Bu makalede, okurun edebi metnin sesine kulak vermesi yahut da bu sesi göz ardı etmesinin edebi metnin anlamının oluşmasına nasıl etki ettiği ‘güven ve şüphe hermenötiği’ kavramları eşliğinde ele alınacaktır. Buna göre, bir metni gerçekten anlamaya çabalayan bir okurun samimi olarak üstlenmesi gereken rol, iyi niyetini elden bırakmadan metnin kendisine bir şeyler söylemesine izin vermektir. Okurun bu konumu, metnin kendisine bir şeyler söylemesine engel olan şüpheci bir tavrın uzağındadır. Ancak metnin dili ile okur arasındaki bu ilişki, körü körüne bir güvene dayanmaktan ziyade, ayrıca saf bir naifliğe de düşmeyen bir pozisyondur.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Bölüm | Araştırma Makaleleri |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 31 Ekim 2018 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2017 Cilt: 17 Sayı: 2 |