Dönüt Verme ve Düzeltme Türlerinin Altıncı Sınıf Öğrencilerinin Yazma Becerisine Etkisi

Yıl 2016, , 312 - 327, 17.06.2016

Nurettin Yıldız

https://doi.org/10.14686/buefad.v5i2.5000189426

Cited By: 5

Öz

Öz: Bu araştırma, öğretme sürecinde öğrencilere dönüt verme ve düzeltmenin yazma becerisine etkisini incelemek amacıyla yapılmıştır. Araştırma 2015-2016 öğretim yılı güz döneminde Kahramanmaraş ilinde bir ortaokulda 115 altıncı sınıf öğrencisi ile gerçekleştirilmiştir. Araştırmada karma yöntem kullanılmıştır. Nicel veriler Özkara (2007) tarafından Türkçeye uyarlanan “6+1 Analitik Yazma ve Değerlendirme Rubriği” kullanılarak SPSS 21.00 paket programına aktarılarak analiz edilmiştir. Araştırmanın nitel verileri ise içerik analizi yöntemiyle analiz edilmeye çalışılmıştır. Bu kapsamda ele alınan veriler Kuckartz’ın (2014) beş aşamalı içerik analizi yöntemi kullanılarak analiz edilmiştir. Araştırmanın amacına bağlı olarak üç grup oluşturulmuştur. Çalışmada A grubuna dönüt ve düzeltme, B grubuna sadece dönüt verme, C grubuna ise puanları belirtilmiştir. Araştırmada elde edilen bulgulara göre, yazma başarısı B-C gruplarına göre A grubu lehine anlamlı farklılık gösterdiği; B ve C grupları arasında da B grubu lehine anlamlı farklılık olduğu tespit edilmiştir. A grubu öğrencilerinde cinsiyete göre kızlar lehine yazma başarısında farklılık olduğu, akademik başarıya göre farklılık olmadığı tespit edilmiştir. İçerik analizi sonucunda da C grubuna göre A ve B grubu lehine; A ve B grupları arasında A grubu lehine anlamlı bir farklılık olduğu tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler

