THE EFFECT OF COİTİON ON THE JUDGEMENTS

Yıl 2020, Cilt: 20 Sayı: 1, 159 - 175, 29.06.2020

Mesut Bayar

https://doi.org/10.30627/cuilah.728212

Öz

The goal of Islam is to make people happiness both with their lives in this world
and hereafter. In this context, a mukallaf has obligations to Allah. These
obligations are performed either by believing and worshiping their Lord, or by
organizing his relations with other people in
accordance with the Lord’s directives. The most important part of people’s
relationship with each other constitutes the relationships in the family
institution. The function of the family is to carry out the purpose of protecting
the generation which is one of the necessities of religion, by preventing the
confusion of the generation but continuing it. In order to ensure this, the
couple had to have
some qualifications at the stage of wedding, after the marriage some rights and
responsibilities have been determined for both. The coition is one of these rights and
responsibilities.

The
first coition between couples is called
dukhul in Arabic where as zifaf in
Turkish. The coition becomes halal by marriage contract and causes legal
consequences. Some of the rights and responsibilities arising from coition are
personal and the other part are financial. The judgements of coition on dowry,
restraints of marriage and iddah are clearly
stated in the verses. For the judgements of the lineage determination, the
hadith constitute evidence. For this reason, there is no dispute between faqihs
on these issues.

The
khalwat as-saheeh meaning that the husband and wife stay alone without any
obstacle after the marriage contract, is accepted by some faqihs as an act that
causes coition judgements. Therefore; the khalwat as-saheeh is called judicial
dukhul and the coition is called real dukhul.
The khalwat as-saheeh, has consequences which are similar to coition as in the judgements which require
giving the whole dowry and the woman
in waiting period to remarry. Howewer it has lighter consequences than real
coition, as it does not give the
husband the right of 
talaq-e-Raj'i .

Since
coition becomes permissible through valid marriage, the judgements arising from coition have
properties which are complementary to the judgements of valid marriage and it
has features that make the marriage permanent. This
is clearly seen in the effect of coition on dowry and iddah. But coition also
has judgements that are independent of the valid marriage contract. For
example,if occurs after the end of the coition, a marriage is not true  or if the person learns that whom he/he was
with was not his/her real spouse, this coution has independent effects of
marriage contract, such as the dowry, the iddah and the restraint of marriage.These judgements
mentioned in fiqh works under different headings such as dowry, restraint of
marriage, iddah, talaq and illegal marriages, were collected and evaluated in
our study.

Anahtar Kelimeler

Islamic Law, Marriage, Couple, Coition

ZİFAFIN HÜKÜMLERE ETKİSİ

Öz

İslam dininin hedefi insanları dünya
ve ahiret hayatlarında saadete kavuşturmaktır. Bu bağlamda mükellefin Allah’a
karşı yükümlülükleri vardır. Bu yükümlülükler; ya insanın Rabbine iman ve ona
ibadet etmesi suretiyle veya onun diğer insanlarla olan ilişkilerini Rabbinin
direktifleri doğrultusunda düzenlemesiyle ifa edilmiş olur. İnsanların
birbirleriyle ilişkilerinin en mühim kısmını aile kurumundaki ilişkiler
oluşturmaktadır. Ailenin işlevi, neslin karışmasını önleyerek ve devam etmesini
sağlayarak dinin zaruretlerinden biri olan neslin korunması gayesini
gerçekleştirmektir. Bunun temin edilmesi için nikâh aşamasında tarafların bazı
vasıflara sahip olmaları şart koşulmuş, nikâhtan sonra ise kendilerine bir
kısım hak ve sorumluluklar belirlenmiştir. Cinsel münasebet, bu hak ve
sorumluluklardan biridir.

Eşler arasında gerçekleşen ilk cinsel
ilişkiye Arapça’da duhûl, Türkçe’ de ise zifaf denilmektedir. Zifaf, nikâh akdi
ile mübah hale gelmekte ve hukukî sonuçlar doğurmaktadır. Zifaftan doğan hak ve sorumlulukların bir kısmı şahsî, diğer
kısmı malî özellik taşımaktadır. Zifafın, mehir, evlenme yasakları ve iddet
bekleme meselelerindeki hükümleri ayette açıkça beyan edilmiştir. Nesebin
tespitinin hükmü için hadis delil teşkil etmektedir. Bu sebeple sözkonusu meselelerde
fukahâ arasında bir ihtilaf bulunmamaktadır.

