Evaluation of the level of knowledge of emergency residents and intern physicians in the management of forensic cases coming to the emergency department

Yıl 2024, Cilt: 8 Sayı: 3, 148 - 155, 30.12.2024

Ramazan Kıyak , Samet Kıyak , Bahadir Çağlar , Meliha Fındık , Süha Serin , Ahmet Sedat Dündar

https://doi.org/10.33716/bmedj.1576451

Öz

Objective In this study, it was aimed to determine the level of knowledge of emergency department staff about forensic case management with the participation of resident physicians and emergency intern physicians working in the Emergency Department of Balıkesir University Faculty of Medicine.
Methods: In this cross-sectional and descriptive study, a 25-question questionnaire was prepared. The questionnaire form consisted of multiple-choice questions evaluating sociodemographic characteristics and knowledge, attitudes and opinions about forensic reports. SPSS 25 package program was used in the statistical evaluation of our research data. The questionnaires were completed by the participants after signing the informed consent form.
Results: Of the study participants, 23 (23%) were resident physicians and 77 (77%) were intern physicians. The mean age of the physicians participating in the study was 24.31 years. Eighty-five (85%) of the participants stated that they needed training on forensic report writing. Only 13 (13%) of the participants found the forensic medicine education received at the Faculty of Medicine to be adequate. Only 13% of the resident physicians stated that they did not doubt the accuracy of the forensic report written in the emergency medicine clinic. Thirty-one (31%) of the participants did not make a mistake in the distinction between a final report and a provisional report.
Conclusion: Emergency departments in hospitals are the places where forensic reports are usually prepared first and in large numbers. In our study, it was revealed that emergency medicine residents and final year medical school students are deficient in forensic report writing and forensic case management. In order to correct these problems, we think that it is necessary to give importance to forensic medicine education before and after graduation and especially in the field.

Anahtar Kelimeler

Forensic medicine, emergency medicine, internship

Acil servise gelen adli vakaların yönetiminde acil asistan ve intörn hekimlerin bilgi düzeyinin değerlendirilmesi

Öz

Amaç: Bu çalışmada Balıkesir Üniversitesi Tıp Fakültesi Acil Serviste çalışan asistan hekim ve son sınıf intörn hekimlerin katılımı ile acil servis çalışanlarının intörn hekimlerin adli vaka yönetimine yönelik bilgi düzeylerinin belirlenmesi amaçlanmıştır.
Yöntemler: Kesitsel ve tanımlayıcı tipte olan bu çalışmada, 25 soruluk anket hazırlanmıştır. Anket formu sosyodemografik özelliklerin ve adli raporlar konusunda bilgi, tutum ve düşüncelerin değerlendirildiği çoktan seçmeli sorulardan oluşturulmuştur. Araştırma verilerimizin istatistiksel değerlendirmesinde SPSS 25 paket programı kullanılmıştır. Anketler bilgilendirilmiş onam formu imzalandıktan sonra katılımcılar tarafından doldurulmuştur
Bulgular: Çalışmaya katılanların 23’ü (%23) asistan hekim, 77’si (%77) ise intörn doktordu. Çalışmaya katılan hekimlerin yaş ortalaması 24,31 idi. Katılımcıların 85’i (%85) adli rapor yazımı hususunda eğitime ihtiyaç duyduğunu belirtmiştir. Tıp Fakültesinde aldığı adli tıp eğitiminin yeterli bulan katılımcı sayısı sadece 13 (%13) kişi idi. Asistan hekimlerin sadece %13’ü acil tıp kliniğinde yazdığı adli raporun doğruluğu hususunda şüphe duymadığını belirtmiştir. Katılımcıların 31’i (%31) kati rapor- geçici rapor ayrımında hata yapmamıştır.
Sonuç: Hastanelerde acil servisler adli raporların genellikle ilk ve fazla sayıda düzenlendiği yerlerdir. Çalışmamızda acil tıp asistanları ve tıp fakültesi son sınıf öğrencilerinin adli rapor yazımı, adli vaka yönetimi hususlarında eksik oldukları ortaya konulmuştur. Bu sorunların düzeltilmesi adına mezuniyet öncesi ve sonrası sürekli ve de özellikle sahaya yönelik olarak adli tıp eğitimine önem verilmesinin gerekli olduğunu düşünmekteyiz.

