MESNEVİ’DEKİ HİKÂYELERİN EĞİTİMDE ÖRNEKOLAY YÖNTEMİ VE BAĞLAM TEMELLİ ÖĞRENME YAKLAŞIMI KAPSAMINDA DEĞERLENDİRİLMESİ (YÖNETİM BİLİMİ İÇİN SEÇİLMİŞ ÖRNEKLER)

Yıl 2018, , 63 - 79, 30.05.2018

Cemaleddin İpek

https://doi.org/10.33692/avrasyad.509963

Cited By: 1

Öz

Mevlana’nın eserlerinde hikâyeleri bir öğretim yöntemi olarak kullanmasındaki
amacı, insanların anlamakta zorlanacakları soyut gerçekleri onların kolaylıkla
anlayabilecekleri seviyeye indirgemektir. Mevlana’ya göre hikâyeler, mana tohumunun
içinde dinlendiği ölçekler gibidir. Hikâyeler, tıpkı limana ulaşıncaya kadar ihtiyaç
duyulan deniz fenerlerine benzerler. Hikâyeler, insana sonsuz bahçeden haberler
veren semavî elmanın kokusu gibidirler. Hikâyeler gerçeğe açılan birer penceredir.
Mevlana’nın hikâyeler yoluyla eğitim anlayıĢı çağdaĢ öğretim yöntemleri arasında yer
alan örnek olay yöntemi ile örtüşmektedir.
Mevlana’nın hikâyelerinde çocuk, genç, yetiĢkin, yaĢlı, erkek, kadın, kentli,
köylü, dilenci, hırsız, cariye, berber, papağan terbiyecisi, kervancı, padişah, vezir, âlim,
müderris, fakih, derviş, papaz, Yahudi, Hıristiyan, Müslüman, Mecusi vb. toplumun
bütün kesimlerinden, farklı çevrelerden seçilen tipler, aktarılan bilginin “herkese” açık
olduğunun göstergesidir. Bu yaklaşım, eğitimde son zamanlarda önerilen bağlam
temelli öğrenme yaklaĢımını çağrıĢtırmaktadır. Bu çalışmada, Mesnevi’de esas alınan
hikâye yönteminin, çağdaş öğretim yöntemleri arasında yer alan örnek olay yöntemi ve
bağlam temelli öğrenme yaklaĢımı ile karĢılaĢtırılması ve bazı hikâyelerin yönetim bilimi
açısından değerlendirilmesi amaçlanmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Mesnevi, Mevlana, Hikâye yöntemi, örnek olay yöntemi, bağlam temelli öğrenme

Kaynakça

• ACAR, B. ve Yaman, M. (2011). Bağlam temelli öğrenmenin öğrencilerin ilgi ve bilgi düzeylerine etkisi, Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 40, 01-10. AKARPINAR, B. (2005) Mevlâna Celâleddin Rûmî’nin Mesnevi ve Rubâiyyat’ında “meyve” ve “üzüm” sembolleri, Bilig, 32, 145-164. AKSOY, M. (2007). Mevlana mesnevi'sinin yaygın olarak okunmasına ontolojik bir yaklaĢım, Türk Kültürü Ve Hacı Bektaş Veli Araştırma Dergisi (www.hbvdergisi. gazi.edu.tr/ui/dergiler/42-123-136.pdf), 42, 123-136. ARIN, A. (2006). Lise yöneticilerinin öğretim liderliği davranışları ile kullandıkları karar verme stratejileri ve problem çözme becerileri arasındaki ilişki düzeyi, YayınlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi, EskiĢehir Osmangazi Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü. Aydın, Mustafa (1998). Eğitim Yönetimi. Ankara: Hatiboğlu Yayınevi. BAKAN, Ġsmail ve BüyükbeĢe, Tuba (2008). Katılımcı karar verme: Kararlara katılım konusunda çalıĢanların düĢüncelerine yönelik bir alan çalıĢması. Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 13(1), 29-56. BAYDIN, M. (2008). Mevlana’dan Öyküler, Ankara: Tutku Yayınevi. BEATTY, B. A. (2000). The emotions of educational leadership: breaking the silence, International Journal of Leadership in Education, 3(4), 331-357. ÇELĠK, V. (2007). Eğitimsel Liderlik. 4. Baskı, Ankara: PegemA Yayıncılık. DOORĠS, M. J., Kelley, J. M., and Trainer, J. F. (2002). Strategic planning in higher education, New Directions for Higher Education, 116, 5-10.