyye. Tah. Muḥibuddīn el-Ḫaṭīb. Kahire: el-Maṭba atu’s-Selefiyye, 1343.
• er-Rāzī, Faḫruddīn Ebū Abdullāh Muḥammed b. Umer. Mefātīḥu’l-İayb. Beyrut: Dāru İḥyā i’t-Turās̱i’l- Arabī, 1420.
• es-Selāmī, Muḥammed el-Muḫtār. el-Ḳasem fī’l-LuŞa ve fī’l-Ḳur ān. Beyrut: Dāru’l- İarbi’l-İslāmī, 1999.
• es-Semīn el-Ḥalebī, Aḥmed b. Yūsuf. ed-Durru’l-Meṣūn fī Ulūmi’l-Kitābi’l- Meknūn. Tah. Aḥmed Muḥammed al-Ḫarraṭ. Dimeşḳ: Dāru’l-Ḳalem, tsz.
• es-Suyūṭī, Celāluddīn Abdurraḥmān. el-İtḳān fī Ulūmi’l-Ḳur ān. Tah. Muṣṭafā Dīb el-BuŞā. Beyrut: Dāru İbn Kes̱ īr, 1987.
• Toprak, M. Faruk. “Klasik Arap Şiir ve Nesrinde En Sık Rastlanan Yeminler,” Nüsha Şarkiyat Araştırmaları Dergisi 2:7 (2002), ss.73-82.
• Turan, Abdulbaki. “Kur’an-ı Kerim’deki Yeminler,” Selçuk Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 2 (1986), ss.97-114.
• ez-Zemaḫşerī, Ebū’l-Ḳāsim Maḥmūd. el-Keşşāf an Ḥaḳā iḳi’t-Tenzil. Beyrut: Dāru’l-Kitābi’l- Arabī, 1407.
• Kur’an-ı Kerim Meali. http://mushaf.diyanet.gov.tr (24/07/2015)