The Effect of Instructional Learning Method in Religion Culture and Ethic Education Course on Student Success and Attitude Toward the Course

Yıl 2017, Cilt: 15 Sayı: 34, 87 - 127, 11.12.2017

Banu Gürer , Nursel Arslan

Öz

This research aimed to identify the effect of the educational game method on
4th-grade students’ success and their attitudes in teaching the unit called “Get
to know Prophet Muhammad” of the Religion Culture and Ethics course. The
population of the study was the 4th-grade students from Turkey, and target population of the study was the 4th-grade students from Istanbul. Sample group of
the research was chosen from Istanbul/Ümraniye/Teletaş Primary School at 4/A
and 4/I classes by ranged sample group. In the research; pretest, posttest, experiment, and experimental model with control group were applied. In the research
educational game method was predominantly used on the experiment group,
and on the control group teacher-centered teaching methods were mainly used.
As a means of collecting data, an achievement test multiple choice and an attitude scale with were used. In addition a self-evaluation and a parental observation form were used. The Cronbach’s Alfa Scaling Factor of the attitude test was found as 0,87. For the statistical analyzes “Independent Samples” and “Paired
Sample T” Tests were done, and level of significance was consider (p<0.05).

Anahtar Kelimeler

Game, Educational game, Religion education, Religion and ethics course

Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Dersinde Eğitsel Oyun Yöntemi ile Öğretimin Öğrenci Başarısına ve Derse Tutumuna Etkisi

Öz

Bu araştırmanın amacı 4. Sınıf Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersi; “Hz. Muhammed’i Tanıyalım” ünitesinin öğretiminde Eğitsel Oyun yönteminin öğrenci
başarısına ve derse karşı tutuma etkisini belirlemektir. Araştırmanın evrenini
Türkiye’de öğrenim gören 4. Sınıf öğrencileri, çalışma evrenini İstanbul’da
öğrenim gören 4. Sınıf öğrencileri oluşturmaktadır. Örneklem ise İstanbul’da
bulunan Ümraniye Teletaş İlkokulu 4/A ve 4/I sınıflarından oranlı eleman örnekleme yoluyla seçilmiştir. Araştırmada deneysel model kullanılmıştır. Uygulama 2016–2017 Eğitim öğretim yılı İstanbul/Ümraniye Teletaş İlkokulu 4/A
( Deney grubu) ve 4/I (Kontrol grubu) sınıflarında yapılmıştır. Araştırmanın
deney grubunda ağırlıklı olarak eğitsel oyun yöntemi, kontrol grubunda ise öğretmen merkezli öğretim yöntemleri kullanılmıştır. Araştırma için öntest-sontest deney ve kontrol gruplu deneysel model uygulanmıştır. Veri toplama aracı
olarak çoktan seçmeli başarı testi ve tutum ölçeği kullanılmıştır. Ayrıca öğrenci
öz değerlendirme formu ve veli gözlem formu da kullanılmıştır. Başarı testinin Cronbach’s Alpha güvenirlik katsayısı 0.87 olarak bulunmuştur. Elde edilen veriler SPSS (Versiyon 24) programında , “Independet Samples”, “Paired Sample
T Test” analizleri ile değerlendirilmiş ve anlamlılık derecesi p<0,05 olarak kabul edilmiştir.
Araştırmadan elde edilen bulgulara göre; öğretmen merkezli öğretim yöntemlerin uygulandığı kontrol grubu ile eğitsel oyun yönteminin uygulandığı deney
grubunun başarı test puanları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık
gözlenmemiştir. Ancak deney grubunun başarı puanının kontrol grubundan fazla olduğu görülmüştür. Yine uygulama sonucunda kontrol grubu öğrencilerinin
tutumlarında istatistiksel olarak anlamlı bir değişme meydana gelmezken, deney
grubu öğrencilerinin tutumlarında olumlu yönde anlamlı farklılık gözlenmiştir.