Karı-kocanın nikâh akdinden sonra
herhangi bir engel olmadan başbaşa kalmaları anlamındaki sahih halvet, bazı
fakihler tarafından zifaf hükümlerini doğuran bir eylem olarak kabul
edilmektedir. Bu sebeple; sahih halvete hükmî zifaf, fiili birleşmeye ise
hakikî zifaf denilmektedir. Sahih halvetin, mehrin tamamının verilmesi ve
kadının iddet beklemesini gerektirmesi hükümlerinde olduğu gibi zifafa benzer
sonuçları bulunmaktadır. Ancak kocaya ric‘î talak hakkını vermemesi meselesinde
hakikî zifaftan daha hafif sonuçları vardır.

Zifaf, sahih nikâh vasıtasıyla mübah
hale geldiğinden, zifaftan doğan hükümler, sahih nikâhın hükümlerini
tamamlayıcı ve nikâhın kalıcı hale gelmesini sağlayan özellikler taşımaktadır.
Bu durum, zifafın mehir ve iddete etkisinde açıkça görülmektedir. Ancak zifafın
nikâh akdinden bağımsız hükümleri de bulunmaktadır. Mesela bir nikâhın sahih
olmadığı zifaftan sonra ortaya çıkarsa veya kişi kendisiyle zifaf yaşadığı
şahsın kendi nikâhlısı olmadığını zifaf bittikten sonra öğrenirse bu zifafın
mehir, nesebin sübutu, iddet bekleme ve evlenme yasakları gibi konularda nikâh
akdinden bağımsız sonuçları olmaktadır. Fıkıh eserlerinde mehir, evlenme
yasakları, iddet, talak ve fasit nikâhlar gibi değişik başlıkların altında
bahsi geçen zifaf ile ilgili bu hükümler, çalışmamızda bir araya getirilmiş ve
değerlendirilmiştir.

