Outcome of surgical treatment in upper cervical spine traumas

Year 2018, Volume: 43 Issue: 1, 107 - 114, 31.03.2018

Rafet Özay , Ahmet Günaydın Şahin Hanalioğlu Betül Yaman Mehmet Erhan Türkoğlu Cem Atabey

https://doi.org/10.17826/cutf.304490

Abstract

Purpose: In this study, we aimed to evaluate surgical management strategies adopted in our clinic for the management of patients with upper cervical spine traumas. 

Materials and Methods: In this study, we retrospectively analysed clinical and radiological data of 12 patients with upper cervical spine traumas operated in our clinic between 2014 and 2016. The patients who underwent surgery for pathological fractures due to tumor, metastasis, or rheumatoid arthritis were excluded from the study. In all patients, diagnosis was made on the basis of cervical X-rays, computed tomography (CT) and magnetic resonance imaging (MRI). 

Results: The mean age of the patients (6 M, 6 F) was 46 years. High falls were the most common etiological cause in patients with upper cervical spine traumas. The most common pathology was type 2 odontoid fracture. Quadriparesis was observed in one patient, monoparesis in one patient and hypoglossal nerve palsy in one patient. All patients but one, who had anterior odontoid screw fixation, underwent upper cervical (C1-2) posterior segmental stabilization. No patient had additional neurological deficits postoperatively, one patient had surgical site infection (8.3%) and one patient was lost due to systemic complications (8.3%). 

Conclusion: In patients sustaining upper cervical spine trauma, immobilization with cervical collar or halo vest, anterior odontoid screw fixation and C1-2 posterior segmental stabilization are available management alternatives. Particularly, the awareness of anatomical variations and ligamentous injury with the aid of radiological images obtained via cervical spinal CT and MRI are critical to guide surgical technique. 

Keywords

Upper cervical spine, trauma

Üst servikal vertebra travmalarının cerrahi tedavi sonuçları

Abstract

Amaç: Bu çalışmada üst servikal travmalı hastalarda yapmış olduğumuz cerrahi tedavi yöntemlerinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır..

Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada, 2014-2016 tarihleri arasında üst servikal travma nedeniyle opere edilmiş 12 hastanın verileri retrospektif olarak değerlendirildi. Kitle, metastaz veya romatoid artrit gibi patolojik fraktür nedeniyle opere edilmiş olan hastalar çalışma dışı bırakıldı. Tüm hastalarda tanı; servikal direk grafi, bilgisayarlı tomografi (BT) ve manyetik rezonans görüntüleme (MRG) ile gerçekleştirildi. 

Bulgular: Üst servikal travma nedeniyle opere edilen hastalar’da (6K, 6E, ortalama yaş; 46) etiyolojik nedenler arsında en sık etken yüksekten düşme tespit edildi.  Yine en sık izlenen patoloji tip-2 odontoid fraktürü idi. Bir hastada kuadriparezi, bir hastada monoparezi ve bir hastada 12. Kranial sinir defisiti saptandı.  Sadece bir hasta dışında (anterior odontoid vidalama-AOV) tüm hastalarda üst servikal (C1-C2) posterior segmental stabilizasyon (PSS) uygulandı. Hastaların hiçbirinde ek nörolojik defisit gelişmedi, bir hastada yara yeri enfeksiyonu gelişti (%8.3) ve bir hasta sistemik komplikasyonlar nedeniyle kaybedildi (%8.3).

Sonuç: Üst servikal travmalı hastalarda, servikal kolar veya halo yelek ile mobilizasyon kısıtlaması, AOV veya C1-C2 PSS gibi cerrahi yöntemler tercih edilebilecek tedavi seçenekleridir. Özellikle servikal BT ve MRG ile elde edilen görüntüler eşliğinde anatomik varyasyonların ve ligamentöz hasarın tespiti uygulanacak cerrahi teknik açısından oldukça önemlidir.

Keywords

Üst servikal omurga, travma

References

• 1. DeVivo MJ, Krause JS, Lammertse DP. Recent trends in mortality and causes of death among persons with spinal cord injury. Arch Phys Med Rehabil. 1999;80:1411-9.