Determination of Distribution and Potential Living Areas of Glis glis (Nehring, 1903) (Rodentia: Gliridae) in Kastamonu Province

Yıl 2020, Cilt: 4 Sayı: 2, 73 - 77, 30.09.2020

Özkan Evcin , Büşra Kalleci

https://doi.org/10.30516/bilgesci.779010

Cited By: 1

Öz

The dormouse (Glis glis) is the largest member of the dormouse family belonging to the order Rodentia (Rodents). It is known that the Glis glis has two subspecies as Glis glis orientalis Nehring (1903) in Anatolia and Glis glis pindicus Ondrias (1966) in Thrace. Glis glis which is in the LC (Least Concern) category in the IUCN Red List, has the risk of declining over time due to the effects of humans, predators, wild animals and environmental factors. In this study, the spreading areas of the species in Kastamonu were determined by direct observation methods and the possible distribution areas of the species were modeled and mapped with the maximum entropy approach (MaxEnt). In the light of the data obtained as a result of the modeling, it was seen that the most important bioclimate variables contributing to the formation of the potential distribution model of Glis glis were bio18, bio11, bio1. The AUC value of the habitat suitability model was 0.861.

Anahtar Kelimeler

Glis glis, Ecological modelling, Maxent, Wildlife, Kastamonu

Glis glis (Nehring, 1903) (Rodentia: Gliridae) Türünün Kastamonu İlindeki Yayılış Gösterdiği Alanların ve Potansiyel Dağılımının Tespit Edilmesi

Öz

Fındık faresi ailesinin en iri üyesi olan yediuyurlar (Glis glis), Rodentia (Kemiriciler) takımına mensup canlılardır. Glis glis türünün Anadolu’da Glis glis orientalis Nehring (1903) ve Trakya’da Glis glis pindicus Ondrias (1966) olmak üzere iki alt türe sahip olduğu bilinmektedir. IUCN Kırmızı Listesinde LC (Asgari Endişe) kategorisinde yer alan Glis glis nesli, zaman içinde insanlar, yırtıcılar, yaban hayvanları ve çevresel faktörlerin de etkisiyle azalma riski taşımaktadır. Bu çalışmada Kastamonu’da türün yayılış gösterdiği alanlar doğrudan gözlem yöntemleri ile tespit edilmiş ve türün muhtemel yayılış alanları maksimum entropi yaklaşımı ile (MaxEnt) modellenerek haritalandırılmıştır. Modelleme sonucu elde edilen veriler ışığında Glis glis’in potansiyel dağılım modelinin oluşmasında katkı sağlayan en önemli bioiklim değişkenlerinin bio18, bio11, bio1 olduğu, elde edilen habitat uygunluk modelinin AUC değerinin ise 0,861 olduğu görülmüştür.

