Ocularcentrism in Shakespeare’s Sonnets 46 and 47: Through the Lenses of Plato and Descartes

Yıl 2025, Cilt: 4 Sayı: 1, 63 - 75, 19.06.2025

Ajda Baştan , Yiğit Güney

Öz

This paper looks into the concept of ocularcentrism in Shakespeare’s Sonnets 46 and 47 by analysing them through the philosophical frameworks of Plato and Descartes. Both sonnets depict an internal conflict between the eyes and the heart, symbolizing different modes of perception and knowledge acquisition. Plato’s philosophy emphasizes vision as a metaphor for intellectual insight, where the true essence is perceived beyond physical appearances. In contrast, Descartes’ ocularcentrism focuses on the clarity and certainty of thought, where vision represents the mind’s capacity to discern truth from sensory deception. The analysis demonstrates how Shakespeare uses the metaphor of vision to explore themes of love, presence, and understanding, paralleling with Platonic notions of enlightenment through an intellectual vision and Descartes’ method of doubt leading to clear perception. This study not only highlights Shakespeare’s engagement with visual epistemology but also illustrates how these philosophical ideas have permeated poetic expression, offering a deeper understanding of the interplay between sight, emotion, and cognition in human experience.

Anahtar Kelimeler

Epistemology , Ocularcentrism , Plato , Sonnets , Descartes , Descartes , Descartes , Descartes , Shakespeare , Shakespeare , Shakespeare , Shakespeare

Destekleyen Kurum

no

Proje Numarası

no

Teşekkür

no

Shakespeare’in 46 ve 47 Numaralı Sonelerinde Oküler Merkezcilik: Platon ve Descartes’ın Perspektifinden

Öz

Bu çalışma, Shakespeare’in 46 ve 47 numaralı sonelerinde oküler merkezcilik kavramını Platon ve Descartes’ın felsefi yaklaşımları çerçevesinde ele almaktadır. Söz konusu soneler, göz ile kalp arasındaki çatışmayı betimleyerek duyusal ve duygusal anlayışın bilgi ve aşk arayışındaki rekabetçi doğasını simgeler. Platon’un düşüncesinde görme, entelektüel içgörüye açılan bir mecaz olarak yer alır ve gerçek bilgiye ulaşmak, fiziksel görünümlerin ötesindeki ebedi formları kavramakla mümkün olur. Buna karşılık Descartes’ın yaklaşımı, aklın açıklığına ve kesinliğine vurgu yapar. Bu bağlamda görme, duyuların aldatıcılığına rağmen gerçeği ayırt edebilme becerisini ifade eder. Shakespeare ise görme metaforunu özenle işleyerek aşk, mevcudiyet, yokluk ve öz-anlayış gibi çok katmanlı temaları sorgular. Bu sorgulama, hem Platon’un entelektüel aydınlanmaya dair düşüncesiyle hem de Descartes’ın sistematik şüphe yoluyla berraklığa ulaşma çabasıyla örtüşür. Çalışma, Shakespeare’in görsel epistemolojiyle kurduğu ilişkiyi gözler önüne sererken aynı zamanda bu felsefi bakış açılarının şiirsel dile nasıl yansıdığını da ortaya koymaktadır. Böylelikle, şiirsel ve felsefi anlatımları bir araya getirerek, Rönesans edebiyatında görme, duygu ve biliş arasındaki bağlantılara dair bir kavrayış sunmaktadır.

Anahtar Kelimeler

Descartes , Epistemoloji , Oküler Merkezcilik , Platon , Shakespeare , Soneler

Proje Numarası

no

Kaynakça

• Aristotle. (1984). De Anima (On the Soul). In J. Barnes (Ed.), The Complete Works of Aristotle, Vol. 1, pp. 641-692. Princeton University Press.
• Berger, J. (1972). Ways of Seeing. Penguin Books.
• Classen, C. (1993). Worlds of Sense: Exploring the Senses in History and Across Cultures. Routledge.
• Debord, G. (2000). The Society of the Spectacle. Black & Red.
• Descartes, R. (2006). A Discourse on the Method. Oxford University Press.
• Descartes, R. (2008). Meditations on First Philosophy. Oxford University Press.
• Fineman, J. (1984). Shakespeare’s “Perjur’d Eye”. Representations, (7), 59-86.
• Foster, H. (Ed.). (1988). Vision and Visuality. Bay Press.
• Gombrich, E. H. (1995). The Story of Art. Phaidon Press.
• Heidegger, M. (2001). Being and Time (J. Macquarrie & E. Robinson, Trans.). Blackwell Publishers Ltd.
• Howes, D. (2005). Empire of the Senses: The Sensual Culture Reader. Routledge.
• Jay, M. (1994). Downcast Eyes: The Denigration of Vision in Twentieth-century French Thought. University of California Press.
• Kant, I. (1998). Critique of Pure Reason (P. Guyer & A. W. Wood, Trans.). Cambridge University Press.
• Kott, J. (1967). Shakespeare our Contemporary. Methuen.
• Latour, B. (1987). Science in Action: How to follow Scientists and Engineers through Society. Harvard University Press.
• Locke, J. (1975). An Essay concerning Human Understanding. Clarendon Press.
• McGuire, P. C. (1987). Shakespeare’s Non-Shakespearean Sonnets. Shakespeare Quarterly, 38(3), 304-319.
• Melville, S., & Readings, B. (Eds.). (1995). Vision and Textuality. Duke University Press.
• Mulvey, L. (1975). Visual Pleasure and Narrative Cinema. Screen, 16(3), 6-18.
• Plato. (1961). The Collected Dialogues of Plato. Princeton University Press.
• Plato. (1977). Timaeus and Critias. Translated by Desmond Lee. Penguin Classics.
• Plato. (2005). The Republic (Webster’s Thesaurus Edition). ICON Classics.
• Rassokhina, E. (2016). Translating Culture-Specific Items: The Legal Terminology of Shakespeare’s Sonnet 46 in Russian Translations. Slovo: Journal of Slavic Languages, Literatures and Cultures, 57, 60-77.
• Shakespeare, W. (1992). Hamlet. Methuen Drama.
• Shakespeare, W. (1997). Shakespeare’s Sonnets (Ed. K. Duncan-Jones). Thomas Nelson and Sons Ltd.
• Shakespeare, W. (2002). The Tempest. Oxford University Press.
• Shakespeare, W. (2007). King Lear. Yale University Press.