Anahtar Kelimeler

Oyun, Eğitsel oyun, Din eğitimi, Din kültürü ve ahlak bilgisi dersi

Kaynakça

• Adler, A. (2016). Çocuk Eğitimi. (K. Şipal, Çev.) İstanbul: Say Yayınları.
• Aristotales. (2008). Eğitim Üzerine. (J. Burnet, Dü., & A. Aydoğan, Çev.) İstanbul: Say Yayınları.
• Aydın, M. Z. (2016). Din Öğretiminde Yöntemler. Ankara: Nobel Akademik Yayın.
• Başaran, İ. E. (2005). Eğitim Psikolojisi. Ankara: Nobel Yayın.
• Bayraktar, M. F., & Yorulmaz, B. (2011). İlköğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Derslerinde Eğitsel Oyunların Kullanımı. R. Kaymakcan, M. Zengin, & Z. Arslan (Dü) içinde, Türkiye’de Okullarda Din Öğretimi (s. 705-721). İstanbul: Dem Yayınları.
• Bilici, A. B. (2015). Gelişim ve Eğitim Odaklı Çocuk Psikolojisi ve Din. İzmir: Kanyılmaz Matbaası.
• Çamdibi, M. (2011). Şahsiyet Terbiyesi ve Din Eğitimi. İstanbul: Çamlıca Yayınları.
• Çangır, M. (2008). İlköğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Dersinde Eğitsel Oyun Yönteminin Uygulanma Durmu. İstanbul: Yeditepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi.
• Demirel, Ö. (2015). Öğretim İlke ve Yöntemleri Öğretme Sanatı. Ankara: Pegem Akademi Yayınları.
• Dewey, J. (2008). Okul ve Toplum. (H. Başman, Çev.) Ankara: Pegem Akademi.
• Doğan, R., & Tosun, C. (2003). İlköğretim 4. ve 5. sınıflar için din kültürü ve ahlak bilgisi öğretimi . Ankara: Pegem Akademi.
• Gazali, M. (1975). İhyau›Ulumid›Din (Cilt 3). (A. Serdaroğlu, Çev.) İstanbul: Bedir Yayınevi.
• Huizinga, J. (2015). Homo Ludens. (M. A. Kılıçbay, Çev.) İstanbul: Ayrıntı yayınları.
• İlköğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Dersi (4,5,6,7 ve 8. sınıf) Öğretim Programı. (2010). Ankara: MEB.
• Kalender, M. (1999). Din Eğitiminde Oyun. İstanbul: Marmara Üniversitesi,Sosyal Bilimler Enstitüsü,(Doktora Tezi).
• Karasan, E. (2013). 4 ve 5. Sınıflar Din Kültürü Ve Ahlak Bilgisi Derslerinde Oynatılabilecek Eğitsel Oyunlar. Rize: Recep Tayyip Erdoğan Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü,Felsefe ve Din Bilimleri ABD, Din Eğitimi Bilim Dalı, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
• Karasar, N. (2016). Bilimsel Araştırma Yöntemi : Kavramlar, İlkeler, Teknikler. Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
• Kuzu, B. S. (2015). Din Öğretiminde Oyun Örnekleri. Ankara: Nobel yayın Dağıtım.
• Küçükahmet, L. (2011). Öğretim İlke ve Yöntemleri. Ankara: Nobel yayın.
• Miskeveyh, İ. (2013). Tehzibu’l-Ahlak. (A. Şener, İ. Kayaoğlu, & C. Tunç, Çev.) İstanbul: Büyüyenay Yayınları.
• Montessori, M. (2016). Çocuğun Keşfi. İstanbul: Kaknüs Yayınları.
• Özdoğan, B. (2004). Çocuk ve Oyun. Ankara: Anı Yayıncılık.
• Özen, M. (1999). İslam Eğitimcilerinden Bazılarına Göre Çocukta Oyun ve Oyuncak. İstanbul: Marmara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Felsefe ve Din Bilimleri ABD, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
• Pehlivan, H. (2005). Oyun ve Öğrenme. Ankara: Anı Yayıncılık.
• Platon. (2011). Devlet. (S. Eyüboğlu, & M. Cimcöz, Çev.) İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
• Poyraz, H. (2003). Okul Öncesi Dönemde Oyun ve Oyuncak. Ankara: Anı Yayıncılık.
• Sel, R. (1974). Eğitsel Oyun. Ankara: Ayyıldız Matbaası.
• Selçuk, M. (1990). Çocuğun Din Eğitiminde Dini Motifler. Ankara: TDV Yayınları.
• Tuğrul, B., & Metin, Ö. (2006). Çocukların Oyun Oynama Hakkı. 3.Uluslararası Çocuk ve İletişim Kongresi & 3.Uluslararası Çocuk Filmleri Festivali ve Kongresi, (s. 195-202). İstanbul.
• Tusi, N. (2016). Ahlak-ı Nasiri. (A. Gafarov, & Z. Şükürov, Çev.) İstanbul: Litera Yayıncılık.
• Yorulmaz, B. (2014). Oynayalım Öğrenelim Din Eğitiminde Kullanılabilecek Eğitsel Oyunlar. İstanbul: Rağbet Yayınları.
• Zengin, H. K. (2002). Eğitsel Oyunlar ve İlköğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Dersinde Kullanımı. Ankara: Ankara Üniversitesi Felsefe ve Din Bilimleri Din Eğitimi,Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
• Zengin, M. (2011). Din Eğitimi ve Öğretiminde Yapılandırmacı Yaklaşım. İstanbul: Dem Yayınları.
• Zengin, M., Arslan, N., Uçar, S., & Aydoğdu, S. (2014). Din, Ahlak ve Değerler Öğretimi için Eğitsel Oyunlar. İstanbul: Dem Yayınları.