Marina Carr’ın Portia Coughlan Oyunu (1996) Üzerinden Antigone’yi Yeniden Okumak

Yıl 2024, Cilt: 18 Sayı: 2, 332 - 343, 31.12.2024

Onur Karaköse

Öz

1990’lar Çağdaş İngiliz Tiyatrosu, şiddetin, zulmün ve benliğin rahatsız edici biçimlerle zelil (abject) tasvirlerinin baskın olduğu oyunlarla anılagelmiştir. Çağdaş İrlanda tiyatrosunun önde gelen oyun yazarlarından Marina Carr, yaşamla ölüm arasındaki sınırda yürüyen karakterleri irdeleyip daha derin düzeyde deneyimsel oyunlar yazmıştır. Marina Carr’ın oyunu Portia Coughlan, ensest tabusuna hapsolmuş bir ailenin, oyunun ana karakteri Portia’ya dayattığı yıkıcı ailesel öznelleştirmeyi ve yeri doldurulamaz bir erkek kardeşin kaybıyla yoğunlaşan parçalanmış bir benlik temasını konu edinir. Portia Coughlan'ı Sofokles'in Antigone'sinin yeniden değerlendirilmesi olarak yorumlayan bu makale, Judith Butler'ın Antigone'nin İddiası (2000) kitabında tartışıldığı üzere, Antigone karakteri ile toplumsal cinsiyet normatifliği, tabular, akrabalık, aile bağları ve öznenin içsel nesneleştirilmesi arasındaki kesişimlere dair çağdaş argümanları kullanarak oyun üzerine bir tartışma başlatmaktadır. Toplumsal cinsiyetin, kişiliğin tanımlanması açısından önemini ve trajik karakterler olarak Portia ve Antigone’ye neden ölmekten başka bir seçenek bırakılmadığının irdelendiği bu çalışmada, kadın karakterlerin belirsizlik olgusundan beslenen ve erkek egemen toplumca kontrol edilemeyen toplumsal değişim yaratma ve toplumsal normları yeniden sorgulamadaki güçleri ve iradeleri incelenmektedir.

Anahtar Kelimeler

1990 Sonrası İngiliz Tiyatrosu, Modern Bağlamda Antigone, Judith Butler, Tabu Betimlemeleri, Marina Carr, 1990’lar İngiliz Tiyatrosu, Modern Bağlamda Antigone oyunu

Revisiting Antigone in Marina Carr’s Portia Coughlan (1996)

Öz

1990s Contemporary British Drama is epitomized with plays over which violence, cruelty, and abject depictions of selfhood reign in an attempt to propel a renegotiation of imposed normativity on the subject. Marina Carr, as a prominent contemporary Irish playwright writes plays that are experiential on a deeper level as she delves into characters that walk on the liminal borders between life and death. Marina Carr’s play Portia Coughlan represents a family enmeshed in the incest taboo, re-negotiates the subversive familial subjectification enforced on Portia, and explores the theme of a broken self, which is condensed by the loss of an irreplaceable brother. Interpreting Portia Coughlan as a re-evaluation of Sophocles’ Antigone, this article initiates discussion on the play by applying contemporary arguments on the intersections between Antigone, gender normativity, taboos, kinship, familial ties, and interior objectification of the subject as were discussed in Judith Butler’s Antigone’s Claim (2000). By questioning why gender is so crucial to our understanding of the self and why Portia and Antigone as tragic characters are left with no option but to die, this article aims to examine the function of ambiguity and uncontainable nature found in the heroines in regard to their treatment in plays as well as their premise in their respective cultural setting.

Anahtar Kelimeler

Post-1990s British Drama, Abject, Taboo Depictions, Antigone in Modern Context, Judith Butler., Marina Carr

Kaynakça

• Abraham, N., & Rand, N. (1987). Notes on the Phantom: A Complement to Freud’s Metapsychology. Critical Inquiry, 13 (2), 287-292. https://doi.org/10.1086/448390.
• Butler, J. (2000). Antigone’s Claim: Kinship Between Life and Death. Columbia University Press.
• Butler, J. (2015). Gender trouble: Feminism and The Subversion of Identity. Routledge.
• Carr, M. (2014). Marina Carr Plays 1: Love in the Dark; The Mai; Portia Coughlan; By the Bog of Cats. Faber & Faber.
• Carr, M. (1996). The Dazzling Dark: New Irish Plays. Faber & Faber.
• Dolar, M. (1991). I Shall Be with You on Your Wedding-Night: Lacan and the Uncanny. JSTOR, (58), 5–23, www.jstor.org/stable/778795.
• Johnson, P. (1997). Woman’s Third Face: A Psycho/Social Reconsideration of Sophocles’ Antigone. Arethusa, 30 (3), 369-398. www.jstor.org/stable/44578128.
• Kristeva, J. (1982). Powers of Horror: An Essay on Abjection. Columbia University Press.
• Lacan, J. (1977). Desire and the Interpretation of Desire in Hamlet. Yale French Studies, 55 (56), 11–52, www.jstor.org/stable/2930434.
• Lacan, J. (1997). The Ethics of Psychoanalysis 1959-1960. W.W. Norton & Company.
• Ruane, M. (2003). Shooting From the Lip: The Theater of Marina Carr: “Before the Rules Were Made”. In C. Leeney & A. McMullan (Eds) (pp.83-86).
• Sihra, M. (2018). Marina Carr: Pastures of the Unknown. Palgrave Macmillan.
• Sophocles (2009). The Theban Plays. (R. Fainlight & R. J. Littman, Trans.). The Johns Hopkins University Press.
• Wald, C. (2007). Hysteria, Trauma and Melancholia: Performative Maladies in Contemporary Anglophone Drama. Palgrave Macmillan.
• Wallace, C. (2001). Tragic Destiny and Abjection in Marina Carr’s ‘The Mai, Portia Coughlan and By the Bog of Cats...”. Irish University Review, 31 (2), 431–449. www.jstor.org/stable/25504887.
• Zizek, S. (2000). The Ticklish Subject: The Absent Centre of Political Ontology. Verso.
• Zizek, S. (2016). Antigone. Bloomsbury.