Anahtar Kelimeler

Glis glis, Ekolojik modelleme, Maxent, Yaban Hayatı

Kaynakça

• Aydın, B. (2016). Türkiye'de yayılış gösteren Dryomys nitedula (Pallas, 1779) türünün (Rodentia: Gliridae) nükleer gen beta-fibrinojen (BFIBR) ile genetik varyasyonlarının belirlenmesi (Master's thesis, Niğde Üniversitesi/Fen Bilimleri Enstitüsü).
• Bieber, C. (1995). Dispersal behaviour of the edible dormouse (Myoxus glis L.) in a fragmented landscape in central Germany. Hystrix, the Italian Journal of Mammalogy, 6(1-2).
• Demirsoy, A. (1996). Türkiye Omurgalıları Memeliler. Çevre Bakanlığı, Çevre Koruma Genel Müdürlüğü, Meteksan AŞ, Ankara, 292.
• Evcin, O., Kucuk, O. & Akturk, E. Habitat suitability model with maximum entropy approach for European roe deer (Capreolus capreolus) in the Black Sea Region. Environ Monit Assess 191, 669 (2019). https://doi.org/10.1007/s10661-019-7853-x
• Gaisler, J., Holas V. & Homolka, M., l997. Ecology and reproduction of Gliridae (Mammalia) in northern Moravia. Folia Zoologica 26:213-238
• Gigirey, A. & Rey, J. M., 1999. Feacal analysis of the edible dormouse (Glis glis) in the northwest Iberian Peninsula. Zeitschrift für Säugetierkunde 64:376—379.
• Holden, M.E., “Family Myoxidae. In Mammal species of the world, a taxonomic and geographic reference (ed. D. E. Wilson & D. M. Reeder)”, Smithsonian Institution Press, Washington, 763-770, 1993.
• Hürner, H., & Michaux, J. (2009). Ecology of the edible dormouse (Glis glis) in a western edge population in southern Belgium. Vie et Milieu, 59(2), 243-250. Jones-Walters, L. M. & Corbet, G. B., 1991. Genus Glis. Pp. 264—267 in The handbook of British mammals (G. B. Corbet and S. Harris, eds.). 3rd ed. Blackwell Scientific Publishers, Oxford, United Kingdom.
• Juškaıtıs, R. & Šıožınytė, V., 2008. Habitat requirements of the commom dormouse (Muscardinus avellanarius) and the fat dormouse (Glis glis) in mature mixed forest in Lithuania. Ekologia (Bratislava) 27:143—151.
• Llkhachev, G. I., 1972. The distribution of dormice in the European part of the USSR. Fauna i Ekologiya Gryzunov 11:71 —115 (in Russian with English summary).
• Mert, A., & Kıraç, A. (2017). Isparta-Sütçüler yöresinde Anatololacerta danfordi (Günter, 1876)’nin habitat uygunluk haritalaması. Bilge International Journal of Science and Technology Research, 1(1), 16-22.
• Milazzo, A., Falletta, W. & Sarà, M., 2003. Habitat selection of fat dormouse Glis glis italicus) in deciduous woodlands of Sicily. Acta Zoologica Academiae Scientarum Hungaricae, Supplement 1 49: I 17-124.
• Miller, G. S., 1912. Catalogue of the mammals of Western Europe (Europe exclusive of Russia) in the collection of the British Museum. British Museum (Natural History), London, United Kingdom.
• Nowak, R.M., Walker’s Mammals of the World, 6th ed., John Hopkins University Press, Baltimore, 1999.
• Oruç, M. S., Mert, A., & Özdemir, İ. (2017). Eskişehir Çatacık Yöresinde, çevresel değişkenler kullanılarak Kızılgeyik için (Cervus elaphus L.) habitat uygunluğunun modellenmesi. Bilge International Journal of Science and Technology Research, 1(2), 135-142.
• Rossolimo, O. L., Potapova, E. G., Pavlinov I. Ya., Kroskop S. V. & Voltzit O. V., 2001. Dormice (Myoxidac) of the world. Archives of the Zoological Museum of the Moscow State University 42:1 - 232 (in Russian with English abstract).
• Ściński, M., & Borowski, Z. (2008). Spatial organization of the fat dormouse (Glis glis) in an oak-hornbeam forest during the mating and post-mating season. Mammalian Biology, 73(2), 119-127.
• Selçuk, S. E., Çolak, R., Karacan, G. O., & Çolak, E. (2012). Population structure of edible dormouse, Glis glis (Linnaeus, 1766) in Turkey, inferred from RAPD-PCR. Acta Zoologica Bulgarica, 64, 77-83.
• Storch, G., 1978. Glis glis (Linnaeus, 1766 Siebenschliifer. Pp. 243—258 in Handbuch der Säugetiere Europas Bd. 1, Rodentia 1 (J. Niethammer and F. Krapp, eds.). Akademische Verlagsgesellschaft, Wiesbaden, Germany.
• Wilson D.E., D. M. Reeder 2005. Mammal Species of the World. Johns Hopkins University Press.
• Yiğit, N. and Çolak, E., “Contribution to the Geographic Distribution of Rodent Species and Ecological Analyses of Their Habitats in Asiatic Turkey”, Turkish Journal of Zoology 22, 435-446, 1998