Anahtar Kelimeler

İslam Hukuku, Nikah, Eşler, Zifaf

Kaynakça

• Abderî, Muhammed b. Yusuf (v. 897/1491), et-Tâc ve’l-İklîl li Muhtasari Halîl, (I-VIII), Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, y.y. 1414/1994.
• Abdürrezzâk, Ebu Bekr b. Hemmâm es.-San’ânî, (v. 211/826,) el-Musannef, (I-XI), thk. Habîburrahmân A’zamî, el-Meclisü’l-İlmî, Beyrut 1403/1983.
• Aynî, Bedrüddîn Mahmûd b. Ahmed, (v. 855/1451), el-Binâyefi Şerhi’l-Hidâye, (I-XII), Dârü’l-Fikr, Beyrut 1410/1990.
• Bardakoğlu, Ali, “Butlân”, Diyanet İslam Ansiklopedisi, TDV, İstanbul 1992, VI, 476-478.
• Bilmen, Ömer Nasûhî, (v. 1390/1971), Hukûk-ı İslâmiyye ve Istılâhât-ı Fıkhiyye Kamusu, (I-VIII), Bilmen Yayınları, İstanbul 1405/1985.
• Buhârî, Muhammed b. İsmâîl, (v. 256/870), Sahîhu’l-Buhârî, Sıdkî Muhammed Cemîl, Darü’l-Fikr, Beyrut t.y.
• Buhûtî, Mansûr b. Yûnus, (v. 1051/1641), Keşşâfü’l-Kına’ an Metni’l-İkna’, (I-XV), thk. Heyet, Vizâetü’l-Adl, y.y. 1429/2008.
• Çeker, Orhan, “Halvet”, Diyanet İslam Ansiklopedisi, TDV, XV, İstanbul 1997, s.384-386.
• Derdîr, Ebu’l-Berekât Sîdî Ahmed b. Muhammed, (v. 1201/1786), eş-Şerhu’l-Sağîr ala Akrabi’l-Mesâlik ila Mezhebi’l-İmam Mâlik, (I-IV), thk. Mustafa Kemâl Vasfî, Darü’l-Maârif, Kahire t.y.
• Desûkî, Muhammed Urfe (v. 1230/1815), Haşiyetü’d-Desûkî ale’ş-Şerhi’l-Kebîr, (I-IV), thk. İsa el-Bâbi el-Halebî, Dârü İhyâi’l-Kütübi’l-Arabî, y.y, t.y.
• Dönmez, İbrahim Kâfi, ”Neseb”, Diyanet İslam Ansiklopedisi, TDV, İstanbul 2006, XXXII, 573-575.
• Ebû Zehre, Muhammed, (v.1393/1974), el-Ahvalü’ş-Şahsiyye, Dârü’l-Fikri’l-Arabî, Kahire t.y.
• el-Mevsû’atü’l-Fıkhiyye, “Arûs”, Vizâretü’l-Evkaf ve’ş-Şuûni’l-İslâmiyye, Kuveyt 1414/1994.
• el-Mevsuʻâtü’l-Fıkhiyye, “Halvet”, Vizâretü’l-Evkaf ve’ş-Şuûni’l-İslâmiyye, Kuveyt 1410/1990.
• el-Mevsû’atü’l-Fıkhiyye, “Mehir”, Vizâretü’l-Evkaf ve’ş-Şuûni’l-İslâmiyye, Kuveyt 1420/2000.
• el-Mevsû’atü’l-fıkhiyye, “Musâhare”, Vizâretü’l-Evkaf ve’ş-şuûni’l-İslâmiyye, Kuveyt 1418/1997, XXXVII, 367-368.
• Feyyûmî, Ahmed b. Muhammed Ali, (v.775/1368), el-Misbâhu’l-Münîr, (I-II), Mektebetü Lübnan, Beyrut 1407/1987.
• Hallâf, Abdulvahhab, (v./1403/1956), Ahkâmü’l-Ahvâli’ş-Şahsiyye fi’ş-Şerîati’l-İslâmiyye, Dârü’l-Kalem, Kuveyt 1410/1990.
• Halîl b. Ahmed el-Ferâhîdî (v.175/791), Kitâbu’l-‘Ayn (I-VIII), thk. Mehdî el-Mahzûmî, İbrâhîm es-Sâmerrâî, Dârü Mektebeti’l-Hilâl, b.y. t.y.
• Haraşî, Muhammed b. Abdillah b. Ali, (v. 1101/1689), Şerhu’l-Haraşî ala Muhtasar-i Halîl, (I-VIII), Dârü’l-Fikr, Beyrut t.y.
• Hattâb, Ebu Abdullah Muhammed b. Abdurrahman et-Trablûsî, (v. 954/1547), Mevâhibü’l-Celîl fi Şerhi Muhtasari Halîl, (I-VI), Darü’l-Fikr, y.y. 1412/1992.
• Heyet, el-Mu’cemü’l-Vasît, Mektebetü’ş-Şurûki’d-Devliyye, 4.Bsk., Kahire 1425/2004.
• Isfahâni, Râgıp Ebu’l-Kasım el-Hüseyn b. Muhammed b.Mufaddal, (v.502/1108), Müfredâtü Elfâzi’l-Kur’ân, thk. Safvân Adnân Dâvûdî, Dâru’l-Kalem, Dımaşk 1430/2009.
• İbn Abidîn, Muhammed Emîn b. Ömer (v. 1252/1836), Reddü’l-Muhtâr ala Dürri’l-Muhtâr, (I-VI), Dârü’l-Fikr, Beyrut 1412/1992.
• İbn Hazm, Ebû Muhammed Alî bin Ahmed b. Saîd ez-Zâhirî el-Endelusî (v. 456/1064), el-Muhallâ bi'l-Âsâr (I-XII), Dâru'l-Fikr, Beyrut t.y.
• İbn Kudâme, Muvaffakuddîn Abdullah b. Ahmed b. Muhammed, (v. 620/1223), el-Muğnî, (I-XV), thk. Abdullah b. Abdulmuhsin et-Türkî-Abdülfettâh Muhammed el-Hulv, Dârü Alemi’l-Kütüb, Riyad t.y.
• İbn Müflih, Ebu İshâk Burhanuddîn, (v. 884/1479), el-Mübdi’ fî Şerhi’l-Mukni’, (I-VIII), Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, Beyrut 1417/1997.
