Public Personnel System in Turkey: Administrative, Military, Academical, Judical Personnel

Yıl 2009, Cilt: 64 Sayı: 01, 201 - 245, 01.01.2009

İpek Özkal Sayan

https://doi.org/10.1501/SBFder_0000002092

Cited By: 9

Öz

Turkish public system is based on four pillars. These are administrative, military, academical and judicial areas. The principles, regarding each of these four different personel types, are being established within different personnel laws. The reason of this difference between four separate personel regimes is not the method of legislation, it is related to the principle of the state sovereignty which is inherited from the Ancient Greece. It is possible to create a single integrated personnel law instead of the existing four separate personnel regimes but this will not bring “progress” into the system. This is because, firstly, these differences help to separate administrative, military, academical and judicial personnel from each other and, secondly, these differences are firmly grounded on historical and political processes. Additionally, in this article we examine these differences through the lens of enduring judical arrangements and the Turkish public personnel system is studied in a wholistic manner trying to take into account all possible levels of analysis.

Anahtar Kelimeler

Administrative personnel, military personnel, academical personnel, judicial personnel, the principles of public personnel system

TÜRKİYE’DE KAMU PERSONEL SİSTEMİ: İDARİ, ASKERİ, AKADEMİK, ADLİ PERSONEL AYRIMI

Öz

Türkiye’de kamu personel sistemi idari, askeri, akademik ve adli alan üzerinde yükselmekte ve bu dört alanda çalışan personelin ayrı mevzuatı bulunmaktadır. Farklı kanunlarda yer alan kamu personel yönetimi bu dört personel açısından farklılıklar göstermektedir. Farklılığın sebebi ise, yasama tekniğinden değil, devlet egemenliğinin Eski Yunan’dan beri gelen kendini toplum içinde bu dört farklı alan ve bu alanda görev yapan kamu personeli üzerinden kurumlaştırma tarzından kaynaklanmaktadır. Dört alanda çalışan personelin aynı kanun altında toplanıp, ilkelerin yeniden düzenlenmesiyle bu farklılığın giderilmesi mümkündür. Ancak bu yerinde bir davranış olmayacak, kamu personeli alanı için bir “ilerleme” sayılmayacaktır. Çünkü farklılıklar kamuda idari, askeri, akademik ve adli alanlarda çalışan kamu personelini birbirinden ayırmaktadır ve bu olması gereken, düşünsel temelleri, tarihsel ve siyasal nedenleri olan bir farklılıktır. Bununla birlikte makalede bu farklılıklar kamu personel yönetimi ilkeleri bakımından hukuksal düzenlemelere dayanılarak incelenmiş ve Türkiye’deki kamu personel sistemi tüm boyutlarıyla ortaya konmaya çalışılmıştır.

Anahtar Kelimeler

İdari personel, askeri personel, akademik personel, adli personel, kamu personel yönetimi ilkeleri

Kaynakça

• AĞAOĞULLARI, M. A. (1989), Eski Yunan’da Siyaset Felsefesi (Ankara: V Yayınları).
• ARAP, İbrahim/YILMAZ, Levent (2006), Yeni Kamu Yönetimi Anlayışının Yeni Kurumu: Kamu Görevlileri Etik Kurulu,” Amme İdaresi Dergisi, 39/2: 51-69.
• ARİSTOTELES (1998), Atinalıların Devlet (İstanbul: Çağdaş Yayıncılık) (Çev.: S. Yakup Baydur).
• ASLAN, O. E. (2005), Kamu Personel Rejimi - Statü Hukukundan Esnekliğe (Ankara: TODAİE Yayınları).
• BARAN, M. (1996), Türkiye’de Hâkim ve Savcı Adaylığı, Sorunları ve Çözüm Önerileri (Malatya: İnönü Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayınlanmamış Yüksek lisans Tezi).
• BİLA, F (20.06.2005), Milliyet Gazetesi.
• BOZKURT, Ömer/ERGUN, Turgay/SEZEN, Seriye (1998), Kamu Yönetimi Sözlüğü (Ankara: TODAİE Yayınları).
• ÇAĞLAYAN, R. (1994), Akademik Personelle İlgili İşlemlerde Yargısal Denetim (İstanbul: Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü).
• DİNÇER, G. (1996) “Adli Teşkilat, Mahkemeler,” Yeni Türkiye Dergisi, Yargı Reformu Özel Sayısı: 806– 812.
• GÜLER, B. A. (2005), Kamu Personeli: Sistem ve Yönetim (Ankara: İmge Kitabevi).
• HEGEL, G.W.F. (1991), Hukuk Felsefesinin Prensipleri (İstanbul: Sosyal Yayınlar) (Çev.: C. Karakaya).
• HOBBES, T. (1993), Leviathan (İstanbul: Yapı Kredi Yayınları) (Çev.: S. Lim).
• İBNİ HALDUN (1977), Mukaddime (Ankara: Onur Yayınları) (Çev.: T. Dursun).
• KAHRAMAN, L. (2007), “Türkiye’de Öğretim Üyesi Yetiştirme Politikası Bağlamında 35. Madde Uygulaması,” Mülkiye Dergisi, 31/ 256, 187-218.
• KARAHANOĞULLARI, Özlem Erdem/ER, Salih (2003),” İdari Yargıda Hâkim ve Savcı Adaylarının Eğitimi,” Danıştay Dergisi, 33/106:1-55.
• KELSEN, H. (2000), “Saf Hukuk Kuramı: Devlet ve Hukuk Özdeşliği,” AKAL, Cemal Bali (ed.) Devlet Kuramı (Ankara: Dost Kitabevi Yayınları).
• Milli Savunma Bakanlığı (2004), Beyaz Kitap (Ankara).
• NİZAM’ÜL MÜLK, (1999), Siyaset-name (Ankara: Türk Tarih Kurumu) (Haz: Mehmet Altay Köymen).
• ÖRNEK, A. (1998), Kamu Yönetimi (İstanbul: Metinler Matbaacılık).
• PLATON (1944), Devlet Adamı (İstanbul: Maarif Vekaleti Yayınları) (Çev.: B. Boran, Mehmet Karasan).
• PLATON (1985), Devlet (İstanbul: Remzi Kitabevi) (Çev.: S. Eyüpoğlu - M. A. Cimcoz).
• SAYAN ÖZKAL, İ. (2005), Türkiye’de Kamu Personel Sisteminin Gelişimi (Ankara: Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayınlanmamış Doktora Tezi).
• SERİM, B. (1988) “Sözleşmeli Personelin Hukuki Statüsü,” Amme İdaresi Dergisi, 21/1: 135-154.
• TORTOP, N. (1988), Kamu Personel Yönetimi (Ankara: TODAİE Yayını).
• TUTUM, C. (1970) “Yeni Personel Rejimi Üzerine,”Amme İdaresi Dergisi, 3/3: 11-29.
• YUSUF HAS HACİB, (1988), Kutadgu Bilig (Ankara: Türk Tarih Kurumu) (Çev.: R. R. Arat).
• ZENGİN, Ozan/ KARAHANOĞULLARI, Yiğit (2006), “Asistanlar Bağırıyor: Üniversite Hocaları Çıplak,” Mülkiye Dergisi, 31/251: 101-113. İnternet Adresleri
• Memurlar.Net, http://www.memurlar.net/haber/65547/ (23.7.2008).
• Türkiye İş Kurumu, http://www.iskur.gov.tr/mydocu/meslek/hakim.htm (4.10.2005).
• Türkiye İş Kurumu, http://www.iskur.gov.tr/mydocu/meslek/savc.htm (4.4.2005).