DÖNÜŞEN; DEMOKRATİKLEŞEMEYEN KAMUSAL ALAN

Yıl 2022, Sayı: 9, 126 - 134, 31.12.2022

Dilek Terzioğlu

https://doi.org/10.58455/cutsad.1218146

Öz

Liberal demokratik teori, bireyin önceliğini vurgulasa da “halkın, halk için, halk tarafından yönetimi” tanımında da sembolleştiği gibi sivil toplumun katılımını talep etmektedir. Bu birlikte hareket etme durumu “kamusal alanda ortak aklın kullanımıyla” mümkün kılınacaktır. Kamusal alan özünde, bir topluma ait gerçeklerin ve düşüncelerin dolaştığı ve ortak bir bilgi birikiminin toplu siyasal eyleme temel oluşturduğu o topluma ait iletişim alanlarını ve kurumlarını içerir. Kamusal alanının dönüşümü sürecinde on sekizinci yüzyıl itibariyle kitle iletişim araçları toplumun ana enformasyon kaynağı ve paylaştığı deneyimin odağına dönüşmüştür. Modern “haber” kavramı, vatandaşları en önemli bilgilerle donatmanın bir aracı olarak gelişmiştir. Ancak medyanın ekonomi-politiği nedeniyle kitle iletişim araçlarının kamusal alan yaratmak yerine, siyasi ve ekonomik güç odaklarının ideolojik aracı haline geldiği iddia edilmektedir. Gelişen iletişim teknolojileri yoluyla dolayımlanan enformasyon daha kolay ve hızlı ulaşılabilir ve paylaşılabilir olsa da kamusal alanın bu dönüşümü, demokratikleşme yönünde bir ivme sağlamamaktadır.

Anahtar Kelimeler

Kamusal Alan, Demokrasi, Medya, Ekonomi Politik

Kaynakça

• Aristotoles. (2013). Politika. İstanbul: Ark Kitapları.
• Beetham, D. ve Boyle, K. (2014). Demokrasi Nedir. Sosyoloji Başlangıç Okumaları (4.Baskı). (Ed: Anthony Giddens). İstanbul: Say Yayınları.
• Curran, J. (2014). Medya, Kültür, Siyaset (3.Baskı). İçinde; (Der: Süleyman İrvan) Medya ve Demokrasi: Yeniden Değer Biçme (ss. 135-191). Ankara: Pharmakon Yayınevi.
• Ehrenberg, J. (1999). Civil Society: The Critical History of An Idea. New York: New York University Press.
• Eisenstein, E. (2011). Okuma Kamusunun Yükselişi. İletişim Tarihi (Der: David Crowley, Paul Heyer, Çev: Berkay Ersöz). Ankara: Siyasal Kitabevi.
• Ekinci, N. (2016). Siyasal İletişimin Temelleri. Ankara: Gece Kitaplığı.
• Encabo, M, N. (2014). Medya, Kültür, Siyaset (3.Baskı). İçinde; (Der: Süleyman İrvan) Gazetecilik Etiği ve Demokrasi (ss. 347-361). Ankara: Pharmakon Yayınevi.
• Ercins, G. (2013). Demokrasinin Bir Önkoşulu Olarak Kamusal Alan ve Türkiye’de Kamusal Alan Algısı. C.Ü. İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, C. 14, S.1. 297-313.
• Falay, N. (2014). Kamusal Alanın Oluşumu, Dönüşümü ve İktisadi Boyut. Journal of Life Economics. C.2. ss. 51-70.
• Güngör, N. (2011a). İletişim, Kuramlar ve Yaklaşımlar. Ankara: Siyasal Kitabevi.
• Güngör, N. (2011b). İletişime Giriş. Ankara: Siyasal Kitabevi.
• Habermas, J. (2014). Kamusallığın Yapısal Dönüşümü (12.Basım). İstanbul: İletişim Yayınları. https://www.academia.edu/6571092/Public_Relations_is_the_champion_of_democracy_and_the_guardian_of_common_sense. (Erişim tarihi: 22.09.2022)
• Keane, J. (2014). Medya, Kültür, Siyaset (3.Baskı). İçinde; (Der: Süleyman İrvan) Kamusal Alanın Yapısal Dönüşümleri (ss. 215-244). Ankara: Pharmakon Yayınevi.
• Kentel, F. (2005). Hukuk, Demokrasi ve Sivil Toplum, Sivil Toplum Anlayışı ve Hareketi, Toplum ve İstanbul. Hukuk Araştırmaları Vakfı Yayınları.
• Keskin, F. (2014) “Kamusal Alan ve Yalın Yaşam”, Doğu-Batı Dergisi (5.Basım), Yıl:2, Sayı:5, Ankara
• Keyman, F. (2004). Türkiye’de ve Avrupa’da Sivil Toplum. İstanbul Bilgi Üniversitesi, Sivil Toplum Kuruluşları Eğitim ve Araştırma Birimi, Sivil Toplum ve Demokrasi Konferans Yazıları, No.3.
• Keyman, F. (2014). Kamusal Alan ve Cumhuriyetçi Liberalizm: Türkiye’de Demokrasi Sorunu. Doğu Batı Dergisi, (5.Basım), Yıl:2, Sayı:5, Ankara.
• Köker, E. (2016). Politikanın İletişimi İletişimin Politikası. Ankara: İmge Kitabevi.
• Maigret, E. (2013). Medya ve İletişim Sosyolojisi (3.Baskı), İstanbul: İletişim Yayınları.
• Mcnair, B. (2011). An İntroduction to Political Communication. New York: Routledge.
• Sarıbay, A, Y. (2000). Kamusal Alan, Diyalojik Demokrasi, Sivil İtiraz (1.Basım). İstanbul: Alfa Basım Yayın.
• Sayımer, İ. (2012). Sanal Ortamda Halkla İlişkiler, İstanbul: Beta Basım Yayım.
• Sennett, R. (2016). Kamusal İnsanın Çöküşü (5.Basım). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Sommerfeldt, E, J. (2013). The Civility of Social Capital: Public Relations in the Public Sphere, Civil Society, and Democracy. Public Relations Review 39. ss.280-289.
• Taylor, M. (2010). Sage Handbook of Public Relations (2.Edition). İçinde; (Ed: R.L.Heath) Public Relations in the Enactment of Civil Society (ss. 5-16). Los Angeles: Sage Publications.
• Thompson, J, B. (2008). Medya ve Modernite (1.Baskı). Kırmızı Yayınları: İstanbul.
• Thompson, J, B. (2011). İletişim Tarihi. İçinde; (Der: David Crowley, Paul Heyer) Haber Ticareti (ss. 174-180). Ankara: Siyasal Kitabevi.
• Touraine, A. (2016). Demokrasi Nedir?, Yapı Kredi Yayınları (10.Baskı), İstanbul.
• Vercic, D. (2005). “Public Relations is the Champion of Democracy and the Guardian of CommonSense”, AGM of the Institute of Public Relations.
• Yaylagül, L. (2013). Kitle İletişim Kuramları (5.Baskı). Ankara: Dipnot Yayınları.
• Yılmaz, H. (1998). Kamu, Kamu Otoritesi ve Devlet: Habermas’ın IşığındaTürkiye’yi Düşünmek. Cogito, No.15. https://hakanyilmaz-ideas.medium.com/kamusal-alan-kamu-otoritesi-ve-devlet-5ea08e4c760e. (Erişim tarihi: 17.10.2022)