Bu çalışmada Ömer Seyfettin’in hikâyelerindeki kadın tipler ve işlevleri
incelenmeye çalışılmıştır. Amaç Türk edebiyatında hem hikâye türünün seviye kazanması,
hem de Milli Edebiyat Hareketi (1911-1923)’ni başlatma ve yön verme konusunda
önemli bir görevi yerine getirmiş olan yazarın hikâyelerinde kadın tiplerin
hangi işlevlerle, hangi bakış açısıyla işlendiğini ortaya çıkarmaktır.
Bilindiği gibi Türk toplumunda II. Meşrutiyet’e kadar sosyal hayatta kadınların varlıkları pek hissedilmez. Ancak II. Meşrutiyet’in İlanı (1908)’ndan sonraki özgür ortamda
hızla çoğalan kadın dernekleri, gazete ve dergileri sayesinde Türk kadını sosyal ve siyasal hayatta yavaş yavaş varlık
göstermeye başlamıştır. Bu durum edebî eserlere de yansımış, özellikle roman ve
hikâye gibi türlerde varlığını hissettirmiştir. Bu bağlamda Ömer Seyfettin’in
hikâyelerinde kadınlar, değişik kişilik ve sosyal işlevlerle okuyucuya sunulmuştur.
Bu kadınlar yaş durumu, kültür seviyesi, meslek grupları, sosyal statüleri ve
zihniyet / dünya görüşlerine göre sınıflandırılarak hikâyelerdeki üstlendikleri
işlevlere değinilmiştir. Ayrıca Ömer Seyfettin'in bütün hikâyeleri incelenmiş ve
incelenen hikâyelerde ideal Türk kadını yerine ironik bir şekilde kadınların çoğunun
pasif, içe dönük, cahil ev kadını tipleri oldukları tespit edilmiştir. Bu
tespitten hareketle de Ömer Seyfettin'in görmek istediği ideal Türk kadını tipi
ortaya konulmaya çalışılmıştır.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Sanat ve Edebiyat |
Bölüm | Edebiyat Araştırmaları |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 31 Aralık 2017 |
Gönderilme Tarihi | 16 Kasım 2017 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2017 |