Cemil Hakyemez. Osmanlı-İran İlişkileri ve Sünni-Şii İttifakı. 1. Basım. İstanbul: Kitap Yayınevi, 2014. 207 s. ISBN: 978-605-105-129-1.

Yıl 2015, Cilt: 56 Sayı: 1, 233 - 245, 01.04.2015

İsmail Akkoyunlu

https://doi.org/10.1501/Ilhfak_0000001433

Öz

anılmıştır. Ancak bu süreçte az da olsa barış amaçlı yakınlaşma girişimleri de yaşanmış, fakat yazarın da belirttiği gibi, şartlar gereği bu olumlu girişimler hep ikinci planda kalmıştır. Yazara göre, Şiî-Sünnî ilişkilerinin ittifak arayışlarına ve birbirini anlamaya yönelik girişimlere sahne olan bu yönünün bilimsel yöntemlerle gün yüzüne çıkarılması, son derece önemlidir (s.8). Kaldı ki yazarın Şiî-Sünnî ittifak girişimlerini araştırma konusu olarak seçmesi, tam olarak bu gerçeklik ve ihtiyaçla ilgilidir. Unutulmamalıdır ki kökleri çok eskilere dayanan Şiî-Sünnî kutuplaşması, anakronik bir biçimde konuyla neredeyse hiçbir organik bağı bulunmayan sonraki dönem Müslümanları tarafından da tevarüs edilmiş, dahası bu konu, Şiî-Sünnî ilişkilerinin mihverini oluşturmuştur. Tek başına bu tespit bile Şiî-Sünnî ilişkilerinin tarihsel köklerinin açığa çıkarılmasının İslam dünyası açısından ne tür anlamlar ifade ettiğinin anlaşılması için yeterlidir. Şiî-Sünnî