dönüt verme, dönüt türleri, yazma becerisi, düzeltme, karma yöntem

Kaynakça

• Referanslar:
• Adrienne, R. (1997). Feedback: Enhancing the performance of adult learners with learning disabilities. National Adult Literacy and Learning Disabilities Center, Washington, DC.
• Akbayır, S. (2010). Yazılı anlatım nasıl yazabilirim? Ankara: Pegem Akademi Yayıncılık.
• Aktaş, Ş. ve Gündüz, O. (2007). Yazılı ve sözlü anlatım. Ankara: Akçağ Yayınları.
• Akyıldız, H. (1996). Eğitim ortamındaki iletişim kaynak ve süreçlerinin uzaktan eğitim açısından değerlendirilmesi. I. Uluslararası Uzaktan Eğitim Sempozyumu, Ankara.
• Alavi, S. M. ve Kaivanpanah, S. (2007). Dönüt beklentisi ve EFL öğrencilerinin İngilizce başarısı. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 3(2), 181-196.
• Ayar, T. (2009). Öğretme-öğrenme sürecinde geribildirim: Dördüncü ve beşinci sınıf öğretmen ve öğrencilerinin görüşlerine göre sınıfta geribildirim kullanımının değerlendirilmesi (Yüksek lisans tezi). Çukurova Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Ana Bilim Dalı, Adana.
• Bacanlı, H. (1999). Gelişim ve öğrenme. Ankara: Nobel Yayınları.
• Baker, D. F. & Buckley, M. R. (1996). A historical perspective of the impact of feedback on behavior. Journal of Management History, 2(4), 21-33.
• Bekiroğlu, F. O. (2008). Performansa dayalı ölçümler: Teori ve uygulama. Türk Fen Eğitim Dergisi, 5(1), 113-131.
• Black, P., Harrison, C., Lee, C., Marshall, B. & Wiliam, D. (2002). Working inside the black box: Assessment for leaning in the classroom. London, UK: King’s College, London School of Education.
• Bloom, B. S. (1995). İnsan nitelikleri ve okulda öğrenme (Çev. D. A. Özçelik). İstanbul: Milli Eğitim Basımevi.
• Bilen, M. (1996). Plandan uygulamaya öğretim. Ankara: Aydan Web Tesisleri.
• Butler, R. (1987). Task-involving and ego-involving properties of evaluation: Effects of different feedback conditions on motivational perceptions, interest and performance. Journal of Educational Psychology, 79(4), 474-482.
• Büyüköztürk, Ş., Kılıç, Ç. E., Akgün, Ö. E., Karedeniz, Ş. ve Demirel, F. (2011). Bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Pegem Akademi Yayınları.
• Büyüköztürk, Ş. (2014). Sosyal bilimsel için veri analizi el kitabı istatistik, araştırma deseni SPSS uygulamaları ve yorum. Ankara: Pegem Akademi Yayınları.
• Coşkun, E. (2005). İlköğretim öğrencilerinin öyküleyici anlatımlarında bağdaşıklık, tutarlılık ve metin elementleri. (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Gazi Üniversitesi, Ankara.
• Creswell, J. W. (2009). Research design: qualitative, quantitative and mixed methods approaches (3. Baskı). London: Sage.
• Crooks, J. (1998). The impact of classroom evaluation practices on students. Review of Educational Research, 58(4), 438-481.
• Demirel, Ö. (1999a). Plandan değerlendirmeye öğrenme sanatı. Ankara: Pegem Akademi Yayınları.
• Dökmen, Ü. (1982). Geri bildirimlerin öğrenmeye etkisi. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Dergisi, 71-80.
• Elawar, M. C. & Corno, L. (1985). A factorial experiment in teachers’ written feedback on student homework: Changing student behavior a little rather than a lot. Journal of Educational Psychology, 77(2), 162-173.
• Güneş, F. (2007). Türkçe öğretimi ve zihinsel yapılandırma. Ankara: Nobel Yayın Dağıtımı.
• Higgins, R., Hartley, P. & Skelton, A. (2002). The conscientious consumer: reconsidering the role of assessment feedback in student learning. Studies in Higher Education, 27(1), 53-64.
• Kara, Z. (1994). İşbilirliğine dayalı paylaşmalı dönütün başarı ve hatırda üzerindeki etkileri. 1. Eğitim Bilimleri Sempozyumunda Sunulan Bildiri, Bildiri Metinleri II, Çukurova Üniversitesi, Balcalı Eğitim Fakültesi Yayınları, 494-507.
• Karatay, H. (2013). Süreç temelli yazma modelleri, M. Özbay (Ed.), Yazma eğitimi içinde (s. 21-40). Ankara: Pegem Akademi Yayınları.
• Karasar, N. (2013). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtımı.
• Kavcar, C., Oğuzkan, F. ve Aksoy, Ö. (2004). Türkçe öğretimi. Ankara: Engin Yayıncılık.
• Kaymaz, K. (2007). Davranış boyutuyla performans geribildirim olgusu ve süreci. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 62(4), 142-178.
• Köksal, K. (2001). Okuma yazmanın öğretimi. Ankara: Pegem Akademi Yayınları.
• Kuckartz, U. (2014). Qualitative text analyses: a guide to methods, practice & using software. London: Sage.
• Kuzu, A. (2013). Veri toplama yöntem araçları. A. A. Kurt (Ed.). Bilimsel araştırma yöntemleri içinde (s. 95-118). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
• MEB (2006). İlköğretim Türkçe dersi öğretim programı ve kılavuzu (6-8. Sınıflar). Ankara: Milli Eğitim Basımevi.
• Özbay, M. (2006). Türkçe özel öğretim yöntemleri II. Ankara: Öncü Kitap.
• Özçelik, D. A. (1992). Eğitim programları ve öğretimi. Ankara: ÖSYM Yayınları.
• Özkara, Y. (2007). 6+1 Analitik yazma ve değerlendirme modelinin 5. sınıf öğrencilerinin hikâye edici metin yazma becerilerini geliştirmeye etkisi (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Gazi Üniversitesi, Ankara.
• Peker, R. (1992). Geri bildirimin üniversite öğrencilerinin ölçme ve değerlendirme dersindeki başarısına etkisi. Uludağ Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 7(1), 31-39.
• Ronayne, M. (2002). Marking and feedback. SET: Research Information for Teachers, 2, 8-11.
• Rowntree, D. 81987). Assessing students: How shall we know them? London: Kogan Page.
• Sadler, D. R. (1989). Formative assessment and the design of instructional systems. Instructional Science, 18, 119-144.
• Sever, S. (2011). Türkçe öğretimi ve tam öğrenme. Ankara: Anı Yayıncılık.
• Sönmez, V. (1994). Program geliştirmede öğretmen el kitabı. Ankara: Pegem Akademi Yayınları.
• Şencan, H. (2005). Sosyal ve davranışsal ölçümlerde güvenirlilik ve geçerlilik. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
• Tata, J. (2002). The influence of managerial accounts on employees reactions to negative feedback. Group & Organization Management, 27(4), 480-503.
• Temizkan, M. (2003). Türkçe öğretmenlerinin yazılı anlatım etkinliği çerçevesinde yaptıkları uygulamaların değerlendirilmesi. Milli Eğitim, 174, 135-154.
• Ünalan, Ş. (2001). Türkçe öğretimi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtımı.
• Yalçın, A. (2006). Türkçe öğretim yöntemleri yeni yaklaşımlar. Ankara: Akçağ Yayınları.