Sürdürülebilirliğin Üç Temel Boyutu: On Birinci Kalkınma Planı İçerik Analizi

Yıl 2022, Cilt: 2 Sayı: 2, 76 - 84, 30.12.2022

Feyza Karaboğa

Öz

Bu araştırmada sürdürülebilir bir devlet politikası olarak sürdürülebilirliğin boyutları ve amaçları ele alınmıştır. Araştırmanın evrenini Türkiye Cumhuriyeti’nin kalkınma planları, örneklemini Çevre ve Doğal Kaynakların Sürdürülebilir Yönetimi Çalışma Grubu Raporu oluşturmaktadır. Araştırma On Birinci Kalkınma Planı (2019-2023)’nın sürdürülebilirliğin çevresel boyutuna nasıl yaklaştığına odaklanması açısından önem arz etmektedir. Bu amaç doğrultusunda T.C. Kalkınma Bakanlığı’nın hazırlamış olduğu On Birinci Kalkınma Planı (2019-2023)’nın Çevre ve Doğal Kaynakların Sürdürülebilir Yönetimi Çalışma Grubu Raporu incelenmiştir. Rapor Maxqda programının 2020.2.2 sürümünde içerik analizi yöntemiyle analiz edilmiştir. Bu bağlamda araştırmada elde edilen bulgular şöyledir: çevresel boyut (f=321), ekonomik boyut (f=169) ve sosyal boyut (f=24). İlk kategori olan çevresel boyutun temaları incelendiğinde; en fazla sağlıklı çevre (f=360) vurgusu yapıldığı görülmektedir. Ekonomik boyutun temaları göz önüne alındığında; alt temalardan büyümenin (f=53) öne çıktığı söylenebilir. Raporun sürdürülebilir kalkınma boyutlarının sonuncusu sosyal boyutun temaları değerlendirildiğinde ise en fazla sağlık (f=153) ve eğitim (f=102) konularına rastlanmıştır. Diğer yandan güvenlik (f=16) ve kültürel kimlik (f=3) en düşük frekanslara sahiptir. Sonuçlar incelendiğinde, Raporda sürdürülebilirliğin sosyal boyutundan çok çevre boyutunun daha fazla ele alındığı anlaşılmaktadır. En fazla sağlık/sağlıklı çevre konusuna değinilmişken, en az kültürel kimlik, güvenlik, katılım ve verimlilik konularından bahsedildiği görülmektedir. Bundan dolayı raporda önceliğin yenilenebilir kaynakların kullanımına ve yenilenemeyen kaynakların korunmasına verilmiş olduğunu söylemek manidar olacaktır. Analize tabi tutulan rapor, Onuncu Kalkınma Planı’nın uygulanması safhasında ortaya çıkan ve çevre ve doğal kaynakların sürdürülebilir yönetimini etkileyen unsurları çözmeye yönelik olarak hazırlanmıştır. Buna binaen de raporun, mevcut durumu gösterdiği, sorunları tespit ettiği ve çözüm odaklı olduğu ortadadır.

Anahtar Kelimeler

Sürdürülebilirlik, Halkla İlişkilerde Sürdürülebilirlik, Kurumsal Sürdürülebilirlik, Yeşil Halkla İlişkiler, Kalkınma Bakanlığı

The Three Basic Dimensions of Sustainability: Content Analysis of the Eleventh Development Plan

Öz

This study discusses the dimensions and objectives of sustainability as a sustainable government policy. The universe of the investigation is the development plans of the Republic of Turkey, and the sample is the report of the Working Group on Sustainable Management of Environment and Natural Resources. The study is important in that it focuses on how the Eleventh Development Plan (2019-2023) addresses the environmental dimension of sustainability. For this purpose, the report of the Environment and Natural Resources Working Group - Sustainable Management of the Eleventh Development Plan (2019-2023) prepared by the Ministry of Development was examined. The report was analysed using the content analysis method in the 2020.2.2 version of the Maxqda programme. In this context, the following results were obtained: Environmental Dimension (f=321), Economic Dimension (f=169) and Social Dimension (f=24). When examining the topics of the first category, the environmental dimension, it can be seen that the focus is on a healthy environment (f=360). Looking at the themes of the economic dimension, it can be said that one of the sub-themes is growth (f=53). When evaluating the themes of the social dimension, the last of the sustainable development dimensions of the report, health (f=153) and education (f=102) were mentioned most often. On the other hand, security (f=16) and cultural identity (f=3) have the lowest frequencies. When examining the results, it becomes clear that the environmental dimension of sustainability is given more attention in the report than the social dimension. While the theme of health/healthy environment is mentioned most frequently, the themes of cultural identity, security, participation and productivity are mentioned least frequently. Therefore, it would be reasonable to say that the report prioritised the use of renewable resources and the protection of non-renewable resources. The report analysed was prepared to resolve the factors that have emerged in the implementation of the Tenth Development Plan that affect the sustainable management of the environment and natural resources. Therefore, it is evident that the report highlights the current situation, identifies the problems and is solution oriented.