• İbn Şâş, Ebu Muhammed Celâlüddîn Abdullah b.Necm, (v. 616/1219), Ikdü’l-Cevâhiri’s-Semîne fi Mezhebi Alimi’l-Medîne, (I-III), thk. Muhammed Ebu’l-Ecfân-Abdülhafız Mansûr,Dârü’l-Garbi’l-İslâmî, Cidde 145/1995.
• İbnü’l-Hümâm, Kemâlüddîn Muhammed b.Abdulvahıd es-Sivâsî el-İskenderî, (v. 861/1457), Şerhu Fethı’l-Kadîr,(I-X), Darü’l-Kütübi’l-İlmiyye, Beyrut 1424/2003.
• İmrânî, Yahya b. Ebü’l-Hayr, (v. 58/1163), el-Beyân fi Mezhebi’l-İmâm eş-Şâfiî, (I-XIII), thk. Kasım Muhammed en-Nûrî, Dârü’l-Minhâc, Cidde 1421/2000.
• Karâfî, Şihâbüddîn Ahmed b. İdrîs el-Mısrî, (v. 684/1285), ez-Zahîre, (I-XIV), Dârü’l-Garbi’l-İslâmî, thk. Heyet, Beyrut 1414/1994.
• Kâsânî, Alâuddîn b. Mes’ud (v. 587/1191), Bedâi’u’s-Sanâi’ fi Tertîbi’ş-Şerâi’, (I-VII), Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, Beyrut 1406/1986.
• Kâşânî, Abdurrezzâk, (v.730/1330), Istılahâti’s-Sufiyye, thk. Abdülâl Şahin, Dârü’l-İnad, Kahire 1412/1992.
• Makdisî, Ahmed b. Mûsa (v.968/1560), el-İkna’ li Tâlibi’l-İntifa’, thk. Abdullah b. Abdülmuhsin et-Türkî, Riyad 1423/2002.
• Mâverdî, Alî b. Muhammed b. Habîb, (v. 450/1058), el-Hâvi’l-Kebîr, (I-XVIII), thk. Adil Ahmed Abdülmevcûd-Alî Muhammed Muavvız, Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, Beyrut 1414/1994.
• Mevsılî, Abdullah b. Mahmûd, (v.683/1284), el-İhtiyâr li Ta’lîli’l-Muhtâr, (I-IV), thk. Ahmed Muhammed Berhûm-Abdullatîf Hırzullah, Dârü’r-Risâleti’l-Alemiyye, Beyrut 1430/2009.
• Muttarrızî, Ebu’l-Feth, Nasır b.Abdüsseyyid b. Ali, (v.610/1213), el-Muğrib fî Tertîbi’l-Mu’rib, (I-II), thk. Heyet, Mektebetü Üsame b. Zeyd, Haleb 1399/1979.
• Nefranî, Ahmed b.Ganîm,(v.1126/1714), el-Fevâkihü’d-Devvânî ala Risâleti İbni Ebi Zeyd el-Kayrevânî, (I-II), thk. Abdülvâris Muhammed Alî, Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, Beyrut 1417/1997.
• Nevevî, Muhyiddîn Yahya b. Şeref, (v. 676/1277), Minhâcü’t-Talibîn ve ʽUmdetü’l-Müftîn thk. Muhammed Tâhir Şa’bân Darü’l-Minhâc, Beyrut 1426/2005.
• Nevevî, Muhyiddîn Yahya b. Şeref, Ravdatü’t-Tâlibîn, (I-VIII), thk. Adil Ahmed Abdülmevcûd-Ali Muhammed Muavvız,Alemü’l-Kütüb, Beyrut 1424/2003.
• Nevevî, Muhyiddîn Yahya b. Şeref, el-Mecmû’ Şerhü’l-Mühezzeb, (I-XXIII), thk. Muhammed Necîb el-Mutiî’, Mekebetü’l-İrşâd, Cidde t.y. Sa’dî Ebu Hubeyb, el-Kâmûsü’l-Fıkhî, 2. Bsk., Dârü’l-Fikr, Dımaşk 1408/1988.
• Savî, Ahmed b. Muhammed el-Halvetî, (v. 1241/1826), Bulgatü’s-Sâlik li Akrabi’l-Mesâlik ila Mezhebi’l-İmam Mâlik, (I-IV), Dârü’l-Meârif, y.y. t.y.
• Semekandî, Alâuddin b. Yahya, (v. 539/1144), Tuhfetü’l-Fukahâ, (I-III), Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, Beyrut 1404/1984.
• Serahsî, Muhammed b. Ahmed b. Ebi Sehl,(v. 483/1090), el-Mebsût, (I-XXX), Dârü’l-Ma’rife, Beyrut t.y.
• Suğdî, Ebu’l-Hasen Alî b.el-Hüseyn, (v.461/1068), en-Nütef fi’l-Fetâvâ, thk.Selahuddîn en-Nâhî, Dârü’l-Furkân, Beyrut 1404/1984.
• Şâfiî, Muhammed b.İdrîs, (v. 204/819), el-Ümm, (I-XI), thk.Rıf’at Fevzî Abdulmüttalib, Dârü’l-Vefa, Mısır 1422/2001.
• Şirbînî, Şemsüddîn Muhammed b. Ahmed el-Hatîb, (v. 977/1570), Muğni’l-Muhtâc ila Ma’rifeti Meâni’l-Elfazi’l-Minhâc, (I-IV), thk. Muhammed Halîl Aytânî, Darü’l-Ma’rife, Beyrut 1417/1997.
• Zebîdî, Muhammed Murtazâ, (v.1205/1791), Tâcü’l-Arûs min Cevâhri’l-Kâmûs,(I-XL), Dârü’l-Hidâye, y.y.t.y.
• Zeydan, Abdülkerim (v.1435/2014), el-Mufassal fi ahkâmi’l-mer’e vel beyti’l-müslim fi’ş-Şeriati’l-İslâmiyye (I-XI), Müessesetür-r-Risâle, Beyrut 1993.
• Zuhaylî, Vehbe (v.1436/2015), el-Fıkhu’l-İslâmî ve edilletuh (I-VIII), Dârul-Fikr, Dımaşk 1415/1985.