Anahtar Kelimeler

Adli tıp, acil tıp, intörnlük

Kaynakça

• Bozkurt, S., Daraoğlu, V., Okumuş, M., Savrun, A., Karanfil, R., & Gök, A. (2015). Acil serviste düzenlenen adli raporların uygunluğunun değerlendirilmesi ve tespit edilen eksiklikler. J Clin Anal Med, 3, 331-334. Çolak, B., Etiler, N., & Biçer, Ü. (2004). Adli tıp hizmetleri kim tarafından sunulmaktadır/sunulmalıdır. Sağlık bakanlığı mı, 131-138.
• Demir, V., Korkmaz, M., Uysal, C., Bucaktepe, P. G. E., Bucaktepe, A., & Çelepkolu, T. (2019). Tıp fakültesi son sınıf öğrencileri ve tıpta uzmanlık öğrencisi doktorların adli raporlar konusundaki bilgi ve tutumları. Konuralp Medical Journal, 11(2), 190-194.
• Demirci, Ş., Günaydın, G., Doğan, K. H., Aynacı, Y., & Deniz, İ. (2007). Adli rapor düzenlemede uygulamalı eğitimin önemi, Adli Tıp Dergisi, 21(1), 10-14.
• Dokgöz, H., Tırtıl, L., Akgül, E., Günaydın, U., & Sözen, Ş. (2003). Etkili eylemlerde düzenlenen adli raporlarda kullanılan kavramlar ile rapor düzenlenmesinde karşılaşılan güçlükler (bir anket çalışması). Adli Tıp Dergisi, 17(2), 28-34.
• Günaydın, İ. G., Demirci, Ş., Doğan, K. H., & Aynacı, Y. (2005). Konya ilinde çalışan acil servis hekimlerinin adli raporlara yaklaşımı: bir anket çalışması, Adli Tıp Dergisi, 19(2), 26-32.
• Karbeyaz, K., Gündüz, T., Akkaya, H., Urazel, B., & Kökçüoğlu, M. A. (2012). Adli raporlara dikkat; Eskişehir deneyimi. Sted/Sürekli Tıp Eğitimi Dergisi, 21(5), 292-296.
• Keten, A., & İçme, F. (2011). Acil serviste düzenlenen adli raporların Türk Ceza Kanunu kapsamında değerlendirilmesi. Türk Tıp Dergisi, 5(3), 94-99.
• Koç, S., Tekniği, A. T. R. H., & Örnekleri, R. (1999). Adli Tıp Cilt III. 1. Baskı. Ed: Soysal Z, Çakalır C. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Basımevi, 1573-1581.
• Özdemir, Ç., & Mıstık, S. (2004). Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi intörn hekimlerinin adli tıp hizmetlerine bakışı. Tıp Eğitimi Dünyası, 15(15).
• Salaçin, S., Çekin, N., Özdemir, M. H., & Kalkan, Ş. (1997). Mezuniyet öncesi adli tıp eğitimi almış öğrencilere yönelik bir anket çalışması. Adli Tıp Bülteni, 2(1), 21-24.
• Serinken, M., Türkçüer, İ., Acar, K., & Özen, M. (2011). Acil servis hekimleri tarafından düzenlenen adli raporların eksiklik ve yanlışlıklar yönünden değerlendirilmesi, Ulusal Tramva ve Acil Cerrahi Dergisi, 17(1), 23-28.
• Tuğcu, H., Yorulmaz, C., Ceylan, S., Baykal, B., Celasun, B., & Koç, S. (2003). Acil servis hizmetine katılan hekimlerin, acil olgularda hekim sorumluluğu ve adli tıp sorunları konusundaki bilgi ve düşünceleri. Gülhane Tıp Dergisi, 45(2), 175-179.
• Turla, A., Aydın, B., & Sataloğlu, N. (2009). Acil serviste düzenlenen adli raporlardaki hata ve eksiklikler. Ulusal Travma ve Acil Cerrahi Dergisi, 15(2), 180-184.
• Turla, A., & Dündar, C. (2003). The forensic medicine education of the practitioners who issue forensic reports in Samsun province and the reflection of this education on the reports Samsun i̇l merkezinde adli rapor düzenleyen pratisyen hekimlerin adli tip eǧitimi ve adli raporlara yansimalari. Ondokuz Mayis Universitesi Tip Dergisi, 20(3), 119-124.
• Tüzün, B., Elmas, İ., & Akkay, E. (1998). Adli rapor düzenleme zorunluluğuna hekimlerin yaklaşımı: Anket çalışması. Adli Tıp Bülteni, 3(1), 27-31.
• Yavuz, M. S., & Aydın, S. (2003). Birinci Basamak Sağlık Hizmetlerinde Adli Olgu ve Raporlar. Türkiye Aile Hekimliği Dergisi, 8(1), 30-33.
• Yemişçigil, A. (2001). Özkara E. Adli tıp eğitimi ve uygulamadaki etkileri (Bir anket çalışması). Klinik Adli Tıp, 1(1), 37-42.
• Yılmaz, A., & Azmak, D. (1995). Adli Tıp Bilgileri ve Rapor Örnekleri. Edirne, Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi Yayınları, 1-20.