Anahtar Kelimeler

Sustainability, Sustainability in Public Relations, Corporate Sustainability, Green Public Relations, Ministry of Development

Kaynakça

• Altuntaş C., Türker D. (2012). Sürdürülebilir tedarik zincirleri: sürdürülebilirlik raporlarının içerik analizi. Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 14(3), 39-64.
• Baumgärtner S., Quaas M. (2010). What is sustainability economics?. Ecological Economics, 69(3), 445-450. Bıçakçı AB. (2012). Sürdürülebilirlik yönetiminde halkla ilişkilerin rolü. Sosyal ve Beşeri Bilimler Dergisi, 4(1), 47-56.
• Chen AJ., Boudreau MC., Watson RT. (2008). Information systems and ecological sustainability. Journal of systems and Information technology, 10 (3), 186-201.
• Diesendorf, M. (2000). Sustainability and sustainable development. Sustainability: The corporate challenge of the 21st century, 2, 19-37.
• Dyllick T., Hockerts K. (2002). Beyond the business case for corporate sustainability. Business strategy and the environment, 11(2), 130-141.
• Gatimbu KK., Ogada M J., Budambula N., Kariuki S. (2018). Environmental sustainability and financial performance of the small‐scale tea processors in Kenya. Business Strategy and the Environment, 27(8), 1765-1771.
• Gedik Y. (2020). Sosyal, Ekonomik Ve Çevresel Boyutlarla Sürdürülebilirlik Ve Sürdürülebilir Kalkinma. Uluslararası Ekonomi Siyaset İnsan ve Toplum Bilimleri Dergisi, 3(3), 196-215.
• Hartman CL., Stafford ER. (1997). Green alliances: building new business with environmental groups. Long range planning, 30(2), 184-149.
• Işık M. (2012). Kitle İletişim Sistemleri. Eğitim Yayınevi.
• Kalkınma Bakanlığı (2018). Çevre ve Doğal Kaynakların Sürdürülebilir Yönetimi, Çalışma Grubu Raporu, Ankara.
• Koçak F., Balcı V. (2010). Doğada yapılan sportif etkinliklerde çevresel sürdürülebilirlik. Ankara Üniversitesi Çevrebilimleri Dergisi, 2(2), 213-222.
• Kovan JT., Dirkx JM. (2003). Being called awake: The role of transformative learning in the lives of environmental activists. Adult education quarterly, 53(2), 99-118.
• Krippendorff K. (2004). Reliability in content analysis: Some common misconceptions and recommendations. Human communication research, 30(3), 411-433.
• Kuşat N. (2013). Yeşil Sürdürülebilirlik İçin Yeşil Ekonomi: Avantaj Ve Dezavantajlari–Türkiye İncelemesi. Journal of Yaşar University, 8(29), 4896-4916.
• Kwon J., Ahn J. (2020). The effect of green CSR skepticism on positive attitude, reactance, and behavioral intention. Journal of Hospitality and Tourism Insights, 4(1) pp. 59-76.
• Landrum NE., Ohsowski B. (2018). Identifying worldviews on corporate sustainability: A content analysis of corporate sustainability reports. Business Strategy and the Environment, 27(1), 128-151.
• Lester L. (2006). We too are green: Public relations, symbolic power and the Tasmanian wilderness conflict. Media International Australia, 121(1), 52-64.
• Mankoff JC., Blevis E., Borning A., Friedman B., Fussell SR., Hasbrouck J., Sengers P. (2007). Environmental sustainability and interaction. In CHI'07 extended abstracts on Human factors in computing systems, San Jose, California, USA.
• McKenzie S. (2004). Social sustainability: towards some definitions. Hawke Research Institute.
• Roca LC., Searcy C. (2012). An analysis of indicators disclosed in corporate sustainability reports. Journal of cleaner production, 20(1), 103-118.
• Sayhan H., Sayhan S., Demirbaş ÖÇ. (2013). Ecological footprints of primary school students and recommendations to diminish them. American-Eurasian Journal of Agriculture & Environmental Science, 13(4), 521-530.
• Ünlü S. (2018). Yeşil Etkinlik Yönetimi Planlama ve Yaklaşımlar. Eğitim Yayınevi.
• Ünlü S., Yaşar L. (2021) Online Event Management on Twitter in the Covid-19 Pandemic Process: The Example of the Ministry of Culture and Tourism. Erciyes İletişim Dergisi, 8(2), 517-534.
• Ünlü S., Yaşar L., Bilici E. (2022). Digital Public Relations Practices in Ecological Municipalism: Lahti Municipality Sample. Ege Academic Review, 22(4), 413-424.
• Soubbotina TP. (2004). Beyond economic growth: An introduction to sustainable development. World Bank Publications.
• Stafford ER., Hartman CL. (1996). Green alliances: strategic relations between business and environmental groups. Business Horizons, 39(2), 50-60.
• Strand R. (2014). Strategic leadership of corporate sustainability. Journal of Business Ethics, 123(4), 687-706.
• Tani E., Taşkıran BH. (2018). Çevreci Sivil Toplum Kuruluşlarının Dijital Aktivizm Faaliyetlerine Yönelik Bir Araştırma. İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi, 47, 524-546.
• Yusof JM., Musa R., Rahman SA. (2012). The effects of green image of retailers on shopping value and store loyalty. Procedia-social and behavioral sciences, 50, 710-721.
• WCED (1987). World Commission on Environment and Development, Our Common Future: The Brundtland Report. Oxford University Press.
• Wilkinson A., Hill M., Gollan P. (2001). The sustainability debate. International Journal of Operations & Production Management, 21 (12), 1492-1502.
• Wu W., Liu Y., Chin T., Zhu W. (2018). Will green CSR enhance innovation? A perspective of public visibility and firm transparency. International journal of environmental research and public health, 15(2), 268.