Sağlık Uygulamalarında Defansif Tıp

Yıl 2019, Cilt: 3 Sayı: 1, 12 - 19, 25.02.2019

Selma Altındiş Esra Coşar Ali Rıza Atasoy Beyza Akbaba İsmail Şimşir Semra Öz

https://doi.org/10.33716/bmedj.480177

Cited By: 3

Öz

Amaç: Bu çalışmada bir eğitim araştırma
hastanesinde çalışan hekimlerin sağlık uygulamalarındaki defansif yaklaşımlara
bakış açılarının ve buna ilişkin pratiğe yansıyan unsurların değerlendirilmesi
amaçlandı.

Gereç ve yöntem: Çalışma, Sakarya Üniversitesi
Sakarya Eğitim Araştırma Hastanesi’nde farklı kliniklerde görev yapan hekimler
ile yüz yüze görüşülerek yapılan tanımlayıcı bir araştırmadır. Çalışmaya
katılmayı kabul eden 68 hekim çalışma grubunu oluşturdu. Defansif Tıp (DT)
uygulamalarını içeren bir anket form aracılığıyla hekimlerin defansif
yaklaşımlar ile ilgili tutumları değerlendirilmiştir.

Bulgular: 
Çalışmamızda hekimlerin %81.54’ünün çok ayrıntılı kayıt tuttuğu,
%69.64’ünün tıbbi hata yapmaktan çekindiği, % 79.41’inin gerekli olmayan
testleri de isteme eğiliminde oldukları, %78.13’ünün yüksek riskli müdahaleleri
reddetme eğilimine girdikleri, %80.88’inin her hastayı potansiyel davacı görme
tedirginliği yaşadıkları, %95.45’inin ülkemiz medyasının hekimlere karşı olumlu
tutumda olmadığını düşündükleri, %74.63’ünün yeni TCK’nın hekimlikle alakalı
maddelerinden tedirginlik duyduğu belirlenmiştir.

Sonuç ve öneriler: Sonuç olarak çalışmaya
katılan hekimlerin büyük bir kısmının her hastayı potansiyel davacı görme
tedirginliği yaşadıkları, gerekli olmayan testleri de isteme eğiliminde
oldukları, yüksek riskli müdahaleleri reddetme eğilimine girdikleri
belirlenirken neredeyse tamamının ülkemiz medyasının hekimlere karşı olumlu
tutumda olmadığını düşündükleri saptanmıştır. Konuyla ilgili yasal
düzenlemelerin hassasiyetle gözden geçirilmesi, komplikasyon/malpraktis
durumunun net olarak ayırımının yapılarak uygulama yapılması ayrıca hekimlerin
etik değerler noktasında geliştirilmesinin DT uygulamalarına etkili olacağı
kanısına varıldı.

Anahtar Kelimeler

Defansif tıp, Defansif uygulama, Tıbbi malpraktis

Defensive Medicine in Health Practices

Öz

Objective: The aim of this study was to evaluate
the attitudes of physicians working in an Training and research hospital to
defensive approaches in health practices and the factors that are reflected in
the practice.

Materials and methods: In the study, the
descriptive study conducted in Sakarya University Training and Research
Hospital by face to face interview with physicians working in different
clinics. The study group consisted of 68 physicians who accepted to participate
in the study. The attitudes of the physicians towards defensive approaches were
evaluated through a questionnaire form including Defensive Medicine (DM)
practices.

Results: In our study, 81.54% of physicians kept
very detailed records, 69.64% were reluctant to make a medical error, 79.41%
were inclined to request non-essential tests, 78.13% had a tendency to reject
high-risk interventions, 80.88% it was determined that 95.45% of the patients
had a positive attitude towards the physicians and 74.63% of the patients were
worried about the new TCK.

Conclusions: As a result, it was determined that
most of the physicians who participated in the study had the anxiety of seeing
the potential plaintiffs of each patient, they tend to want the tests which are
not required, and they tend to refuse high-risk interventions. Sensitive review
of the relevant legal regulations, clear separation of complication /
malpractice status and implementation of the physicians at the point of ethical
values of the application of the DM was also considered to be effective.

Anahtar Kelimeler

Defensive medicine, Defensive practice, Medical malpractice

Kaynakça

• KAYNAKLAR1. Pellino IM, Pellino G. Consequences of defensive medicine, second victims, and clinical-judicial syndrome on surgeons’ medical practice and on health service. Updates in surgery. 2015; 67(4): 331-7.2. Vandersteegen T, Marneffe W, Cleemput I, Vandijck D, Vereeck L. The determinants of defensive medicine practices in Belgium. Health Economics, Policy and Law. 2017; 12(3): 363-86.3. Kessler D, McClellan M. Do doctors practice defensive medicine? The Quarterly Journal of Economics. 1996; 111(2): 353-90.4. Kumar P. The myth of inexpensive defensive medicine. Health Affairs. 2010; 29(11): 2126-.5. Panella M, Rinaldi C, Leigheb F, Knesse S, Donnarumma C, Kul S, et al. Prevalence and costs of defensive medicine: a national survey of Italian physicians. Journal of health services research & policy. 2017; 22(4): 211-7.6. Studdert DM, Mello MM, Sage WM, DesRoches CM, Peugh J, Zapert K, et al. Defensive medicine among high-risk specialist physicians in a volatile malpractice environment. JAMA. 2005; 293(21): 2609-17.7. Asher E, Greenberg-Dotan S, Halevy J, Glick S, Reuveni H. Defensive medicine in Israel–a nationwide survey. PLoS One. 2012; 7(8): e42613.8. Kessler DP, Summerton N, Graham JR. Effects of the medical liability system in Australia, the UK, and the USA. The Lancet. 2006; 368(9531): 240-6.9. Summerton N. Positive and negative factors in defensive medicine: a questionnaire study of general practitioners. BMJ. 1995; 310(6971): 27-9.10. Nelson LJ, Morrisey MA, Kilgore ML. Medical malpractice reform in three southern states. J Health & Biomedical L. 2008; 4: 69.11. Bergen R. Defensive medicine is good medicine. JAMA. 1974; 228(9): 1188.12. Duke L. The Medical Malpractice Threat: A Study of Defensive Medicine. Duke Law J. 1971; 939-993.13. Bergen RP. Protection against malpractice litigation. Arch Otolaryngol. 1975; 101: 182-4.14. Tancredi LR, Barondess JA. The problem of defensive medicine. Science. 1978; 200(4344): 879-82.15. Kasap H, Akar T, Demirel B, Dursun AZ, Sarı S, Özkök A, et al. Tıbbi Uygulama Hatası Riski Yüksek Olan Uzmanlık Dallarının Tıpta Uzmanlık Sınavında Tercih Edilme Önceliklerinin Yıllara Göre Değişimi. The Bulletin of Legal Medicine. 2015; 20(1): 34-7.16. Aynacı Y. Hekimlerde Defansif (Çekinik) Tıp Uygulamalarının Araştırılması. Selçuk Üniversitesi Meram Tıp Fakültesi Adli Tıp AD. Tıpta Uzmanlık Tezi, Konya, 2008.17. Yorulmaz A. İstanbul tabip odası'na yansıyan hekim hatası iddiası bulunan olguların adli tıp açısından değerlendirilmesi.[Doktora Tezi] İstanbul: İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, 2005.